[381]

[6 Jan 2018]

(...)
Okazja sama wpadła mi w ręce.
Okazja miała strukturę dwóch meksykańskich praktykantek błąkających się od jesieni po korytarzach Przymierza, przykładających sobie kataplazmy z tortilli jako lek na tutejsze, depresyjne zjawiska meteo i nieukojonych w swej tęsknocie za UV z Cancun.
Trochę potrwało zanim połączyłam kropki faktów, ale gdy już je połączyłam to w mej wyobraźni wykiełkowała z tych kropek piñata, taka klejona na miarę królewskich urodzin Biskwita, i krótko mówiąc, sprzedałam ten pomysł praktykantkom jako formę terapii zajęciowej.
Dziewczęta ocknęły się z letargu wywołanego przymusową krioterapią i entuzjastycznie przyjęły pomysł, by zorganizować nam warsztaty z lepienia kul z bibuły.
Czy entuzjazm spowodowany był tym, że nie wypada odmawiać przełożonym, czy prawdziwą, wypływającą z serca potrzebą dzielenia się ze wszechświatem swoją narodową spuścizną, to niech tam sobie osądza historia. Jednakoż gdyby te kropki faktów połączyły mi się w inną konstelację, to przecież mogłam zażądać skompletowania orkiestry mariachi, skonstruowania urządzenia do destylacji tequilli, zbudowania z tacos makiety świątyni Azteków albo wyreżyserowania oscarowego musicalu o Zorro z puebla. Czymże jest więc, w obliczu takich wyzwań, popołudnie spędzone z nieletnimi dilerami chaosu, fermentu i końca świata?
Bułką z masłem?
Tortillą z serem?
(W dodatku jedna z praktykantek wyznała, że listę jej najważniejszych życiowych osiągnięć otwiera zrobienie księżnej Diany z piñaty. Lub odwrotnie.)
I tak oto, pewnej grudniowej niedzieli zgromadziłam nad wanną krochmalu czterdzieści pięć nóg i rąk. Ludzi było jedenaścioro, a czterdziesta piąta noga należała do kanarka, który drugie z posiadanych odnóż zawsze podobno chowa na czas snu.
Kwatera nie była nasza, kanarek też nie. Było to posunięcie strategiczne, co doceni każdy, kto wyobraża sobie rozmach sprzątania po dziecinach nurkujących w krochmalu i wytarzanych w strzępach periodyków codziennych.
Nasze były jedynie Dynia i Biskwit oraz dwanaście kilometrów krepiny, która jak się okazało, znakomicie farbuje namoknięte cherubięta odratowane z wanny krochmalu.
Jak to zaprojektowała natura, dzieciny wytrzymały trzy kwadranse tego ordunku, a następnie pobiegły przed siebie, zostawiając na wszelkich  białych powierzchniach niezmywalne ślady we wszystkich dostępnych kolorach krepiny.
Przy wannie krochmalu pozostali tedy najbardziej ambitni (czyt. kaczka), ci, którzy oparli się winu i ciasteczkom (czyt. kaczka) i ci, którzy postanowili w końcu też osiągnąć jakiś życiowy sukces (czyt. kaczka). Zatem, gdy pozostali wyrośnięci uczestnicy zapadli się w stagnację, w miękkie kanapy, w kofeinę, w podgrzewany etanol i w karbohydraty, wykorzystując ten magiczny moment, że krochmal na dziecinach zastygł i ograniczył ich mobilność, kaczka kontynuowała lepienie motywowana przez matkę jednej z praktykantek - Arriba! Arriba! - w bezpośredniej łączności video z Mexico City.
W ten oto sposób nad naszą słowiańsko-germańską stajenką zawisła w tym roku meksykańska gwiazda z bibuły, do której laparoskopowo wprowadzono trzy kilogramy żelatynowych misiów i hamburgerów z cukru.
Oficjalne obchody urodzin, jak to u królowych w zwyczaju, odbyły się w zupełnie inny dzień niż ten wynikający z metryki.
Biskwit, o dziwo, nie miał specjalnych wymagań względem prezencji tortu, więc idąc za niesłabnącą popularnością poprzedniego montessoriańskiego wypieku pod kryptonimem 'najlepsze ciasto ever z bio warzyw i bez cukru', tort i tym razem, ku wielkiemu ukontentowaniu solenizantki, upiekli Dr Oetker i Dr Norweski.
Z torebki instant.
(Gluten, laktoza, galaktoza, czekolada, wosk, wanilina, etylina i May Contain Nuts.)
Jeśli chodzi o lincz piñaty to trwałby on może do dziś, to jej powolne konanie w mękach, ta agonia krepinowych wstążek, gdyż albo dzisiejsze przedszkolaki takie cherlawe albo piñata taka z cementu, odporna na broń masowego rażenia. Zaistniała nawet obawa wyszeptana przez tylne szeregi malkontentów, że pierwej piñata ulegnie biodegradacji niźli komukolwiek uda się rozpruć jej wnętrze.
Na szczęście w odpowiednim momencie pojawiła się Dynia, która jako negatyw karateki (czarne wdzianko, biały pas) celnym wykopem uratowała choinkę, kredens, rodzinną porcelanę, kilka czaszek, telewizor i honor swej brygady ninja nim dopadła ich grupa wiekowa 3-5 lat wyposażona w kij samobij.
(Warto inwestować w wietnamskie sztuki walki.)
Niestety, w opinii Biskwita z piñaty wypadły wyłącznie rozczarowania i nic więcej jak tylko ogromna frustracja. W kulminacyjnym momencie deszczu karbohydratów  Biskwit nie zdążył się przebić przez tłum i nadbiegł, gdy większość uczestników imprezy stosowała już taktykę zajęcia przez rzucenia się ciałem na potencjalne łupy, Naturalną konsekwencją tej taktyki było udawanie padliny i brak reakcji na bodźce zewnętrzne w nadziei na przeczekanie konkurencji.
Zatem w tym wymarzonym, najpiękniejszym momencie imprezy, Biskwit stał i wył z rozpaczy, a reszta uczestników leżała w przedziwnych pozycjach przyklejona do podłogi misiami Haribo.
Z lotu ptaka wyglądało to jak masakra podczas gry w Twistera.
Słowem, chciałam dobrze, a wyszło jak w każde urodziny.
Nie idźcie tą drogą!
(A jeśli nalegacie to prawdopodobnie prościej byłoby zrzucić Haribo nad dzielnicą z helikoptera albo rolniczego samolotu do oprysków stonki.)


