Image Slider

[336]

[30 Jan 2017]


(...)
Pracownik holdingu 'Der Toten Pilz', prywatnie afgański potomek proroka Mahometa przybył z odsieczą i po grzecznościowych Salam alejkum naprzemiennie z Guten Tag  opowiedział o wyższości architektury w Kabulu, wykonał akupunkturę ścian i na pocieszenie okadził grzyba mgłą perhydrolu. Kiedyś podobno wróci, aby rozebrać nam mieszkanie do naga i wydłubać Roqueforta spod podszewki, jak przysiągł, do ostatniego zarodnika.
Może nawet wróci szybciej niż otworzy się nowe lotnisko w Berlinie?
(Po głębszym zastanowieniu, jednak nie stawiałabym na to wszystkich posiadanych fistaszków.)
Potomek proroka rzekł bowiem, że jest akurat sezon na odgrzybianie, nie wiadomo, w którą grzybnię ręce wkładać, pleśnieje całe miasto, a on się przecież nie rozerwie.
Takie szczęście, że zwolniło się akurat miejsce numer dwieście trzydzieści osiem na liście i z uwagi na dobro nieletnich dziatek potomek wciśnie nas przymykając oko w miejsce Herr Doppelgängera, który nie doczekał.
(Nie wnikałam, czy Herr Doppelgänger ewakuował się z posiadanego lokalu, czy idąc za ciosem również z ziemskiej powłoki. W jakimkolwiek utknął obecnie wymiarze, życzę mu szczerze, niech będzie to miejsce wolne od pieczarek i kropidlaków.)
To był piątkowy poranek, dzieci poupychane po placówkach opiekuńczych, w lodówce ser pleśniowy (!) i brak mleka do kawy.
Poszliśmy zjeść śniadanie w lokalu.
Tak jak chyba cała reszta mieszkańców Erefenu!
Nie wiem, kto w ten piątkowy poranek wyrabiał PKB skoro wszyscy zeszli się jeść kiełbasy i słodką musztardę przy Salvarsanstrasse.
Taki tłok, że Andriej, który pełni tam rolę sprzątaczki, ozdabiacza wypieków, bouncera, kelnera oraz pakuje na wynos wybrane ciastka, aż musiał przesunąć kolumnę podtrzymującą strop, żeby nam w tej remizie dostawić stolik przyniesiony spod toalety.
Z jednej strony kolumna kretyńska, z drugiej stół, na którym tańczą zakonserwowane w bursztynie z Zoppot, zapieczone jak jabłka w Apfelsztrudlu niemieckie emerytki. Farbowane jak lisy, koafiury piętrowe, zęby porcelanowe. Pomiędzy kiełbasą a musztardą tabletki  na cholesterol, cukrzycę i dychawicę. Waltrud, Ingetraud, Hannelore, gore, dederon, Charon, obol, sobol, wdzianka w rzucik z oczopląsu, do protez klej, hej! Andriej, prosecco lej! Cera z karbowanej, marszczonej różanej bibułki, na palcach rubiny, cekiny, mąż nieboszczyk, wnuki w whatsappie, liftingi pęcherzy, metaloplastyka rzepki, na młodość koktajl z imbiru i marchewki.
Długośmy nie posiedzieli, bo trudno było ruszając łokciem przy jedzeniu nie strącać ze stołu kruchych emerytek, a do tego Andriej ciągle pytał, czy już, mając zapewne na względzie stuosobową kolejkę za naszymi plecami.
W piątek Biskwit powrócił z placowki z haraczem. Miał w pudełku cztery (!) przekładane ciasteczka, w tym jedno z odciskami zębów. Nie poddałam się pokusie analizy, czy to odcisk szczęki Biskwita, skruszonego zbrodniarza, czy może przypadkowej ofiary i niedobrowolnego donora ciasteczek?
(Przedszkole, drogie dziecko, przedszkole to poligon ewolucji - powtarzam to codziennie ranno pod wieszaczkiem, zapinając Biskwitowi klamerki przy brokatowych kapciach i wysyłając na psychologiczną wojnę. - Survival of the fittest! Cmok, cmok! Niech Darwin będzie z tobą!)
W sobotę odkapslowałam wino na konto ostatecznego zwycięstwa Biskwita nad materią zwieraczy. To pyrrusowe zwycięstwo, przyzna każdy, kto doświadczył sytuacji, że w nieznanym sobie terenie musi w ciągu piętnastu sekund zlokalizować publiczną toaletę i dobiec do niej z kurduplem.
W niedzielę odkapslowałam wino na konto kontraktu, który za trzy lata Biskwit może podpisać z lokalnym siódmoligowym klubem hokejowym ‘Krwiożercze Pingwiny z Klopfenbuttel’. Wczoraj Biskwit wciąż jeszcze trzymając mnie za rękę wykonał kilkadziesiąt bardzo szybkich okrążeń, następnie zdrzemnął się (!) przez pięć minut na ławce rezerwowych, a gdy wstał, sam wyszedł na lód i wszystko wskazuje na to, że nie jesteśmy mu już do niczego potrzebni. No chyba, żeby przepraszać za to, że Biskwit gardzi przepisami ruchu drogowego na tafli i uparcie jeździ pod prąd. 
Jest poniedziałek.
Pora iść uzupełnić zapasy wina.


©kaczka

[335]

[25 Jan 2017]

(...)
Centaur
(...)

Wiersz jakby biały
(...)
Społeczeństwo pyta ostatnio dość regularnie, czy mi smutno, że Biskwit uczęszcza do placówki, czy kłuje mnie od tego w mięśniu sercowym oraz czy Biskwit już się trwale i nierozerwalnie zrósł z tkanką Szwabskich Kluseczek, czy ten przeszczep się przyjął? I tak, jak na pierwsze pytanie, mogę z ręką na wspomnianym kardiomięśniu rzec, że ni trochę, tak w kwestii udanej transplantacji nadal wstrzymuję oddech.
Biskwit to Biskwit.
Zwoje sprytnego DNA poupychane w szarej masie, neurony pospinane mostkami tak, że nie udowodnisz, że pobiera inteligencję poza oficjalnym  licznikiem IQ, motoryka kasiarza ('Mów mi Kwinto!'), a do tego skłonność do konsumpcji zemsty w wersji frappe.
Profilaktycznie codziennie podaję Biskwitowi jakieś węglowodany, słowodany ('Jak słowo daję Biskwicie, jak ty pięknie uczęszczasz!'), motywanty, czy inne werbalne antydepresanty jako lek zapobiegający odrzuceniu przeszczepu. Czynię to jednak bardziej by podtrzymać tradycję niźli wierząc, że w ten sposób mogę kupić u Biskwita immunosupresję względem nowych dekoracji i okoliczności.
Ta codzienna niepewność, co zastanę, gdy przyjdę dziecinę odebrać po całym dniu igraszek!
Nerona z zapalniczką Zippo? Atyllę tłukącego Teodozjusza pudełkiem domino? Ekskalibur wbity w biurko Dyrekcji? Naszpanie przywiązane do indiańskiego totemu?
Przenikam dziś, dla przykładu, w struktury placówki, a tam Biskwit siedzi samotnie przy stoliku z miną wskazującą na ogromne  rozczarowanie rzeczywistością. Uuuu... znam tę minę. Ścina w człowieku krew i inne płyny. Biskwit z tą miną siedzi i wali młotkiem w deskę gwoździ:
ŁUP... ŁUP... ŁUP... ŁUP... ŁUP... ŁUP...
a stolik podskakuje po każdym uderzeniu.
Biskwit wyklepuje z tych gwoździ promień zagłady, widły apokalipsy, kieszonkowy koniec świata.
Dookoła wszyscy przemieszczają się na palcach i mówią szeptem.
Naszpani wciąga mnie pod wieszaczek i mówi, że stała się rzecz straszna:
KTOŚ ZEŻARŁ BISKWITOWI PRZEKŁADANE CIASTECZKO!
To znaczy, naszpani jest nieomal pewna, że widziała, że Biskwit je sam jadł, a potem chyba po prostu zapomniał, ale Biskwit obraził się na taką insynuację i od dwudziestu minut wali młotkiem odwrócony do wszystkich plecami.
Nic to, że przeprowadzono dochodzenie, wizję lokalną, zdjęto odciski palców, wykonano obdukcję okruchów, testy oddechowe potencjalnych podejrzanych i na wszelki wypadek wszyscy złożyli publiczną samokrytykę, a Timur nawet zaofiarował swój osobisty, cytrynowy wafelek jako fajkę pokoju (albo raczej jako rosyjski pokojowy papieros marki 'Mińsk' bez banderoli; spotkałam pod wieszaczkiem ojca Timura, gdy akurat przez telefon zamieniał czołg na dwa wagony tytoniu, więc ani trochę nie przesadzam.)
Nic to.
Biskwit milczy i robi ŁUP... ŁUP... ŁUP...
Na Zeusa,  to i tak cud, bo zwykle mniej Biskwitowi potrzeba by pojechać z realistyczną rekonstrukcją wojny trojańskiej.
Na cito.

