[40]

[16 Feb 2014]

(...)
Doktor Livingstone opowiada o okolicy.
Za oknem solidna, niemiecka architektura.  Bauhaus. Wczesne lata siedemdziesiąte. Społeczeństwo dostaje taką architekturę do jakiej dojrzało. Podmurówka na pięć pięter w dół, izolacja na trzy metry wszerz. Okna tak szczelne, że trzeba nieustannie patrolować metraże. Bo algi, ameby i pleśń.
I wietrzyć. Wietrzyć. Wietrzyć trzeba.
Sąsiedzi z naprzeciwka w popłochu się wyprowadzają. Przed domem ciężarówka: Geld sparen, selber fahren. Udawajmy, że ewakuują się bez związku z nocną aktywnością niektórych niemowląt.
Za oknem pośród słupów trafostacji i wagonów z cementem - góry.
Czasem, jak pragnę, człowiek rzuciłby wszystko i jak stał, poszedł w te góry szukać swojej wiszącej skały.
Na zboczach winnice. W ogródkach winnice. W doniczkach na parapetach winnice. W Lidlu - wino.
Tanie.
W powietrzu nuda. Nuuuuuda. Atmosfera jak w kurorcie narciarskim po sezonie.
Przed nami idzie batiuszka i matuszka. On się nagle schyla, podnosi kijek, który psuje estetykę trotuaru, wrzuca ten kijek do śmietnika. Kilka metrów dalej Frau Schopke udaje, że nie widzi, że na ten sam trotuar sra właśnie jej Schnuppi.
- Bo widzisz. – mówi Frau Schopke. – Płacę podatki to niby czemu miałabym sprzątać gówna.
- Bo widzisz. – mówi batiuszka. – W tym kraju taki panuje porządek!
Mijamy schludne, przepasane krochmalonymi fartuszkami domy, na których wszystko oprócz oddychania jest ‘verboten’.
Policmajster ma przy pasku ostrą broń, a nie procę i kapiszony.
Zza firanek z zielonej organzy i zza storczyków podejrzliwie przyglądają się napływowym ci, co tu z dziada pradziada.
Zaraz obok, za przejściem dla pieszych jest authentisch włoska lodziarnia ‘Freddo e Kupido’ Jedna z siedmiu w okolicy. Zamknięta. Chiuso. Stefano i Nadieżda informują na kartce, że wrócą jak bociany z wiosną. Teraz pewnie za blondwłosą Nadieżdą z czerwonym pazurem i w pozłacanych botkach gwiżdżą ragazzi w ciasnych uliczkach Neapolu. A może Stefano dławi się bimbrem i pielmieniami w Astrachaniu?
Po drugiej stronie ulicy sklep z włóczką, gdzie właścicielka kompulsywnie wyrabia wełniane buty dla zakurzonych, bawarskich lalek z wystawy.
Sklep dzieli podwórko z habilitowanym doktorem chorób wewnętrznych. (W pakiecie sponsorowanym przez kasę chorych: czakry, czary i mary.)
Koło rosyjskiego supermarketu – rosyjskiego, bo jednak majonez Winiary tam w mniejszości – dzień w dzień rozkłada się w kałużach błota taki mały Kiercelak.
Tajlandzkie ubrania, chińskie tenisówki, poliestrowe firany i falbany oraz must-have: bazarowe torby z ortalionu. Te w paski. Absolutna klasyka.
Przy torbach budka z Bratwurstem.
Potem jest plac z ratuszem.
Przy placu dwie konkurencyjne piekarnie. Berliner tam to wciąż Berliner a nie żaden tam Topfen Tropfen Krapfen.
Linia Marshalla dla Berlinerów wypada za torami tramwajowymi.
W tej zaskakującej części miasta, którą z nieznanych przyczyn ludność opuściła w popłochu.
Jak przy nuklearnej zagladzie.
Ruiny. Puste, smutne domy.
Porzucony browar, gdzie w podłodze zieje ogromna dziura po kadzi, ale tablica kontrolna na ścianie wciąż miga kolorowymi światełkami.
Hotel, w którym straszy.
Przedszkole z powybijanymi szybami, stół z powyłamywanymi nogami, sklep, w którym już nikt nie naprawi swojego aparatu foto.
Nagle w tym świecie, który się skończył, za rogiem, w wąskiej uliczce, całkiem żywa, stuletnia piekarnia.
Herr Bröt, okrągły jak bochen chleba, przyozdobił fronton kamienicy tłuczoną zastawą stołową z markowych serwisów. Tu Villeroy & Boch, tam Rosenthal. Pół dzbanka, ćwierć talerza, filiżanka bez ucha, ucho od śledzia.
(Albo to pański gest, albo wyraźny dowód, że od 1890 roku małżeńskie nieporozumienia w rodzinie Brötów były zawsze gwałtowne.)
Jest jeszcze mur, a za murem konwent pełen hinduskich zakonnic, stąd zapewne, jak czytamy na krzywo rozklejonych plakatach, na parafialnym odpuście z racji świętej Fredegundy, patronki lekkoatletów, można się spodziewać curry i siedemdziesięciu pięciu odmian samosy.
Pod ratuszem  - sklep ‘Karat', gdzie można zamówić matrioszkę z Putinem i gdzie rosyjskie damy kupują kozaczki na szpilach, sukienki z lateksu i torebki ze sztucznej krokodylej skóry.
Dwie witryny dalej wyprzedają, raczej bez powodzenia, kolekcję sukien Desigual.
Zaraz obok zakład zbiorowego żywienia 'Kebap-Pizza-Pommes-und-Tortillas' zarządzany przez elastycznych uchodźców z Iranu. Na miejscu i zum mitnehmen.
(W piątki przecena na sznycle.)
Przy ratuszu jest też wymarły pasaż handlowy.
Poczta, mydło i powidło, gry hazardowe, karczma, kiosk, ubrania z Tajlandii, stylonowe  pierwszokomunijne sukienki, chińskie tenisówki, falbany, firany, welurowe garnitury do konfirmacji i afirmacji, przystanek autobusowy oraz zawodowy żebrak, który poprawia sobie PR królikiem i dalmatyńczykiem.
Ponieważ rzadko kto tam zagląda, żebrze raczej w ramach hobby.
...
Nuda.
Nic. Zupełnie nic się nie dzieje.
Nawet czas się tu nie zatrzymał.
Czas po prostu przeszedł obok.

(...)

©kaczka