Image Slider

[382]

[21 Jan 2018]

Koń jaki jest, każdy widzi. [Biskwit 2017]
(...)
W piątki, pod koniec tygodnia, miasto wypluwa mnie na przystanku podmiejskiej kolejki jak rozczarowany mym smakiem jamochłon.
(Może to przez tę moją nierozcieńczoną gorycz, że oto znów chodzę do szkoły podstawowej i że powtarzam drugą klasę, i że ja się przez te dwieście lat zmieniłam, a szkoła jakby wcale?)
Wydaje się, że gdybym tak, dzień w dzień, nie znaczyła drogi powrotnej resztkami złudzeń czy cierpliwości, to jak nic, nie trafiałabym do domu, gdzie przy niedopilnowanym przeze mnie żarze domowego ogniska siedzą moje dzieci, jedzą suchy chleb grubo smarowany Haribo albo pieczyste z przypadkowo upolowanej westalki i łupią w Monopol.
Zazwyczaj strategią braci Lehman.
Zazwyczaj Biskwit jest liderem branży finansów offshore i potrafi za jednym zamachem jedną kostką do gry wyrzucić fynf und cfancyk oczek.
Gdzieś tam w przerwie to również Biskwit dokonał autopostrzyżyn nożyczkami do drobiu.
Nasz maciupeńki Piaścik Kołodziej.
Nasze prasłowiańskie Ziemowiciątko.
Niewykluczone, że było to zaraz po tym, gdy spod palców wypsztyknął mural na prowokacyjnie białej ścianie klatki schodowej.
Ani jednego, ani drugiego nie zauważyliśmy przez wiele dni, może nawet tygodni, może nawet mówimy o epokach, które trzeba datować radioaktywnym węglem, choć z blond pukli pluszowy słoń uwił sobie gniazdo na środku pokoju, a po schodach biegamy kilkadziesiąt razy dziennie.
Jako linię obrony przyjmijmy zatem wartość artystyczną obu performansów. Że niby trochę Banksy, a trochę Jaga Hupało.

Szkolna psycholożka, która linieje białym włosiem plastikowej angory swego puchatego swetra, mówi że doskonale mnie rozumie.
Rozumie, tak mówi, współodczuwa, bombarduje empatią, a każdy przecinek w swym monologu wykorzystuje, by naciągnąć angorę na nerki. Angora robi Puff! sieje włosem i znów roluje się pod biustem.
Przecinek. Puff! Przecinek. Puff!
Psycholożka wyznaje terapię bliskim, cielesnym, group-hug kontaktem, a ja mam na sobie czarną bluzkę. Wszystkie moje dystanse personalne, fobie i bariery interakcji społecznych muszę później odkłaczyć wałkiem do czyszczenia ubrań.
No więc, psycholożka doskonale mnie rozumie. Bo ona też nie odnajduje się w tym systemie tak innym niż szkolnictwo w jej ojczyźnie. Konkretnie na Ukrainie. I ma jedną odpowiedź na wszystkie moje pytania, w tym i na to, dlaczego moje dziecko spektakularnie oblało klasówkę z matematyki. A ta odpowiedź brzmi: bo zabrakło miłości.
I gdy już sobie nad tym przybijamy piątkę, nad koncepcją, że naszpani od Mastodontów jest nieczułym postpruskim robotem winnym temu, że Dynia nie chce wiedzieć, ile to jest fierundachcykpluszibcyk i gdy ostatkiem sił wywijam się z krępujących (sic!) prób kangurowania, z kontaktu skin-to-skin,  to mi psycholożka na odchodne, oprócz sierści, zrzuca aksjomat, że dla dobra dziecka matka winna pozostawać w domu do chwili, gdy to dziecko osiągnie przynajmniej piątą klasę. Jak to robią na Ukrainie i co wszystkim na dobre wychodzi, a szczególnie wynikom dodawania.
(Na pierwszy a nawet drugi rzut oka, to kusząca perspektywa skoro w pracy poniewiera mną już nie tylko Jesus, ale także Pablo Escobar oraz delegacja amoralnych Wikingów - przedstawicieli Norweskiego Przemysłu Garbarskiego. Ba! W drodze do fabryki, na peronie podmiejskiej kolejki, gołąb! GOŁĄB! zachodzi mnie od tyłu i wyrywa mi z ręki śniadanie – mój ostatni bezglutenowy, kukurydziany wafel! Mnie! Mimo, że w tłumie dookoła wybór jak na szwedzkim stole! Yormy, kormy, pyzy, dewizy, pikantne glutamaty i krwiste dramaty.)