Lepiej żeby to ciasteczko się do jutra znalazło.
A przynajmniej jego udana replika.

©kaczka

[334]

[22 Jan 2017]

(...)
Podczas, gdy w kuluarach trwają dyskusje techniczne na temat: z czego zbudować kucyka trojańskiego i czy Wynajemcowa ma w domu odpowiednią ilość kabanosów, aby Biskwit poczuł motywację, by opuścić brzuch kucyka i palić, i grabić, i w wychodku napisać 'Wynajemcowa jest gupia', w ramach przerywnika utrwalmy prehistoryczną historyjkę o Norweskim.
Norweski, faktycznie, rzadko tu bywa bohaterem na blogu, gdyż jak sam powiada, gardzi sławą. Jest Norweski jak taki rozjaśniony po całości perhydrolem Barack Obama chemii organicznej. Żadnych skandali, żadnych afer. Albo struga z pasją w samotności octany i butany, albo dla rozrywki ogrywa sam siebie w szachy korespondencyjne.
Z pozoru idealny Norweski ma oczywiście pewien zestaw wad. Na przykład, nie wychodzi z bufetów 'All You Can Eat' póki nie zje w s z y s t k i e g o; jako ostatni opuszcza salę kinową po seansie albowiem wierzy, że najważniejszy twist fabuły zostanie ujawniony dopiero po napisach końcowych (nawet w przypadku 'Przygód Pszczółki Mai'); lubi, gdy rzeczy dzieją się zgodnie z planem (po tygodniowych warsztatach dla chemików zdezorganizowanych przez Hiszpanów na włoskim uniwersytecie, przez rok odbudowywał swoje życie przy pomocy psychoterapeuty, acz do dziś nie wymawiamy przy Norweskim słowa 'Florencja') oraz kompletnie nie odróżnia od siebie języków obcych (onegdaj wysłuchał siedem rozdziałów audiobooka po norwesku będąc przekonanym, że lektor czyta mu kryminał po szwedzku).
Prehistoryczna historyjka dotyczy właśnie lingwistyki stosowanej oraz tak jakby i kulturoznawstwa.
Wiatr historii dmuchnął Norweskiemu w oczy dwa lata temu, gdy kombinat, w którym Norweski struga, zatrudnił  trzech chemików z Doniecka.
Chemicy – Czechow, Pechoff i Karamazow – nie mówili po niemiecku, Norweski nie mówił po ukraińsku.
Znajomość jakiegoś jednego wspólnego języka ograniczała się właściwie do mowy ciała.
(Po dwóch latach, odnotowuję z kronikarskiego obowiązku, sytuacja nie uległa znaczącej poprawie.)
Ten, kto wymyślił, że Norweski obejmie kulturowo-światopoglądową pieczę nad tą Drużyną Benzenowego Pierścienia był dość nachalnym optymistą.
Niechcący zostałam więc asystentem kulturowym tej gromady, gdyż wiadomo, lepszy rydz niż nic, a polski w niczym wszak nie różni się od ukraińskiego, czeskiego, czy fińskiego, prawdaż? (To odważna hipoteza, którą Norweski rzuca w twarz wszystkim neurolingwistom.)
I tak, pewnego dnia, dwa lata temu, odbieram telefon.
W słuchawce poirytowany Norweski. Mówi, że coś tam ważnego uskrobał, połączył wreszcie te karbony w überaspirynę, zamienił kamień węgielny na filozoficzny, paproszki w złoto, a musztardę w platynę. Teraz tylko musi to wypolerować, skrystalizować i anihilować, ale nie może, bo musi Czechowa, Pechoffa i Karamazowa zawieźć do Urzędu do Spraw Naturalizacji i Neutralizacji po pieczątki w paszportach. A tymczasem Czechow z Pechoffem liczą dolary i pchają je do koperty, a Karamazow łazi za Norweskim i go nęka, gdzie kupić WI-FI? Że  od rana tak chodzi, nawet w klozecie nie da Norweskiemu spokoju i ciągle, obsesyjnie o tym WI-FI! A przecież mają! Jest łaj-faj! Jest bezprzewodowy internet!
Dedukcji uczyłam się od Cumberbatcha, antropologii od Malinowskiego, psychologii od Milgrama, a z rosyjskiego pamiętam jeden wiersz Puszkina, więc już tak mniej więcej po godzinie wszystko było jasne.
I do dziś nie wiem, kto z tej Drużyny Pierścienia był socjologicznie bardziej wstrząśnięty? Czy mój Frodo-Norweski, gdym mu wyjaśniła, że Karamazow nie pyta o WI-FI, ale o... WIE VIEL?!!!
Czy może chłopaki z Ukrainy, gdym rzekła 'Druzja, dobra rada, na litość Boha Atca, nie próbujcie dolarami w kopercie przekupywać niemieckiego urzędnika!!!'

