[39]

[15 Feb 2014]

(...)
Nie da się bez strat.
Nie da się tym samym, jedynym kompletem rąk przytulać obu jednocześnie.
Jednej, bo przechodzi ostrą fazę lęków separacyjnych, drugiej, bo właśnie osiągnęła stan wrzenia.
Są straty.
Że się już tu czule nie negocjuje zażycia porcji paracetamolu. Albo, że się do niemowlęcia krzyczy ‘zaraz, przecież chyba widzisz, że teraz nie mogę!!!’. Albo, że z wrzącą do Jugendkliniki jedzie ojciec.
Bardziej chyba stwierdzam, niż mam wyrzuty sumienia.
Nie, nie przestałam się bać chorób dziecięcych i odzwierzęcych, choć prawdopodobnie nabrałam do nich nieco zdrowego (sic!) dystansu. (Trudno też i nie nabrać, gdy czterdzieści i pół stopnia dość żywo i logicznie dyskutuje w czym wypada pokazać się w izbie przyjęć, a do tego zamawia prowiant na drogę.)
Ostatecznie, tak sobie tłumaczę przezornie unikając swego wzroku, niemowlę nie wie, że sprawy mogłyby toczyć się inaczej. Ostatecznie, gorliwie przecież nadrabiam jako dyrektor do spraw artystycznych między trzecią a szesnastą nad ranem, gdy gorączka opada, a jej ofiara w przypływie zdrowia i natchnienia życzy sobie kontynuować prace nad swym rysunkowym portfolio.
Ostatecznie może jest dobrze?

(...)
Między trzecią a szesnastą nad ranem Poczta Dyńska wprowadziła do obiegu nową serię znaczków z autoportretem.

(...)
Między trzecią a szesnastą nad ranem podróżowano w czasie. Z biurem podróży 'Tempus fugit'.

(...)
Między trzecią a szesnastą nad ranem położono fundament pod sztukę transportową.

©kaczka