[83]

[11 Jun 2014]

(...)
Kwitną lipy. Spadł gorący deszcz. Ukrop zagotował wodę w kałużach.
Świat pachnie jak napar z ziółek.
Doktor Livingstone, obowiązkowo w tropikalnym kasku, brodzi w naparze i bredzi od udaru.
Przy kawiarnianym stoliku ustawionym w samym środku słonecznej plamy smaży się rodzina i tłusty kawałek czekoladowego tortu z masła, wiśni i spirytusu.
Dwóch małych chłopców patrzy w tort jak w obraz. Jeden nawet wyciąga dłoń, by dotknąć kremu lub oderwać czekoladowy okruch. Ojciec uderza go po rękach. ‘To nie dla was!’ mówi ostro. ‘Wam tolko sachar można kuszat!’ Chłopcy posłusznie sięgają po cukiernicę, sypią kilka łyżek na talerzyki i oślinionymi palcami zgarniają kryształy cukru. Kto zje szybciej, ‘igruszka takaja’, chichoczą. Matka zaciąga się papierosem i śmieje się z nimi, a może z nich. Ojciec zjada ciasto i wylizuje talerzyk.
Nad następną ulicą ktoś przeciągnął sznurki i suszy na nich pranie.
Emigranci z Palermo.
Trzydzieści par białych, bawełnianych majtek powiewających jak białe flagi wcale nie oznacza kapitulacji.
- Co pan sądzi o niemieckiej drużynie piłkarskiej?  - pyta właściciela bielizny Livingstone nadaremnie szukający przeciągów.
- Vaffanculo!  - odpowiada osobnik o pośladkach w rozmiarze XL.  - Może i tu mieszkam, ale jestem Włochem!
Dla podkreślenia uderza się w serce – centralny ośrodek układu limbiczno-patriotycznego.
 – Sempre italiano, capisci?
(Livingstone, który w serce uderza się wyłącznie po to, aby ponownie zaskoczyło, notuje na serwetce z kawiarni ‘Klein Łabądek’: sprawdzić lokalizację własnych struktur patriotycznych.)
Natomiast pranie, które suszy się na przystanku autobusowym wymaga sprostowania.
Solidnej erraty.
Livingstone był pewien, że wisi ono nieupilnowane w hołdzie ludzkiej uczciwości.
Namiastka tybetańskich flag modlitewnych.
Tymczasem, ci, co wieszają pranie wynoszą przed swój dom sąsiadujący z przystankiem mumię starowinki usadzoną na przybrudzonym ogrodowym fotelu z plastiku.
Mumia starowinki niezależnie od pogody obleczona jest w czarną suknię, czarne pończochy, czarne kozaki, a na głowie ma czarną chustkę.
Twarz ze zmarszczek kolorem przypomina twarz Czarnej Madonny okopconej wotywnymi, grekokatolickimi świecami.
Mumia siedzi na krześle, nie oddycha, ni drgnie, ma zamknięte oczy oraz czujniki ruchu.
Biada temu, kto przysunie się zbyt blisko do linek z praniem.
Mumia zrywa się z krzesła, porywa leżącą obok laskę, osiąga prędkość ponaddźwiękową i emitując słowa prawdopodobnie obelżywe, rozpędza potencjalnych złoczyńców, figlarzy lub przypadkowo zaplątanych w kalesony, nie szczędząc przy tym fizycznych razów kijaszkiem.
Doktor Livingstone obserwował to zza bambusowych zarośli po drugiej stronie ulicy.
W bambusowych zaroślach, należy odnotować, nie mieszka, niestety, żadna panda.
A szkoda.


©kaczka