©kaczka

[333]

[18 Jan 2017]

(...)
Co za dzień.
Najpierw w aptece, w kolejce po syrop od kaszlu, stratowała mnie niemiecka staruszka. Staruszka była kompletnie głucha, co objawiało się brakiem jakiejkolwiek reakcji na moje oburzone, słowiańskie, podgrunwaldzkie 'pantuniestał', ale nie na tyle kompletnie, żeby nie usłyszeć, że siedem okienek dalej dorzucają do analgetyków i panegiryków darmowe cukierki ziołowe.
W kolejce w supermarkecie ledwie uniknęłam linczu, gdyż sztuką gruszki, której nie uwzględniały żadne cenniki zablokowałam kasę i nieletniego, pryszczatego kasjera. Nim znaleziono nalepkę, piętnaście karnie stojących w kolejce osób szemrało już całkiem głośno o ludzkiej nieżyczliwości, ostrzyło nagie miecze z puszek po skumbriach i sekretnie życzyło mi śmierci w męczarniach na skutek odgruszkowego skrętu kiszki.
Nieszczęścia chodzą parami, takoż wracam do domu z gruszką i syropem, a tam na wycieraczce Wynajemcowa i Wynajemc.
- I co? I co? Chyba się nie pogorszyło, prawda? – krzyknęła na mój widok Wynajemcowa, a w głosie dźwieczął jej taki, nieomal wzruszający, koktajl prozacu, nadziei  i urojeń.
- Nie, pani Wynajemcowo – odrzekłam. –  Przecież to oczywiste, n'est-ce-pas? Grzyb, który nigdy nie był grzybem wyprowadził się sam, a na odchodne pozamiatał i jeszcze ścianę po sobie pomalował (!)
Jako samozwańczy antropolog codzienności odnotowuję, że dotarcie do sedna sarkazmu zajmuje Wynajmcowej kilka godzin.
Gdy po tych kilku godzinach Wynajemcowa powróciła na naszą wycieraczkę (cóż ją tak dziś ciągnie, zapytacie, czy te przyjemne halucynacje od wdychania grzyba, czy rozpacz na tle glazury łazienkowej? ) z nowiną, że jest przekonana, że rura pękła u sąsiadów na górze, więc to się jakoś załata, a u nas wysuszy się ścianę suszarką, treść naszej rozmowy najlepiej podsumowował komentarz Dyni: 'Mamo! Nie wiedziałam, że ty tak pięknie potrafisz krzyczeć!'
Powiadają, do trzech razy sztuka, a los zaprawdę zawziął się na Wynajemcową, albowiem zrzucona przeze mnie werbalnie ze schodów, musiała przybyć ponownie dwie godziny później, aby wiadrem po popcornie (!) wynosić wodę z piwnicy.
Pękła najlepsza niemiecka pompa za tysiąc dojczmarek kupiona za czasów Ericha Honeckera i z katakumb zaczęły wypływać zbiory Don Corleone – trzynaście walizek od Bólencjagi, klatka po norweskiej papudze błękitnej, kolebka, kolekcja kasetonów z amorkami, osiemdziesiąt słoików z sycylijską marmoladą, deska surfingowa, sześć dziecięcych rowerków, latający dywan i trzy telewizory.

Ale to jeszcze nic.
Wszystko to bowiem stanowi wyłącznie jedynie jakąś żenującą przedmowę do księgi Hioba.
Oto turkmenistańscy sąsiedzi z góry wreszcie zorientowali się, że to u nich w łazience bije to źródełko wody półżywej, przyjęli do wiadomości, że to u nich w ścianie, w rurze od klozetowej spłuczki zaczyna się sieć wewnątrzściennych naczyń limfatycznych Roqueforta.
W rurze, na bogów, w rurze!
Wewnątrz ściany!
Co zatem zrobili Turkmenistańczycy w akcie jakiejś szalonej, samobójczej desperacji?
Pojechali do supermarketu budowlanego i kupili pozłacaną, najdroższą hiszpańską muszlę klozetową, którą to muszlą  próbują zastąpić swój bieżący klozet, a instalują ją samodzielnie przy pomocy kolegi z Kazachstanu lub Afganistanu.
Kiedy kolega zszedł na dół i delikatnie pukając do naszych drzwi prawie je wyważył, a następnie wypełnił całym sobą framugę oznajmiając, że 'Eeeee, no! Teraz niech się nikt nie waży sikać, bo inaczej to się źle skończy.' to nawet Biskwit posłusznie spiął zwieracze.
Biorąc pod uwagę gabaryt hydraulika amatora i jego fryzurę a’la Legia Cudzoziemska trudno jednoznacznie orzec, czy była to prośba o litość, czy groźba karalna?
Według kartki, którą wsunęła mi pod drzwi Wynajemcowa wynika, że jutro do turkmenistańskich sąsiadów wchodzi ekipa, która ma zerwać kafelki za tysiąc dojczmarek, wyrwać K L O Z E T i skuć całą ścianę w poszukiwaniu usterki.
TEN KLOZET, który oni tam właśnie na górze wyrwali z podłogi i zastępują fabrycznie nowym???

Ale to jeszcze nic.
Z obawy, że to fabuła filmu s-f i że Roquefort to nie grzyb, a przybysz z obcej planety, który zaczyna doprowadzać wszystkich do szaleństwa, a takiego Don Corleone to nawet do wywlekania na światło dzienne stanu cnoty Wynajmcowej i  publicznych kpin z drugorzędowych cech płciowych Wynajemca, zarządziłam ewakuację.
Dynia pognała na komplety z niemieckiego, a my z Biskwitem do baru.
Bar to właściwie kawiarnia przy ulicy, której dość niefortunnie i nieapetycznie patronuje bohaterski, polsko-niemiecki pogromca krętków bladych.
Mają tam ladę chłodniczą długą na kilometr, a w tej ladzie bazylion rodzajów tortów, ciast i ciasteczek  – raj hipoglikemika, poligon niewyżytego cukiernika, restauracja i konserwacja endorfin.
Człowiek idzie i idzie wzdłuż tej lady, a za szybą każdy gatunek! Jak w zoo dla węglowodanów! Kopce profiterolek ledwie domykające się od słodkiego farszu, puszyste jak poduchy serniki, kruche bezy, ośmietaniałe rolady, zalukrowane baby, stupiętrowe torty, kandyzowane wisienki, glazurowane gruszki, gładkie rodzynki po rumowym botoksie, najczekoladowsze sachery, zapudrowane gofry, strzykające marmoladą pączuchy, gruzły kruszonki na owocach sezonowych...
No i bezpłatna toaleta.
(Nie bez znaczenia, gdy Legia Cudzoziemska zabrania dostępu do osobistego klozetu.)
- Co będziesz jadł Biskwicie? Wybieraj! – zachęcam i sypię szczodrze mamoną. – Torty? Baby? Sachery?
A Biskwit w ryk.
Bo chciał kanapkę z jajkiem.
...
Co za dzień.
Niechże mnie ktoś przytuli.

