687

[19 Jan 2011]

(...)
Nowy semestr u Metodystów ma montessoriańską pozłotę.
Zamiast zabawek przedmioty codziennego użytku.
Miski, garnki, łyżki, papier do pakowania, ściereczki, pudełka, puszki, torebki, portmonetki, kopyście, jajeczne ubijacze, szyszki, bransolety z kulek, greckie artefakty, suweniry z Majorki, kółka od kotar, klucze, pióra, wyroby z kokosów, blachy do pieczenia, kolorowe szaliki...
Dźwięki, szelesty, tekstury i struktury.
Odkryci przez Kolumba, ci, z Najlepszego z Kontynentów, ci, którzy do rangi profesji podnieśli baby proofing, od samego widoku doznaliby zbiorowej histerii.
(Jak w Salem.)
Dynia kwiczy ze szczęścia, gdy upycham ją w kartonie po papierze do ksero.
Potem zakąsza szyszką i sitkiem od zlewozmywaka.
Przyuważyłam, że jestem najpierwszą z matek, która zrzuca buty i nurza się wśród zabawek.
Chcąc niechcąc, inne muszą zstąpić na ziemię z krzesełek.
(Prawdopodobnie odbija się to na mojej popularności.)
Poranki u Metodystów świecą poświatą oświaty.
Był już strażak.
(Zakazał wychodzenia z domu, gdy piorą pralki. Do tej pory czyniłam to nagminnie.)
Był dentysta.
(I zabronił przepłukiwać stomę po szorowaniu pastą do zębów. Jak wyżej.)
Była pielęgniarka.
(... co straszyła opowieścią o krzywicy wywołanej wsmarowywaniem wysokich faktorów w niemowlęta. Tu mogłam się wykazać obywatelską świadomością.)
Niespodziewanym bonusem metodystycznego zamieszania, tych pudełek, puszek, strażaków, dentystów i szyszek, jest całkowite nasze oderwanie od spraw tak przyziemnych jak mleczne posiłki.
Ten etap nieodwracalnie zmierza ku końcowi.

(...)
Wyjadam.
Może Dynia wykryła, że wyjadam jej jedzenie i dlatego próbuje napychać się na zapas?
Moja wina.
Wyjadam.
Nie potrafię się oprzeć.
Austriackie risotto ze słoika. Mniam.
Resztki gotowanych na parze warzyw i owoców. Mniam.
Jabłkowe musy, karkołomne połączenia gruszek i brokułów, sztuki mięs z groszkiem i śliwkami. Mniam.
Teutońskie ryżowo-marchwiane ciastka. Mniam.
Sery, serki i jogurty. Mniam.
Najprostsze, niczym nie maskowane smaki.
Mniam. Mlask.
Słodycz warzyw, nieoczekiwana cierpkość owoców.
Kupuję po jednym jabłku z odmiany (biada tym, którzy stoją za mną w kolejce do kasy) – różowe damy, królewskie gale, szare renety, bramleje, kortlandy i pippiny i uwalniam z nich fruktozy lub octozy jak dżina z butelki.


(...)
W ramach oswajania nowego łóżka składam w nim Dynię na ofiarę popołudniowych drzemek.
W dosłownym tego słowa znaczeniu.
Dynia nie chce zasypiać w nowym łóżku.
Nie pomaga Herr Affe.
Nie pomaga ulubiony koc.
Nic nie pomaga.
Gdy jestem przy niej – źle, gdy mnie nie ma – jeszcze gorzej.
Gdy po kwadransie buczenia wślizgnęłam się do pokoju szparą pod drzwiami, ujrzałam zaryczaną Dynię zwiniętą w precelek u wezgłowia łóżka z rękami wystającymi przez kraty.
Wpatrzoną w drzwi.
Gdybym miała serce, z pewnością by mi pękło.



©kaczka