Och! Ta świeżości epifanii dwudziestopięcioletnich absolwentów! Prymusów policealnego, wieczorowego studium psychologii ezoterycznej! Epifanii wygenerowanych podczas lektury Coelho i w macierzyństwie duchowym, które obejmuje siostrzeńca Romczika-Tomczika. Raz w miesiącu. Przez internet.
(Po kwadransie rozmowy z ukraińską, szkolną psycholożką, wydaje mi się, że wiem o wiele więcej o jej życiu niż chciałabym, a już na pewno więcej niż zakładałby to konserwatywny model relacji pacjent-terapeuta.)

Bo to było tak.
We śnie umarła matka małej Chinki z pierwszej klasy.
Nie znalazłam na Dyni śladów poliestrowej angory, zakładam więc, że nikt dzieci, które usłyszały tę historię w chirurgicznie precyzyjnym detalu od małej Chinki, raczej nie przytulił.
Szkoła przemilczała sprawę, a przynaglona do reakcji, wyszła ze sprawy kuchennymi drzwiami, wprost do kościoła, skąd dzieciny (wyłącznie sekcja religii katolickiej) powróciły z prowizorycznie kojącym wnioskiem, że pokój na świecie, nieśmiertelność, lekarstwo na raka to kwestia ilości świeczek ustawionych pod ołtarzem lub ich braku.
Prowizorycznie kojącym, bo w nocy Dynia zakrada się, żeby sprawdzić, czy oddycham.

©kaczka

[381]

[6 Jan 2018]


(...)
Okazja sama wpadła mi w ręce.
Okazja miała strukturę dwóch meksykańskich praktykantek błąkających się od jesieni po korytarzach Przymierza, przykładających sobie kataplazmy z tortilli jako lek na tutejsze, depresyjne zjawiska meteo i nieukojonych w swej tęsknocie za UV z Cancun.
Trochę potrwało zanim połączyłam kropki faktów, ale gdy już je połączyłam to w mej wyobraźni wykiełkowała z tych kropek piñata, taka klejona na miarę królewskich urodzin Biskwita, i krótko mówiąc, sprzedałam ten pomysł praktykantkom jako formę terapii zajęciowej.
Dziewczęta ocknęły się z letargu wywołanego przymusową krioterapią i entuzjastycznie przyjęły pomysł, by zorganizować nam warsztaty z lepienia kul z bibuły.
Czy entuzjazm spowodowany był tym, że nie wypada odmawiać przełożonym, czy prawdziwą, wypływającą z serca potrzebą dzielenia się ze wszechświatem swoją narodową spuścizną, to niech tam sobie osądza historia. Jednakoż gdyby te kropki faktów połączyły mi się w inną konstelację, to przecież mogłam zażądać skompletowania orkiestry mariachi, skonstruowania urządzenia do destylacji tequilli, zbudowania z tacos makiety świątyni Azteków albo wyreżyserowania oscarowego musicalu o Zorro z puebla. Czymże jest więc, w obliczu takich wyzwań, popołudnie spędzone z nieletnimi dilerami chaosu, fermentu i końca świata?
Bułką z masłem?
Tortillą z serem?
(W dodatku jedna z praktykantek wyznała, że listę jej najważniejszych życiowych osiągnięć otwiera zrobienie księżnej Diany z piñaty. Lub odwrotnie.)
I tak oto, pewnej grudniowej niedzieli zgromadziłam nad wanną krochmalu czterdzieści pięć nóg i rąk. Ludzi było jedenaścioro, a czterdziesta piąta noga należała do kanarka, który drugie z posiadanych odnóż zawsze podobno chowa na czas snu.
Kwatera nie była nasza, kanarek też nie. Było to posunięcie strategiczne, co doceni każdy, kto wyobraża sobie rozmach sprzątania po dziecinach nurkujących w krochmalu i wytarzanych w strzępach periodyków codziennych.
Nasze były jedynie Dynia i Biskwit oraz dwanaście kilometrów krepiny, która jak się okazało, znakomicie farbuje namoknięte cherubięta odratowane z wanny krochmalu.
Jak to zaprojektowała natura, dzieciny wytrzymały trzy kwadranse tego ordunku, a następnie pobiegły przed siebie, zostawiając na wszelkich  białych powierzchniach niezmywalne ślady we wszystkich dostępnych kolorach krepiny.
Przy wannie krochmalu pozostali tedy najbardziej ambitni (czyt. kaczka), ci, którzy oparli się winu i ciasteczkom (czyt. kaczka) i ci, którzy postanowili w końcu też osiągnąć jakiś życiowy sukces (czyt. kaczka). Zatem, gdy pozostali wyrośnięci uczestnicy zapadli się w stagnację, w miękkie kanapy, w kofeinę, w podgrzewany etanol i w karbohydraty, wykorzystując ten magiczny moment, że krochmal na dziecinach zastygł i ograniczył ich mobilność, kaczka kontynuowała lepienie motywowana przez matkę jednej z praktykantek - Arriba! Arriba! - w bezpośredniej łączności video z Mexico City.
W ten oto sposób nad naszą słowiańsko-germańską stajenką zawisła w tym roku meksykańska gwiazda z bibuły, do której laparoskopowo wprowadzono trzy kilogramy żelatynowych misiów i hamburgerów z cukru.
Oficjalne obchody urodzin, jak to u królowych w zwyczaju, odbyły się w zupełnie inny dzień niż ten wynikający z metryki.
Biskwit, o dziwo, nie miał specjalnych wymagań względem prezencji tortu, więc idąc za niesłabnącą popularnością poprzedniego montessoriańskiego wypieku pod kryptonimem 'najlepsze ciasto ever z bio warzyw i bez cukru', tort i tym razem, ku wielkiemu ukontentowaniu solenizantki, upiekli Dr Oetker i Dr Norweski.
Z torebki instant.
(Gluten, laktoza, galaktoza, czekolada, wosk, wanilina, etylina i May Contain Nuts.)
Jeśli chodzi o lincz piñaty to trwałby on może do dziś, to jej powolne konanie w mękach, ta agonia krepinowych wstążek, gdyż albo dzisiejsze przedszkolaki takie cherlawe albo piñata taka z cementu, odporna na broń masowego rażenia. Zaistniała nawet obawa wyszeptana przez tylne szeregi malkontentów, że pierwej piñata ulegnie biodegradacji niźli komukolwiek uda się rozpruć jej wnętrze.
Na szczęście w odpowiednim momencie pojawiła się Dynia, która jako negatyw karateki (czarne wdzianko, biały pas) celnym wykopem uratowała choinkę, kredens, rodzinną porcelanę, kilka czaszek, telewizor i honor swej brygady ninja nim dopadła ich grupa wiekowa 3-5 lat wyposażona w kij samobij.
(Warto inwestować w wietnamskie sztuki walki.)
Niestety, w opinii Biskwita z piñaty wypadły wyłącznie rozczarowania i nic więcej jak tylko ogromna frustracja. W kulminacyjnym momencie deszczu karbohydratów  Biskwit nie zdążył się przebić przez tłum i nadbiegł, gdy większość uczestników imprezy stosowała już taktykę zajęcia przez rzucenia się ciałem na potencjalne łupy, Naturalną konsekwencją tej taktyki było udawanie padliny i brak reakcji na bodźce zewnętrzne w nadziei na przeczekanie konkurencji.
Zatem w tym wymarzonym, najpiękniejszym momencie imprezy, Biskwit stał i wył z rozpaczy, a reszta uczestników leżała w przedziwnych pozycjach przyklejona do podłogi misiami Haribo.
Z lotu ptaka wyglądało to jak masakra podczas gry w Twistera.
Słowem, chciałam dobrze, a wyszło jak w każde urodziny.
Nie idźcie tą drogą!
(A jeśli nalegacie to prawdopodobnie prościej byłoby zrzucić Haribo nad dzielnicą z helikoptera albo rolniczego samolotu do oprysków stonki.)