©kaczka

[332]

[16 Jan 2017]

(...)
Różnica między Dynią a Biskwitem zaznacza się również bardzo wyraźnie przy odbiorze rzeczonych z placówek edu.
Dynia w adekwatnym wieku lat trzech, na mój widok we framudze zakładu opiekuńczo-wychowawczego rzucała wszystko. Nieważne, czy był to siedemnastowieczny, porcelanowy serwis do herbaty, czy zajęcia z krojenia tortu czekoladowego, Dynia z rozbiegu wpadała na niewidzialną trampolinę, z niej katapultowała się i lotem ślizgowym leciała prosto w me otwarte ramiona.
Próbowałam tak z otwartymi ramionami odbierać Biskwita, ale efekt był taki, że po kilku dniach uznano mnie za stojak do map.
Nie. Biskwit ma zupełnie inny styl opuszczania placówki.
Taki raczej emocjonalnie oszczędny.
Uczuciowo lakoniczny.
Przede wszystkim, Biskwit  nie spieszy się, gdyż musi ukończyć to, co akuratnie robi. Nieważne, czy to replika Bitwy pod Grunwaldem wyklejana plasteliną, czy jedzenie marchewki.
I gdy tak Biskwit niewzruszenie siedzi przy stoliku i kończy, co zaczął, tłum rozedrganych z emocji wielbicieli szuka Biskwicich butów, bije się o to, kto je wzuje na Biskwicie stopy albo szarpie się o pakowanie Biskwiciego sakwojaża.  Niby własne zabawki można przynosić do placówki tylko w poniedziałki, ale jeszcze nie znalazł się taki, kto pokazałby ten punkt regulaminu Biskwitowi. Na tle, kto będzie niósł za Biskwitem siedamnaście koników rasy plastiko, też dochodzi do zamieszek.
(Afekt i gorączka jak na koncercie Robbiego Williamsa, jeśli ten zdziera z siebie podkoszulek.)
Gdy Biskwit w końcu powwstaje od  stolika, tłum rozstępuje się przed nim i  tworzy szpaler. Biskwit kroczy powoli - hrabina Dewolaj mit Pommes herbu Dwa Skrzyżowane Kabanosy na polu czekolady - a gdy do nóg Biskwita przypada Timur-bez-Drużyny zawodząc rzewnie na bajkałską nutę 'Nie idi, nie idi, ja tiebia taaaaaaaaaaaaaaak lublju!', Biskwit wzdycha ciężko, wywraca oczami i strzepuje ze stopy łkającego Timura.
Właściwie wszyscy są rozczarowani, że Biskwit wychodzi i wszyscy mają mi za złe.
Timur to nawet raz kopnął mnie w kostkę próbując odbić sobie bogdankę.
Pośród Szwabskich Kluseczek jestem tak popularna jak Hilary wśród elektoratu Donalda.

Rozrywana towarzysko Dynia pytana w wieku lat trzech, ilu ma przyjaciół w placówce, odpowiadała zawsze z żałobą w głosie: Żadnych! Nikt mnie nie lubi i nikt nie chce się ze mną bawić!
Na to samo pytanie Biskwit odpowiada, że stu, a właściwie to nawet milion trzech, a gdyby tak dobrze policzyć to przynajmniej miliard.
Prowerbialne, półpełne szklanki moich córek są wytopione z jakiejś obcej mi metafizycznie materii.
Opieram się pogłębionej analizie zjawiska - mniej wiesz, dłużej żyjesz -  grunt, że do mojej szklanki można wlać butelkę wina.
A i druga się zmieści.

©kaczka

[331]

[13 Jan 2017]

(...)
-Toniejestgrzybtoniejestgrzybtoniejestgrzybtoniejestgrzyb... – poszła w zaparte Wynajemcowa podczas dzisiejszej wizji lokalnej, rzuciwszy okiem na reprodukcję Pollocka (metr na metr), którą  Roquefort sadzi na ścianie.
Zapytana o naukowe podstawy tej halucynacji wypaliła, że słyszała, że grzyb rośnie p r z y n a j m n i e j przez dwa miesiące!
(Bogowie, ta kobieta słyszy głosy!)
Dwa miesiące? Chyba grzyb marki pieczarka?
Zapytana z jakim zjawiskiem paranormalnym (oprócz samej Wynajemcowej) mamy tu w takim razie do czynienia, Wynajemcowa odtworzyła mi ponownie z taśmy: Toniejestgrzybtoniejestgrzybtoniejestgrzybtoniejestgrzyb..., co jakby nie sprzyjało dalszej, życzliwej konwersacji na temat filogenezy Roqueforta.
I teraz, gdy pudełko szwajcarskich faworków [1] i dwa tubylcze pączki pomogły mi odzyskać minimalny poziom endorfin, zachodzę w głowę, kogo ona tą hipotezą najbardziej obraziła? Roqueforta, który miejscami wykwita już na niebiesko i przebiera się za ser swojski Lazur, mój dyplom ukończenia szkół wyższych,  czy, tak po całości, sir Alexandra Fleminga?



[1] Wyższość szwajcarskich faworków nad polskim wysmażem przejawia się głównie w ich areale. Szwajcarski kuzyn polskiego faworka to frisbee, które przeleciało przez cukrownię, tarzając się po drodze w każdym kopcu cukru pudru.

(...)
A w Szwabskich Kluseczkach dziś Dzień Zabawki XXL.
Każdy kurdupel mógł przynieść, co sobie wymarzy. Ulubiony szkielet dinozaura w skali 1:1, meblościankę, żywego hipopotama albo zmywarkę do naczyń.
Od początku było jasne, że będę pocinać przez dzielnię z mustangiem (metr w kłębie) zarzuconym na ramię.
A do tego z tornistrem, torbą z wyposażeniem sportowym na wuef i największą grą planszową, jaką tylko Dynia mogła znaleźć, gdyż...
I tu są dwie wersje.
W oficjalnej, Mastodonty tak zasłużyły się naszpani, że ta zezwoliła im na odrobinę towarzyskiego szaleństwa. A ja podejrzewam, że naszpani nic o tym nie wie, a Mastodonty po prostu zakładają w piwnicy placówki nielegalne kasyno.
Pierwszą część ładunku zrzuciłam pod szkołą i ruszyłam ku przedszkolu ignorując komentarze społeczeństwa: 'Popatrz, mamusiu, ta pani ma konia na głowie! Tatusiu! Ta pani wygląda jak Pippi Langstrumpf'.
Bliżej przedszkola zrobiło się lepiej, bo zewsząd, klnąc szpetnie, nadciągali upoceni rodzice z pluszowymi misiami na sterydach, właściciele przenośnych kuchni ze zlewozmywakiem, czy warsztatów stolarskich 4D. Pojawił się nawet człowiek z betoniarką, ale jak się okazało, ten akurat należał do ekipy remontującej placówkę.
Dotarłam z mustangiem do furtki, w której zaklinował się niedźwiedź polarny, rower z przyczepką, Gwiazda śmierci i wózek.
Stoję, czekam, patrzę, jak naród się szarpie, a tu jak raz przez drzwi placówki wybiega znajoma matka w takim radosnym galopie, w takiej aurze szczęśliwości, że Julie Andrews podskakująca wśród szarotek w 'Dźwiękach Muzyki' mogłaby jej pozazdrościć optymizmu.
- To dlatego, że pozbyłaś się balastu? – diagnozuję.
- Nie. Idę do dentysty. Leczenie kanałowe.
- I TO cię tak cieszy?!?
- Tak! Mam wizytę przed południem! To oznacza, że nie muszę zabierać tam ze sobą dzieci!!
Szczęście, och, szczęście!
Jak ty się wymykasz prostym definicjom!

(...)
Gdy odbieram Biskwita z placówki (z mustangiem lub bez), naszpanie streszczają mi wydarzenia dnia. Niestety, prawdopodobnie dlatego, że grupa Szwabskich Kluseczek taka liczna, ciągle mylą Biskwita z jakimś innym dzieckiem.
Nie przerywam, ani nie zaprzeczam, bo to są takie piękne i wzruszające opowieści z gatunku fantastyki.
Któż nie chciałby słuchać o dziecinie, która je kanapki nożem i widelcem, ociera usta serwetką, podnosi papierki z podłogi, nadużywa słów przepraszam i dziękuję, zgłasza się przez p o d n i e s i e n i e ręki (!), przeprowadza staruszki na pasach, ma zawsze suche gatki, spija z warg personelu wskazówki, jak żyć, ochotnie dzieli się z każdym zabawkami, grzeszących miłosiernie napomina, a urazy chętnie daruje?
Chciałabym kiedyś poznać rodziców tego dziecka.

