[34]

[5 Feb 2014]

(...)
... dlaczego chyba jednak nie lajfstajlową?

- Dyniu, podoba ci się twój pokój?
- Yhm. (bez entuzjazmu)
- A co ci się najbardziej podoba w tym pokoju? (Desperacja. Gdyż jest w czym wybierać. Łóżko, które sama sobie wybrałaś, dywan z rozprasowanej zebry, biurko, przy którym pisał Dickens, komoda na gacie, plakat z literami, z którego wynika, że alfabet kończy się na ö, enerdowski budzik marki Ruhla, który spóźnia się o pół godziny, pościel w Absurdaliusze, oryginalna Bebe zawieszona na gwoździku, różowy dom dla lalek zaludniony, jak mieszkanie wynajmowane przez Wietnamczyków ...)
- I ilke pen.
- Długopis?!! Jaki długopis?
- Orange one. From Ikea.

(...)
Napisał do nas na czerpanym papierze Der Ministerpräsident des Landes gratulując narodzin Biskwita oraz najwyraźniej oferując pomoc.
'Ein afrikanisches Sprichwort sagt: Um ein Kind zu erziehen, braucht es ein ganzes Dorf.' – tak napisał. Czarno na białym.
‘By wykształcić dziecko potrzeba całej wioski?’
(Biegli w tutejszych dialektach, niech poprawią, jeśli się mylę.)
To ja siądę i poczekam na tę wioskę.
Niech przychodzą.
Buty niech ino w sionce wytrą, bo już i tak ograniczam się do selektywnego wycierania wyłącznie białych kafli na podłodze, która jako żywo przypomina planszę do warcabów.

(...)
Z zebrania trójki klasowej. Impromptu. W szatni. Między wieszaczkiem z wiewiórką, a wieszaczkiem z żabką.
- ... a może mama Dyni przygotuje dla ‘Radosnych Czyżyków’ prezentację multimedialną pod tytułem ‘Moje życie wśród endemicznej fauny Australii.’
- Yyyyyyy? A skąd przypuszczenie, że miałam z tą fauną jakiekolwiek bezpośrednie związki?
- Wywnioskowałyśmy z akcentu.
Z przykrością informuję, że o życiu wśród żubrów z Białowieży już nie jest chic.

(...)
kaczka się wynurza.
Wynurzenie osobiste.
Otóż nowa ojcowizna wpędza mnie chyba w paranoję.
Wniósł Norweski w posagu, jako i ja, nieprzeliczone zalety (w tym tę, że do tej pory mimo regularnie dostarczanych powodów, jeszcze mnie nie zabił), ale i kilka upierdliwych wad.
Jedną z nich, jak mi się dotychczas wydawało, było studiowanie paragonów kasowych w celu wykrycia niezgodności ze stanem faktycznym.
Taka indywidualna, samozwańcza, lotna jednostka Najwyższej Izby Kontroli.
Och, jakżesz mnie to irytowało.
Stoi ten Norweski przy kasie i zamiast pchać do koszyka, czyta: '... pięć jogurtów, jedna bułka, mleka pięć deka' i sprawdza, czy mu się inwentaryzacja zgadza.
Kasowy lub kasowa robi obrażoną minę, kolejka się kumuluje, a Norweski czyta.
Od Edynburga po Londyn mieliśmy wszystkie sklepy na Wyspie poobrażane. Jedyna opcja - Bielany.
- I po co to? - pytałam załamując ręce. -  Po co? Żeby raz w ciągu sześciu lat wykryć zduplikowany worek marchewki i przestępstwo na sumę trzydziestu ośmiu pensów?
I teraz oto wróciliśmy na ojcowiznę.
I oczom nie wierzę.
Bo to nagminny proceder. Tu się wklepie o jedną bułkę więcej, tu zamiast za Schweinshaxe paniusia policzy jak za udziec szynki parmeńskiej, tu paluszek się omsknie i podniesie do potęgi ilość sznycli w równaniu, a tu się oprze na wadze i z kilograma pospolitych bananów - kundli bez rodowodu zrobi się nagle dwa kilo bananów wystawowych, bio-eko.
Sama zaczęłam ten paragon wyszarpywać Norweskiemu i czytać!
Co drugie zakupy odbieramy jakąś rekompensatę z punktu obsługi klienta.
I zaprawdę powiadam, nie wiem.
Czy to sport jakiś narodowy?
Czy to my wyglądamy na przygłupie cherubinki z olejów Raffaella, które można kiwać na preclach i salcesonie?
(Powątpiewam, bo Norweski fabrycznie ma minę ‘właśnie wysłałem DHL-em dwa nagie miecze pod Grunwald.)
Czy to dlatego, podsyćmy paranoję, że jestem nietutejsza?
Na takiej poczcie, dla przykładu, 'Fünfzehn' rzecze pocztowy, powieka mu nie drgnie, wydaje piątaka z dwudziestu i podaje rachunek, a na tym rachunku czarno na białym: jedenaście czterdzieści. Na co ja: ‘A czyż nie wydaje się panu, że kwota naliczona nie odpowiada pańskiej uprzejmej sugestii, co do jej wysokości?’
(Co faktycznie brzmi jako: 'yyyyyyyyyyyyyy?', gdyż ze zdań złożonych to ja jedynie: 'Aufstieg Richtung Links.')
I on mi na to ciska z fochem bilonem w ladę.
No właśnie, jeszcze się nie zdarzyło, żeby ktoś przeprosił.
W celu sprawdzenia hipotezy z nietutejszością wysłałam na pocztę Norweskiego. Wrócił opowiadajac, że musiał z linijką udowadniać, że list mieści się w niższym zakresie cenowym niźli suplikował pocztowy.
Co jest, do diaska, z tym krajem i jego prowerbialnym Ordnungiem?
Powszechnie zniesiono?
Jeśli tak, to powiedzcie, ogłoście w prasie, bo popadam w paranoję.
Od wczoraj nie mogę znaleźć wśród dobytku jednego buta dziecięcego rozmiar 27 i coraz bardziej jestem przekonana, że ktoś się włamał i ukradł.
Najprawdopodobniej kasowa z Lidla.
Lub banda ceramicznych, jednonogich krasnali.

©kaczka