698

[30 Jan 2011]

(...)
- To dziejowa niesprawiedliwość. – rzecze Norweski wysypując zakupy na blat kuchennego stołu. - Strzęp organicznego, szkockiego łososia dla Dyni kosztuje więcej niż nasze dwa opakowania rybnych paluszków. I wcale nie pociesza, że paluszki nabyłem w opcji kup jeden, zabierz dwa.
I nie pociesza, że tam gdzie kupuje strzęp łososia, obsługa na widok Dyni pieje w ekstazie och! bless her! i nie ustaje w zachwytach nad długością niemowlęcych rzęs, a następnie choćby i ryzykując spiętrzenie kolejki, milimetr po milimetrze prześwietla strzęp, byleby tylko nie wcisnąć dziecku rybiej ości.
(Mówiłam, żadnej zabawy z tymi tubylcami.)
O rybnych paluszkach też służę historią.
Dietetyczka od świętego Tomasza radzi, by obierać je z panierki jak z czekolady ptasie mleczko i wnętrznością karmić niemowlę.

(...)
Kwestia zaniechanych ablucji nadal wzbudza emocje.
- A potówki? – wykrzyknęła na piśmie Słowiańska Matka.
Przy temperaturze wnętrz nie przekraczającej siedemnastu stopni trudno się pocić.
Nieprawdaż?

(...)
Okruchy czekoladowych mufinów?
Okruchy Dynia skrupulatnie zbiera ze stołu paluszkami jak pęseta i konsumuje na cito.
Bakłażan?
Podajcie mi bakłażana!
Mozarella?
Mozarellę Dynia zjada z torebką.
Mozarella ekscytuje Dynię tak jakby była Dynia elektronem na najbardziej zewnętrznej powłoce.
Opowiastkę o mozarelli?
Jamie Olivier, narodowy bohater, ten sam, który ratuje miejscowe dziatki przed smażonymi ziemniakami i tłumaczy im, co to pomidor, a co ogórek, występuje na bieżąco z programem: posiłek w trzydzieści minut.
Że niby zdrowo, zbilansowano i domowo.
Najpierw skonfundował nas w kategorii wyrafinowanych deserów.
A to przekroił mango, czy inną papaję na pół, ciapnął w środek łychę śmietany i powiedział voilà! Gotowe.
Innym razem sypnął garść czereśni (kogo w tym kraju stać na garść czereśni, trzydzieści funtów za kilogram, gdy z kryzysu, na mieście ograniczają niedzielne pieczyste) na fabryczne kostki lodu i rozbełtał w misce pudełko mascarpone. Czereśnie w kremie. Z pestkami. Gotowe.
Niech mu tam będzie wybaczone, że w każdą z potraw pcha ręce po łokcie i po łokcie te ręce oblizuje.
Niech mu.
Ale nie umiem unieść, że Jamie ma nadto ambicje kucharza kosmopolity, choć mu frytki i kartofle w żakiecie z butów wystają.
I daje ten Jamie do zrozumienia, że omujeju! z niejednego pieca wyjadał.
A faktycznie to on taki sam jak i cała reszta i pewnie na Majorce zamówiłby śniadanie Full English.
Mówi Jamie z miną światowca: mozarella, przenigdy nie siekajcie nożem mozarelli, pewna znajoma włoska nonna (Jamie ekspert napisał nawet książkę o kuchni włoskiej) dałaby mi w łeb, gdybym siekał mozarellę nożem, a nie rwał w palcach na strzępy...
Tak mówi Jamie, a obok niego na patelni (!) smaży się (!) pizza (!) z mąki z proszkiem i z bikarbonatu (!).
Znajoma włoska nonna powinna kopnąć go – pardon my French –  w dupę.
Tak mocno, żeby trzeba go w powietrzu z procy karmić.
Najlepiej tym co sam wysmaży.

(...)
Przychodzi baba do lekarza.
Lat ponad dwadzieścia.
I łka w kamerę, że musi spać na sofie, bo chrapie tak głośno, że narzeczony nie pozwala jej sypiać w sypialni.
Mówi też, że sto razy w ciągu roku ma zapalenie migdałów, a po posiłkach musi sobie od piętnastu lat z tych migdałów wydłubywać resztki  jedzenia patyczkami, bo w tych migdałach ma pokaźne jamy.
Wydłubywanie zademonstrowała.
Proszę mi wierzyć, ten obraz zostanie już we mnie na zawsze.
(Na jasną cholerę przechodziłam obok tego telewizora?)
Lekarz, któremu łka w pierś, wysyła ją na, och, bogowie, o Hipokratesie!, to zakrawa niemal na eksperymentalną terapię, na migdałotomię.
Od ręki przestaje chrapać i nie ma już w czym dłubać.
(Jaka oszczędność na patyczkach.)
Przez piętnaście lat.
Dłubać sobie w gardle.
Miast poprosić? wymusić? pięciominutowy zabieg na lekarzu rodzinnym.
W przerwach na reklamę, jakby powyższego nie starczało, pokazują przełom w myciu rąk.
Mydło z automatycznym dozownikiem.
Niezastąpione w każdym domu, bo jak wiadomo, bakterie na pompce grożą śmiercią lub trwałym kalectwem.
(Lubię, gdy startują do mnie z bakteriami, z wirusami, z żywymi kulturami, ze srebrną antybakteryjną wyściółką gaci...)
Palec pod budkę, komu jeszcze się wydaje, że mydło służy do zmydlania bakterii, w tym również tych pompkowych?
Rozmiar ludzkiej ignorancji rozbija mnie jak mięsny tłuczek wieprzowy medalion.
Po cóż martwić się biegunami magnetycznymi ziemi i tym, że mogą się obsunąć?
Ludzkość sama się unicestwi.
Nieuchronnym skutkiem inbredu.

©kaczka