©kaczka

[330]

[11 Jan 2017]

(...)
Dzwoni Wynajemcowa i zagaja tak jakoś, nieomal euforycznie, co słychać?
- U mnie czy u grzyba? - pytam, bo jak u mnie, to raczej słabo w aktualnych dekoracjach, ale, szukając pozytywów,  to grzyb pozieleniał.
- A no właśnie! – chwyta się tematu Wynajemcowa. – Zielony! Z I E L O N Y! Nie na darmo mówią, że zielony to kolor nadziei!
I ciągnie dalej, że jak dziś pamięta, że gdy w siedemdziesiątym czterdziestym czy pięćdziesiątym dwudziestym, przyjechała do Erefenu to ją zdziwiło, że to taki zielony kraj, a najbardziej, że można tu kupić zieloną galaretkę. Tę zieloną galaretkę, którą na kilogramy jadła potem jej siostra. Nie, nie ta młodsza, której rok temu operowali kolano i wstawili rzepkę z platyny i ją teraz rwie na zmianę pogody. A, że mieszka w Wuppertalu to ją rwie właściwie nieustannie, bo, czy ja wiem, że tam klimat parszywy, a siostra jeszcze w dodatku mieszka nad rzeką  i z szuwarów unoszą się tam bagienne wapory. I już jej Wynajemcowa mówiła, tej siostrze, że tam życia nie ma w tym Wuppertalu i najlepiej byłoby, gdyby się siostra przeprowadziła gdzieś w ciepłe. Bo przecież już rozważali w rodzinie, czy nie zrzucić się na dom w ciepłym i żeby zarabiał na siebie wynajmem.
Ale nie, nie. Zieloną galaretkę to jadła nie ta siostra z Wuppertalu. (Czy ja aby na pewno nadążam? Bo nic nie mówię, więc może coś nie jest jasne? Może trzeba mi powtórzyć?) A tu chodzi o to, że tę zieloną galaretkę jadła ta siostra, która urodziła bliźniaki. Te, których nikt się nie spodziewał, bo siostra miała taki mały brzuch, że do końca ciąży chodziła w normalnych ubraniach. Nawet mimo tej galaretki. A w dodatku nigdy nie było u nikogo bliźniaków w rodzinie. No, może z wyjątkiem kuzynki z Damaszku i babki męża, ale ta urodziła trojaczki, więc się nie liczy.
Tylko co to za bliźniaki u tej siostry jak do siebie niepodobne! Ten bardziej niepodobny skończył reżyserię dźwięku w Berlinie i ma czworo dzieci, a jego żona produkuje świeczki i to robienie świeczek to jest  nawet bardziej stresujący zawód niż saper. Właściwie, to jest chyba drugi najbardziej stresujący zawód świata, tuż po wynajemcy lokali, bo ludzie to najpierw chytrze spalą całą świeczkę, a potem reklamują, że niby dymiła, albo knot za krótki, albo że spłonął im od tej świeczki kredens, a przy okazji reszta mieszkania.
No, a ten mniej niepodobny  (Nadążam?) też miał od dzieciństwa zainteresowania techniczne - jakie on samochody składał z zestawu Lego Technics! - więc zrobił dwa lata socjologii, jedno dziecko, a teraz zakłada anteny satelitarne w Baden Baden, bo jako jedyny w rodzinie nie ma lęku wysokości. I ludzie sobie bardzo chwalą jego usługi...
I gdy tak wczoraj Wynajemcowa rozmawiała z siostrą w Wuppertalu, ale właśnie tą od galaretki, bo akurat ta od galaretki była z wizytą u tej z bioniczną rzepką, to jej przyszło do głowy, że może to właśnie ten bardziej niepodobny zrobiłby cały ten remont? I to jest ta myśl (Czy nadążam?), którą teraz się ze mną dzieli! Po co mieszać do tego obcych, skoro remont może zrobić Niepodobny!

- Eeeeeee... nie, dziękuję. – odmawiam, gdy odzyskuję przytomność. Nieprzytomność dodaje mi wiarygodności. Wynajemcowej może się zdawać, że zamilkłam analizując zalety tej propozycji.
(Co jeszcze wydaje się Wynajemcowej to chyba, zauważam ze smutkiem, sprawa między nią a jej psychiatrą.)
Odmawiam, ale obiecuję Wynajemcowej, że jeśli kiedykolwiek zapragnę kontaktu z obcą cywilizacją to obstaluję talerz u Niepodobnego.
- Ooo. – pogrąża się w szczerze nieutulonym żalu Wynajemcowa i odkłada słuchawkę.
Mija kwadrans.
Dzwoni telefon.
Odbieram.
Znów Wynajemcowa.
Tym razem jako wyznawczyni fenomenologii stosowanej.
- ... a gdyby tak, na razie, po prostu zamalować tego grzyba farbą przeciwgrzybową i zobaczyć, co się stanie?

Nie doceniłam przeciwnika.


©kaczka

[329]

[10 Jan 2017]

(...)
Roquefort zjadł nam już okienną framugę i zakąsza parkietem. Wynajemcowa przechodzi żałobę po kafelkach, niestety, zakotwiczyła w fazie szoku i zaprzeczenia. Agent ubezpieczeniowy wrzucił telefon do rzeki.
Lada moment - drżę z podniecenia - uda nam się zgłosić naszą ścianę do Księgi Rekordów Guinnessa w kategorii: Największa szalka Petriego, i kto wie, los bywa przewrotny, może to właśnie okaże się moim życiowym wkładem w rozwój mikrobiologii?
Ale to i tak wszystko nic, furda, proch, pył i konfetti z nicości, w porównaniu z obowiązkowym bilansem trzylatka, na który przymusowo musiałam doprowadzić Biskwita.
Fakt, pretensje mogę mieć wyłącznie do siebie, bo własnymi rękami podpaliłam lont w Biskwicie.
Powiedziałam lakonicznie, wystosowałam jakiś oględny komunikat, że oto idziemy do lekarza i zupełnie pominęłam przy tym specjalizację.
A Biskwit chciał do dentysty.
Zapewne, bo ten dobrze mu się kojarzy ze słoikiem landrynek.
Kiedyśmy zatem w połowie drogi do pediatry minęli gabinet stomatologiczny i nie wstąpili po landrynki, Biskwit zaczął skrupulatnie pielęgnować swoje rozczarowanie.
U pediatry rozczarowanie miało już format Zepellina i wypełniło całą poczekalnię.
W zemście za rozgoryczenie, Biskwit obrał strategię, którą można zwięźle określić: 'wypławek po lobotomii'.
I to jest wersja optymistyczna, bo wydaje się, że personel medyczny wycisnąłby jednak coś z takiego wypławka. Choćby próbkę moczu.
A z Biskwita – nic!
Biskwit posadzony na krześle, ześlizgiwał się na podłogę. Pionizowany, wertykalizował się, plaskając jestestwem o dywanik. Pomiaru wzrostu dokonano z dokładnościa do pół metra, bo Biskwitowi rozjeżdżały się nogi. Biskwit nie mógł podskakiwać na żądanie, bo starcił władze we wszystkich wypustkach. Proszony o zbudowanie wieży z klocków, położył twarz wśród tworzywa na stoliku, a zwisające ręce dyndały mu smutno.
Nad kozetką w gabinecie pediatry, w naściennym kalendarzu na styczeń, artysta odmalował bardzo zadowolonego z siebie goryla robiacego skarpetkę na drutach.
Po tym, gdy okazało się, że Biskwit nie potrafi mówić, nie słyszy, nie wodzi wzrokiem za palcem, a w książce z obrazkami, każde zwierze, również wieloryb i miś koala, to dla Biskwita jednorożec, zaczęłam zazdrościć beztroskiego losu gorylowi.
Po godzinie tortury wyszłam z gabinetu z wypławkiem przewieszonym przez ramię. Na odchodne, recepcjonistka wręczyła mi pojemnik na mocz z prośbą, żeby kiedyś, w nieokreślonej przyszłości,  Biskwit udostępnił i życzyła odwagi.
Jak łatwo się domyślić, tuż za drzwiami wypławek nagle odzyskał wszelkie władze umysłowe i pstryk! od ręki! zregenerowały mu się wszystkie połączenia neuronowe.
I właśnie, wtedy zadzwonił Leonardo i powiedział, że pas! Że nie zasłużył! Że oddaje Biskwitowi Oscara, a jakby miał, to nawet dwa.
Takie to było przedstawienie.