(...)
Święta miały podszewkę z sałatki z kartoflem, kaczki z jabłkiem i bezy z agrestem. Każde danie jedzone z porcelany po prababce miało jakąś historię, podtekst i drugie dno. Taka osobliwa sederowa wieczerza, z której jak Karpaty wypiętrza się niespodziewanie rodzinna tradycja. Nasza własna tradycja.
Na krzywy dziób dostaliśmy polski bigos, ruskie pierogi, angielski ser i talerze, fiński salmiak, francuską musztardę, portugalskie kieliszki oraz belgijskie piwo.
I torcik wedlowski.
I przeogromnie dużo dobra, zatroskania i czułych gestów.
Czas przyjemnie wyhamował.
Żywa choinka sypiąca łupieżem igieł miała dwa zdobne czubki, gdyż jak wiadomo, nie byłoby sprawiedliwie, gdyby tylko jedno dziecko nabiło na pal jednego bezstopego anioła z rozbieżnym zezem.
Przybyło ręcznie wykonanych ozdób, których obsesyjno-kompulsywną produkcją żyją w grudniu placówki edu, a które od siedmiu lat skrupulatnie gromadzimy.
Obejrzeliśmy Arabellę z niemieckim dubbingiem [1], Biskwit ograł nas pięćset razy w Monopoly, przyjechała Bebe ze swoją podstawową komórką społeczną i z bezglutenowym plackiem z maku oraz bananów, Dynia spędziła dzień w zoo ryjąc w sowich wypluwkach [2]  i obdarowując nas hojnie wydłubanymi zeń mikroszkielecikami rodentów.
A teraz trzeba znów odpalić kółko dla chomika.



[1] Jarecka kazała.
[2] Jak jej matka dwadzieścia lat temu!


©kaczka