[250]

[5 Mar 2016]

(...)
Skutkiem (ubocznym) bawarskiej grypy niewiele pamiętam z podróży na Północ.
W malignie siedem godzin minęło jak z bicza strzelił.
Zdaje mi się, że Biskwit galopował  w tę i z powortem  środkiem przedziału na grzbiecie tęczowego jednorożca śpiewając Marsyliankę, ale głowy nie dam sobie uciąć, bo po pierwsze odpadła mi już w okolicach Frankfurtu, a po drugie bezmyślnie zmieszałam paracetamol z musującym winem i mogło mi się to odbić na ostrości percepcji.
Dotarłwszy do hacjendy Hauptcioteczki zgrabnie wyminęłam stęsknioną rodzinę, rzuciłam im na żer Biskwita, a następnie padłam w satynowe (!) piernaty i spałam nieprzerwanie przez kilka dni.
Dziateczki i owszem, interesowały się moim stanem, tak subtelnie, jak czyni to niedźwiedź grizli, gdy sprawdza, czy ma do czynienia z bufetem, czy z padliną.
Przesuwały się u wezgłowia wioniejąc pasztetową z keczupem, bekając syntetycznymi napojami czeko i fosfoluminescencyjną oranżadą. Prowokowały mnie konsumpcją bitej śmietany w spreju, rozszarpywaniem krwistych steków z patelni, jedzeniem żelków z podłogi i zlizywaniem lukru z pączków. Zezowały w moim kierunku oglądając siedem tysiecy osiemset czterdziesty szósty odcinek przygód Heidi w krainie Pokemonów lub uparcie odpalając kanał telewizji biblijnej (!), gdzie robot (!) odbierał poród Jana Chrzciciela, a Jezus (!) wyglądał jakby relegowano go z Załogi G (a wszystko to japońską kreską mangi).
A ja nic.
Żadnej zmarszczki na wykrochmalonym prześcieradle zen.
Nie dał mi rady akordeon dziadka znaleziony w piwnicy (Biskwit).
Ani gitara Norweskiego ściągnięta ze strychu (Dynia).
Ani zaaranżowane ad hoc widowisko światło-dźwięk na temat potopu (Dynia i Biskwit) z użyciem dekoracji tak antycznych, że przez moment przemknęło mi przez myśl, że to może nie pozostałości ze szkółki niedzielnej sprzed trzydziestu lat, ale oryginalne wyposażenie Arki?
Ani Hauptcioteczka wpadająca z radą, jak wychowywać dzieci, albo z pytaniem, kiedy skończyła się wojna birmańska i czy wygrali ją Niemcy?
Organizm nie przyzwyczajony do nagłych nadwyżek snu rozregulował się jak wieloletni abstynent po zjedzeniu bombonierki wiśni w likierze.
Świat się tak jakoś wygładził na swoich kanciastych rogach od tych wisienek, że nawet morda biedronki przytwierdzona do patyczka, która rzuciła się na mnie któregoś dnia o świcie, emitując dźwięki zupełnie obce bożym krówkom zdrapanym z góry Ararat, nawet ta morda biedronki nie spowodowała, że wyszłam z siebie, bo mam wrażenie, że po prostu bardzo mało było mnie tam w środku.
A do tego byłam kwintesencją dobroci i miłosierdzia.
Wnoszę po tym, że jedynie raz próbowałam otruć Hauptwujaszka.
Zasadziłam się otóż na biedaka mrożonymi paluszkami rybnymi w pełnoziarnistej (horror! horror!) panierce (innych nie dowieźli!). To jeszcze mógł być przypadek, ale postawiona obok miska sałatki z zielonych (horror! horror!) liści stanowiła wyraźny dowód, że działałam z premedytacją i że jestem zdemoralizowana do szpiku (zapewne też wegetariańskiego).
Bez maligny podróż powrotna na Południe trwała siedemnaście tysięcy godzin i okraszały ją nieustanne drobne końce świata.
W moim osobistych rankingu najwyżej notuję dwa.
Pierwszy, gdy się okazało, że odcień czerwonego żelka Haribo nie pasuje do nieokreślonej koncepcji artystycznej i to wystarcza, aby uzasadnić bezdenną rozpacz (Dynia).
Drugi, gdy dziateczki zażądały wyprawy do bufetu po należne im, darmowe fanty (w tym książeczki do kolorowania i kredki). Pociąg był zatłoczony, bufet podczepiono pięć wagonów dalej, trzy z tych wagonów były zarezerwowane dla miłośników ciszy, co dość głośno zanegował Biskwit.
I kiedy znienawidzone przez pasażerów pięciu wagonów wróciłyśmy wreszcie na nasze miejsca, a nie było nas tam chyba z tydzień, a po drodze nadepnęłyśmy na tysiąc stóp i efektem domina przewróciłyśmy kilkadziesiąt walizek i kiedy dzieciny wysypały na stolik wszystkie wyłudzone dobra, książki, gazety, kredki, modele pociągów, kiedy wydawało się, że teraz już tylko pięć godzin sielanki i świętego spokoju, że dziatki moje nie będą już zwisać z półek, śpiewać ‘Let it go’, ani czytać na głosy ‘Hamburger Zeitung’, że wreszcie zajmą się sobą, intelektualną rozrywką, machną sudoku oraz krzyżówkę jolkę, a następnie połączą numery i rozwiążą szaradę, wtedy Dynia przebiegła wzrokiem po kolekcji i zawyła: ‘Ale ja się tak straaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaasznie nuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuudzę!’.
A Biskwit przytaknął.

...
Współpasażer, którego występny los posadził przy naszym stoliku, czytał ‘Przewodnik łowiecki’.
Myślę, że kilkaset razy w ciągu tej podroży mentalnie postrzelił nas z dwururki.
...
(I Dynia i Biskwit, ach, jakie to klasyczne, usnęły na dziesięć minut przed stacją końcową.)

(...)
Elektoracie, konkurs na Tekst Roku przyniósł kaczce 139 głosów. To bardzo solidne trzy kulki i być może nawet szansa na dalszą nominację przez Jurora.
Wszystkim, którzy tak ochoczo i gromadnie na narozmaitsze sposoby poparli kaczkę, BARDZO dziękuję!
Czuj duch i ku chwale blogosfery!

©kaczka