©kaczka

Ogłoszenie branżowe

[8 Jan 2017]

(...)
Na skutek niezaspokojonej potrzeby akceptacji społecznej, niskiej samooceny i butelki wina z Norymbergi, kaczka proklamowała na fejsbuku swoje niepodległe terytorium z kolorowych pikseli i bitów.

@blogkaczki
 
Obywatele zareagowali wzorowo. Nadeszli, przytulili, masowo wyrazili chęć przynależności do... no właśnie, do czego? Do stada?
Mea culpa! Pierścień miał drużynę, Profesor X swoich X-Menów, G – załogę, Rudy – czołg. A kaczka? kaczki, sakreble, zawsze tak jakoś niewyjściowo i rustykalnie... w stadzie.
(Albo w stawie.)
Chrzanić semantykę, kaczka czuje się przyjemnie zaakceptowana (na fejsbuku - group hug na 160 osób!), ma wybujałą samoocenę oraz ból głowy (to z winy wina).
Jednocześnie kaczka zapewnia, że dla każdego znajdzie się wśród tych pikseli miejsce, a w razie potrzeby po prostu doniesie się krzesełka, wstawi piętrowe łóżka, albo dorysuje przybudówkę.
Każdy zatem, kto chciałby trzymać rękę na pulsie kaczki, a nie brzydzi się fejsbukiem, proszony jest tędy:

KLIK

Na blogu nie przewiduje się żadnych zmian. Konserwatyści mogą spać spokojnie.

©kaczka

[328] i nieunikniony upadek naszej cywilizacji

[7 Jan 2017]

(...)

Święta upłynęły nam w imadle erefenowskiej tradycji.
Wigilijna sałatka z kartofli, wigilijne parówki, wigilijny Winnetou w telewizorze i coroczny rozwód Szwagra.
Szwagier ma skłonność do teatralnych gestów, więc rok w rok, w okolicach sałatki z kartofli ogłasza, że się rozwodzi.
Czynił to już tyle razy (pięć, albo siedem, zdania są podzielone), że zaiste bez rozwodu Szwagra świętom czegoś by brakowało. Nie tylko Szwagierki.
Zresztą wszyscy wnosimy do tej multikulti rodziny jakieś okołoświąteczne zwyczaje.
Norweski, na przykład, od lat kompulsywnie gra w szachy sam ze sobą, posiłkując się podręcznikiem Arona Nimtzowitcha 'Mein System', który zawiera zwięzłą biografię autora zatytułowaną, och, jakże wymownie: 'Życiorys pesymisty'.
Dziewczęta nadużywają żelatyny, cukru, telewizji, wurstów, jarmarcznych karuzeli i mojej cierpliwości.
Hauptcioteczka jest sobą i to wystarcza.
Ja, co roku, próbuję zgładzić Hauptwujaszka bronią roślinną.
Z rozmów podsłuchanych w kuluarach wynika, że w tym roku zasadziłam się na niego listkiem rukoli podstępnie ukrytym w daniu na wskroś mięsnym.
Jak pragnę, niczego nie ukrywałam. Może ten liść porwał z mej kanapki i poniósł ku tłustej pieczeni prąd powietrza wygenerowany przez dwie dzieciny na cukrowym haju?
Ale czy można polemizować z odciskami palców znalezionymi na cząsteczkach chlorofilu?
Nie można.
Całe CSI USA mnie nie wybroni, choćby nadmuchali kieszonkowy chromatograf cieczowy albo z hula-hoop zrobili od ręki przenośny zderzacz hadronów.
To były zwykłe, dobre święta i przysięgam, o dziwo, nie dyktuje mi tego ani bambusówka, ani valium.
Tymczasem wszechświat na zapleczu w pocie czoła przygotowywał poligon, aby sprawdzić elastyczność naszego poświątecznego zen.
Na miejsce prób wybrał sobie ścianę w naszej domowej sypialni, którą pod naszą nieobecność zaczął przerabiać na hydroponiczną hodowlę pleśni do sera Roquefort.
- Och, to dlatego, że za dużo oddychacie przez sen! – wypowiedzieli się jednym głosem nasi Wynajemcy (mąż i żona, poruszający się zawsze w duecie), gdyśmy słabym głosem  telefonicznie zawezwali ich do skromnej repliki zielonego muru z CaixaForum w Madrycie.
Był sylwestrowy poranek, Wynajemcy poradzili, by obserwować trendy, mniej oddychać, więcej wietrzyć i wysuszyć sobie ścianę suszarką alboczymś.
- Bo to po prostu po ludzku niemożliwe – pokręciła głową Wynajemcowa w najszczerszym z możliwych zdumieniu  - żeby to była jakaś pęknięta rura w ścianie! Przecież dla siebie budowaliśmy. I te trzydzieści lat temu mąż kupował wszystko co najlepsze!
- Niemieckie kupowałem! – dorzucił Wynajmcowy.
I poszli.
Roquefort został i zaczął zajmować pustą niszę ekologiczną.
Jeszcześmy obeszli Nowy Rok.
(Biskwit usnął za siedem dwunasta na mych rękach, na środku ulicy, nie pozostawiając mi nadziei na podziwianie pirotechniki i piromanii sąsiadów. Trzysta kilo śpiącego Biskwita w ręku to słaba alternetywa dla kieliszka noworocznego szampana.)
Gdym wnosiła Biskwita do domu to Roquefort już prawie nam drzwi otwierał.
Gdyśmy drugiego stycznia zaprosili ponownie Wynajemców to Roquefort witał ich u wejścia i proponował napoje.
Trzeciego stycznia Wynajemcy wrócili z majstrem i agentem ubezpieczeniowym. Wszyscy robili sobie selfie z Roquefortem i rozsyłali, gdzie się dało.
A potem majster zwiedził wszystkie mieszkania od strychu do piwnicy i z nieszczerym smutkiem oznajmił, że cały pion diabli wzięli, a Roquefort ma już wszędzie rodzinę i krewnych.
Trzeba kuć, ryć, zrywać, wiercić, w tym, pani Wynajemcowo, te  kafelki za tysiąc dojczmarek...
Na wieść o ryciu w kafelkach Wynajemcowa wpadła w spazmy, bo sama te kafelki wybierała. Trzydzieści lat temu.
Agent ubezpieczeniowy też był bliski płaczu.
Sytuację uratował Biskwit mocno poirytowany obcymi ludźmi na kwaterze, którzy blokowali przelotówkę dla kucyka.
Biskwit otworzył drzwi wyjściowe lokalu i powiedział: RAUS! dodatkowo pokazując ręką kierunek i naśladując przy tym mój gest z gatunku 'pospieszże się, Biskwicie'.
- Biskwicie – jękęłam. – Sawuarwiwr! Pozory! Zachowuj pozory!
- RAUS! - krzyknął Biskwit. – BITTE RAUS!?
Poszli jak stali.