(...)
Święta miały podszewkę z sałatki z kartoflem, kaczki z jabłkiem i bezy z agrestem. Każde danie jedzone z porcelany po prababce miało jakąś historię, podtekst i drugie dno. Taka osobliwa sederowa wieczerza, z której jak Karpaty wypiętrza się niespodziewanie rodzinna tradycja. Nasza własna tradycja.
Na krzywy dziób dostaliśmy polski bigos, ruskie pierogi, angielski ser i talerze, fiński salmiak, francuską musztardę, portugalskie kieliszki oraz belgijskie piwo.
I torcik wedlowski.
I przeogromnie dużo dobra, zatroskania i czułych gestów.
Czas przyjemnie wyhamował.
Żywa choinka sypiąca łupieżem igieł miała dwa zdobne czubki, gdyż jak wiadomo, nie byłoby sprawiedliwie, gdyby tylko jedno dziecko nabiło na pal jednego bezstopego anioła z rozbieżnym zezem.
Przybyło ręcznie wykonanych ozdób, których obsesyjno-kompulsywną produkcją żyją w grudniu placówki edu, a które od siedmiu lat skrupulatnie gromadzimy.
Obejrzeliśmy Arabellę z niemieckim dubbingiem [1], Biskwit ograł nas pięćset razy w Monopoly, przyjechała Bebe ze swoją podstawową komórką społeczną i z bezglutenowym plackiem z maku oraz bananów, Dynia spędziła dzień w zoo ryjąc w sowich wypluwkach [2]  i obdarowując nas hojnie wydłubanymi zeń mikroszkielecikami rodentów.
A teraz trzeba znów odpalić kółko dla chomika.



[1] Jarecka kazała.
[2] Jak jej matka dwadzieścia lat temu!


©kaczka