Niemiecka ekipa fachowców (straszą, że to oksymoron) zaczyna rozbierać dom w nadchodzącym tygodniu.  Wtedy, gdy agent ubezpieczeniowy wreszcie przestanie płakać albo przynajmniej zrobi sobie przerwę.


©kaczka

[327]

[5 Jan 2017]

(...)
Pierwszego dnia Biskwit spędził samotnie w placówce dwie godziny.
W ciągu tych dwóch godzin, jak doniosły naszpanie, udał się do toalety siedem razy i zużył roczny zapas mydła i papieru toaletowego.
Naiwny mógłby nawet pomyśleć, że to dlatego, że powiedziałam Biskwitowi, że moje zdrowie psychiczne bardzo zależy od stopnia suchości Biskwicich gatek.
Prawda natomiast jest taka, że placówka wyposażyła toalety nie tylko w intrygujące miniaturowe klozeciki, takie bonsai kanalizacji i hydrauliki, ale również w dozowniki mydła na podczerwień i laser.
Dozowniki te strzykają pachnącą pianą i Biskwit sprawdzał, jak długo tak mogą strzykać.
Eksperyment przerwała naszpani zaniepokojona przedłużającą się nieobecnością fizjologanta i wyprowadziła z łazienki dziecko całe w pianie, dziecko-chmurę.
Dodajmy, chmurę burzową, bo ostro wkurzoną, że zamiast dokończyć doświadczenie będzie musiała ekstrapolować wyniki i produkować modele teoretyczne.
Inna sprawa, że przyobiecałam Biskwitowi, że kupię mu co zechce, jeśli nie zsika się w gatki.
(I tu pytanie, czy ktoś słyszał, gdzie można tanio nabyć karego konia lipicańskiego o niewielkim przebiegu, pod siodło? Najlepiej ze stajnią.)
Dziś o poranku nastąpił poważny kryzys.
Biskwit wpadł jednocześnie w szał, histerię i trafiła go apopleksja.
Jak się okazało, wszystko to było na tle głębokiego przekonania, że odtąd do placówki Biskwit będzie chodził SAM, pięć ulic dalej, bez niczyjej obstawy.
Jakoś ten kryzys zażegnaliśmy. Wygładziliśmy rzeczywistość tak, aby znów mogły się na niej wypasać tęczowe jednorożce, a wypolerowane chmury miały wyłącznie srebrne brzegi.
Duża w tym zasługa producentów misiów z żelatyny.
Przerwa w kryzysie trwała pięć ulic i jedną torebkę misiów.
Pod placówką Biskwit wpadł jednocześnie w szał, histerię i trafiła go apopleksja.
Jak się okazało, tym razem na tle równie głębokiego przekonania, że matki nie mają wstępu do placówek.
Ponieważ, furia Biskwita obniżała morale nadchodzących współosadzonych, wywołałam naszpanią przez domofon do drzwi wejściowych i przekazałam utrapieńca. Utrapieniec na odchodne zamiast 'Kocham cię mamusiu, będę tęsknić' zrobił w moją stronę jamą ustną obraźliwe Pruuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuut... i odszedł w siną dal, zarzucając sobie plecak na jedno ramię. Nawet się nie obejrzał.
Reasumując.
Osiem godzin porodu.
Lekko licząc (lekko, akurat!) czterysta osiemdziesiąt skurczy.
I taka wdzięczność.



Epilog
- Było coś ciekawego w tym przedszkolu, Biskwicie?
- Tak.
- Co?
- Młotek.


©kaczka

[326]

[4 Jan 2017]

(...)
Jako że żyjemy na krawędzi, czego dowodem może być, na przykład to, iż Norweski (Czempion Bundeslandu w kategorii Młodziki, rok 1980) postanowił nauczyć Dynię grać w szachy, to na fali sprzyjającej koniunktury, poszliśmy na surową rybę DWA razy.
Dwa razy!
Drugi raz miał miejsce dwie ulice dalej, w Osadzie, w lokalu pod tytułem:  'Azjatyckie Specjalności, Wegetariańskie Paradiso oraz Sushi'.
(Moralnie może i trudno pogodzić ten asortyment, biorąc pod uwagę, że pieczona kaczka, którą tam podają nie jest zrobiona z tofu.  Acz mogę się mylić i jeśli jest,  to oceniając po resztkach na  talerzach przy sąsiednim stoliku, ktoś włożył bardzo dużo morderczej (sic!) pracy, by układ szkieletowy ptaka był jak najbardziej zbliżony do oryginału.)
W porównaniu z ofertą kuchni hinduskiej – nuuuuuuuda!
Kucharz z Tajlandii, bufetowa z Japonii, kelner z Filipin, właściciel – prywatnie, fan jarmużu i wędzonej kaszanki – z Bremen.
A cośmy się na te kulki z ryżu naczekali! Albowiem u wejścia do lokalu stratowała nas wycieczka wegańskich turystów z Bambergu, wieloosobowa gromada szczęśliwych bio-sześćdziesięciolatków  w ubraniach szytych samodzielnie z odpadów wtórnych. Weganie poddali menu wnikliwej analizie (Do jakiego stopnia ryż z krewetkami jest wegański? Czy krewetka jest zwierzęciem, czy rośliną? Czy krewetka ma uczucia wyższe? Czy krewetka odczuwa potrzebę samorealizacji?) próbując odpowiedź na większość swych pytań wydobyć od kelnera i kucharza. Kelner po kwadransie przesłuchania wybiegł z lokalu z krzykiem i pewnie (skoro dziś środa) już dobiega do przedmieści Manilli. Kucharz został, ale on wywołany za czwartym razem wyszedł do wegan ze sporym tasakiem, co gwałtownie ucięło (sic!) wszelkie wątpliwości na temat rozwoju duchowego krewetek i pozwoliło kuchni wydać nasz ryż w kulkach.
W ramach rekompensaty, na odchodne dostaliśmy po kieliszku bambusówki.
I ta bambusówka, zdradzę wam sekret, według mnie wyjaśnia, tajemnicę wiecznej szczęśliwości misiów panda!
Prost!

(...)
Zaprowadziłam Biskwita do przedszkola.
Wróciłam do domu.
Biskwit odgrażał się w szatni pod wieszaczkiem, że jeśli współosadzeni będą się śmiać z jego mokrych gatek to wróci do domu.
Tak powiedział: 'Majn laughing, me going home!'
I tak siedzę w tym domu, siedzę, Dynia zamknęła się w swoim pokoju i tka perski dywan, a tu nagle dzwonek do drzwi.
Rozumiecie?
Biegnąc by te drzwi otworzyć,  ani przez moment nie zwątpiłam, że oto właśnie Biskwit spełnia, co solennie przyobiecał.
AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!
Uff.
...
Jedynie listonosz z poleconym.

©kaczka

[325]

[1 Jan 2017]

(...)
Osada Hauptcioteczki leży na jednym brzegu cieku wodnego, który uparcie od lat, błędnie nazywam Elbą lub Łebą. By zachować pozory geograficzno-politycznej poprawności, nazwijmy zatem ciek Rzeką.
Na jednym brzegu Hauptcioteczka i jej osada, na drugim – Hamburg i światła wielkiego miasta. Pomiędzy nimi Rzeka szeroka jak bary enerdowskiej kadry pływaczek olimpijskich.
Kiedyśmy więc tak nadużyli gościnności Hauptcioteczki oraz zaznaliśmy corocznej zgagi imienia domowej sałatki z kartofli, wpadło nam do głowy, by porzucić dzieciny i wyskoczyć, jak za młodych lat, na surową rybę.
Internet wskazał nam ochotnie, że od najlepszego baru z rybą dzieli nas szesnaście kilometrów.
Jakiż łut szczęścia!
A właściwie, jakiżby byłby to łut szczęścia, gdyby nie to, że internet uznał, że jeśli ktoś szuka ryb, musi być potencjalnym Zbawicielem, więc nie straszne mu chodzenie po wodzie.
Szesnaście kilometrów przez taflę.
Na drugi brzeg Rzeki.
Tu wypada zaznaczyć, że osada Hauptcioteczki to socjologiczne Galapagos, wyspa erefenowskich endemitów, nieszczególnie zainteresowana kontaktami z drugim brzegiem. Nie dla nich mosty, tunele lub promy. Zatem, aby dostać się na ten drugi brzeg trzeba odbić w prawo i jadąc tygodniami wzdłuż rzeki dotrzeć po godzinie do pierwszego mostu w Hamburgu. Po drugiej stronie manewr należy powtórzyć odbijając w lewo.
Może są tacy, których by to zniechęciło (ja), ale na szczęście są jeszcze na świecie Kolumbowie barów sushi (Norweski).
I tak, jedyne trzy godziny później od porzucenia dziateczek i wyjścia poza rogatki rodzinnej osady Norweskiego, dwa pociągi później, trzy pomylone perony, siedemset dwadzieścia sześć stacji metra, rachu ciachu, stanęliśmy przed zamkniętą, spowitą pajęczyną, trochę nadpaloną, chińską restauracją 'Kwiat Lotosu' na drugim brzegu Rzeki.
Warto zaznaczyć, że to ja nalegałam, mimo, że nie odróżniam nori od memento mori, żebyśmy choć raz zjedli sushi w miejscu, które nie jest barem serwującym jednocześnie sajgonki, pizzę, kebab i kulki z ryżu i, w którym kucharz mówi z akcentem z Osaki.
Zatem stan lokalu 'Lotos' przyjęłam z ulgą i już byłam gotowa do odwrotu i żebyśmy w drodze powrotnej skoczyli na pączki przy dworcu i dali sobie z tym kompletnie spokókj, gdy okazało się, że ulica, na której stoimy nie jest tą, której szukamy,  bo ta zaczyna się pięć metrów dalej za śmietnikiem.
Siedem śmietników dalej, między ortodontą, a sklepem z uszczelkami, w pomieszczeniach przypominających garaż, zmaterializował się nam bar sushi.
Konkretnie, według szyldu: 'Bar Azjatyckie Specjalności oraz Sushi Drobnym Drukiem'.
Trzy godziny na mrozie, bez toalety i nadziei? Nawet jeśli wnętrze straszyło pustką, pchnęłam zbite z desek drzwi wejściowe i wtargnęłam do środka.
I wtedy zza lady wychynął Hindus.
Jeszcze mogliśmy mieć nadzieję, że to jakieś nagłe zastępstwo, studencka wymiana, ale muzyka Bollywood z kuchennego zaplecza rozwiała wątpliwości.
Trzy godziny na mrozie, bez toalety i nadziei, uczyniły z nas dobrowolnych zakładników 'Azjatyckich Specjalności'.
- Ale zobacz! – szukał pełnej szklanki Norweski, choć szklanka ta była wypełniona piwem Singha. – Przynajmniej kucharz jest Chińczykiem!
Tak, byłaby to ogromna pociecha (!), ale nie. Kucharz był również Hindusem, a Norweski nie zabrał okularów.
A potem zdarzył się cud.
(Najwyraźniej zrolowany do spółki przez Wisznu i Oinari.)
Pod tajskie piwo hinduski kucharz ukręcił znakomite sushi, choć nie mogąc się zapewne oprzeć naturze, połowę kulek z ryżu usmażył w gorącym oleju i podał nam na gorąco w panierce i z miską remulady.
I reszta dnia też była dobra. Do szpiku kości.
Włóczyliśmy się samotnie nad rzeką popychani wiatrem. Przepychaliśmy się przez tłumy na świątecznym jarmarku w metropolii.
A na końcu, schodząc do metra przy Jungfernstieg, tam gdzie C jak Cartier i Ch jak Chanel, zachowaliśmy się jak para wioskowych, endemicznych i nieokrzesanych głupków.
Nie wiem, co w nas wstąpiło.
Biorąc pod uwagę tłumy na powierzchni, pod powierzchnią w metrze, w jelitach miasta, nie było prawie nikogo.
Przed nami na ruchomych schodach zjeżdżała stylowa Chinka w złotych pantofelkach, z wielką torbą wskazującą, że przed chwilą, na powierzchni, zrobiła zakupy u Louisa Won Tona. TEGO, oryginalnego Louisa Won Tona!
- Patrz! Norweski! - wykrzyknęłam na cały głos jak nieokrzesany endemit. - Prawdziwy Louis! W życiu nie miałam odwagi żeby wejść do wnętrza sklepu, a tu patrz! Nieomal na wyciągnięcie ręki! Prawdziwa torba z zakupami od Won Tona! Normalnież, czuć ekskluzywny zapach papieru od Won Tona!
(Przypominam, Chinka cztery stopnie niżej #facepalm)
A Norweski na to, równie gromkim, plebejskim głosem i z zacięciem antroposocjologa oraz ekonomisty:
- Wow! Przecież to musi być warte fortunę! Pomyśl, (och! praktyczny, jak zwykle, Norweski), sądzac po rozmiarze przynajmniej tysiąc ojro! Jak nie dwa!
No i powiem wam, w życiu byście nie pomyśleli, jak szybko potrafią zbiec z ruchomych schodów Chinki w złotych pantofelkach.
Na obcasie.
A następnie, jak w tym obcasie szybko wbiec po normalnych schodach na górę!
A ile schodów przeskoczyć jednym susem!
...
Mam nadzieję, że wzięła taksówkę.

©kaczka