Image Slider

[240]

[29 Jan 2016]

(...)
Lepsze wrogiem dobrego.
A wydawało mi się, że lekcje ksylofonu Biskwita poniewierają już moją godność w stopniu satysfakcjonującym.
Pląsam w kółeczku, popylam na czworaka, miauczę i szczekam w towarzystwie obcych mi ludzi, wcielam się w żabkę oraz całe spektrum zwierząt gospodarsko-hodowlanych, śpiewam o zjawiskach meteorologicznych, a do tego udaję, że wcale, ale to wcale, nie wolałabym być w tym czasie zupełnie gdzie indziej.
Biskwit przygląda się moim wysiłkom z politowaniem. Biskwita interesuje  bowiem wyłącznie dostęp do instrumentów muzycznych perkusyjnych i wywoływanie stanów lękowych u kolegi Stefana.
W wypadku kolegi Stefana, Biskwit idzie na łatwiznę. Odkąd bowiem Biskwit ustalił przy pomocy celnej trajektorii lotu bębenka, że jest w tym konwentyklu samicą alfa, wystarczy cichutkie, acz niespodziewane BU!, a Stefan wpada w nerwowe wibracje, jak nie przymierzając, kamerton prowadzącej.
Dla dobra dalszej opowieści, należy dodać, że dominującym językiem wśród dwulatków uczęszczających na lekcje ksylofonu, jest rosyjski, takoż i sam Stefan pochodzi gdzieś z obłasti włodowłasnobojarskiej.
Oprócz tego w diasporze rosyjskojęzycznej obowiązuje taka nieswoboda obyczajowa, że młodzież na zajęcia edukacyjne należy ubrać, jak na wesele, stypę lub akademię pierwszomajową. Czasem jest to ubiór w klasycznym stylu wschodnim (stylon, nylon, dużo stylonu, non-iron), czasem z zachodnieuropejskimi naleciałościami (lakierowana czerń kozaków z PCV, rajtuzy w oczopląs, pokutne odmiany fioletu mieszane z gaciowym różem, etc.), zawsze jednak kostium charakteryzuje się tym specyficznym żenesekła, które zrozumie chyba jedynie stróż wybierający się na Boże Ciało.
Skoro zatem pobieżnie przedstawiłam swój dramat wewnętrzny (mechaconą godność osobistą) oraz dekoracje i kostiumy  (stylon, nylon, najprzedniejsza odzież z szafy) pora, jedną butelkę relanium później,  ujawnić, dlaczego?
Otóż w nowym roku, z nieuzasadnionych powodów pani od ksylofonu doszła do wniosku, że moja godność osobista jeszcze wiele zniesie i ignorując zasadę ‘co się polepszy...’, postanowiła zajęcia ubogacić o plastyczne prace ręczne.
(Dwulatki, przypominam, dwulatki!)
Wyjęła tedy niespodziewanie zza pazuchy arkusze papieru, kłęby waty, tubki kleju UHU, flamastry permanent wasserfest, te którymi zwykle odurzają się gimnazjaliści oraz nożyczki nadnaturalnych rozmiarów.
Rozłożyła te reglamentowane dobra na antycznym parkiecie, poradziła dwulatkom, by skonsolidowały sobie z tego bałwanka, a potem usiadła z boku z gitarą i przymknąwszy oczy, w nagłym natchnieniu zaczęła nam wydzielać podkład muzyczny.
Dla ścisłości.
Odkąd Biskwit zaczął ujawniać niezłomność swego charakteru i heroiczny upór w dążeniu do celu, moje odruchy bezwarunkowe i warunkowe też przyspieszyły. Są jak Flash. Czasem pukają do drzwi i same je sobie otwierają z drugiej strony.
Ale nawet one potrzebują nanosekundy na ocenę sytuacji.
Tę właśnie nanosekundę wykorzystały ubrane na galowo cherubinki (oraz Biskwit) wpadając między artykuły papiernicze, odpalając wodoodporne flamastry, strzykając klejem z tubek, tarzając się w wacie, wyrywając sobie nożyczki i próbując zagarnąć dla siebie jak najwięcej. Wszystkiego.
Następnie rozerwać to na strzępy, pociąć, zjeść, zamalować, a dla końcowego efektu poobcinać sobie grzywki, wydłubać oczy, a stylon przerobić na ściereczki do okularów.
...w tle pani plumka na gitarze Stairway to Heaven, na pierwszym planie rekonstrukcja zdarzeń w Sodomie...
Zaskakujące, ile par rąk ma tak naprawdę dwulatek i jaką ewolucyjną chwytność w palcach u stóp!
A jaki zwinny bywa taki dwulatek, jaki aerodynamiczny, jaki poślizgowy! Szczególnie obleczony w stylon!
- I CO JA MAM TERAZ ZROBIĆ? – zapłakała matka Stefana okazując mi swego potomka.
Albowiem Biskwit wykorzystał jakieś resztki nanosekundy, te, podczas których odrabiałam za niego całe to ZPT i gdy opadły kłęby unoszącej się w powietrzu waty, wyszedł z nich Stefan, nadzwyczaj kontenty, że Biskwit namalował mu na twarzy... kotka.
- (Ste)FAN MIAUUU! Tadam! - zaanonsował Biskwit kotka wymalowanego czarnym, wodoodpornym, jak skurczybyk, flamastrem.
- Aceton? – wymamrotałam wbijając wzrok w ksylofon, bo Norweski zawsze powtarza, że jeśli aceton nie pomoże to nic nie pomoże. Jednak z reakcji matki Stefana na tę propozycję, wnoszę, że nie zaproszą już nas na Stoilcznają i pielmieni.
A Biskwit, jakżeby inaczej, wyszedł z zajęć tak nieskalany, jakby nigdy w rękach (i stopach) nie trzymał flamastrów, nożyczek, kleju i waty.

©kaczka

[239]

[27 Jun 2016]

(…)
Nie wiem, czym wyjaśnić tę skłonność Biskwita do psychologicznej ofensywy na naród radziecki w osobie Jewdokii.  Dziedziczeniem memów Zimnej Wojny? Pomszczeniem jabłkowego embargo? Tym, że Jewdokia zabawnie piszczy w afekcie? Jedno jest pewne, przy takiej częstotliwości zamachów Jewdokia długo nie pociągnie.
Niedalej jak w ubiegłym tygodniu, znów zderzamy się z Jewdokią w drzwiach placówki. Jewdokia rzut oka na Biskwita, nagła bladość lica, tachykardia, migotanie komór, zatrzymanie akcji serca, na ekranie monitora prosta linia, piiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii...
Zdefibrylowałam Jewdokię uprzejmym pytaniem o zdrowie.
Ocknęła się, zignorowała mą jowialność i drżącą ręką wskazując na oblicze Biskwita, zapytała: 'Na Bocha Atca! Dlaczego pozwalacie bawić mu się z kotem!!!'
Nie pozwalamy.
Tuż przed wyjściem z domu, Biskwit znalazł doskonale schowaną pomadkę w intrygującym  kolorze 'incessant russet', przy użyciu której ucharakteryzował się bardzo udanie na dziecko wytarzane w ciernistych krzewach. (Producent powinien rozważyć  zmianę nazwy  na ‘krew niewiniątek’.)
Pomadka, co ciekawe, okazała się niewyobrażalnie wodoodporna, prawdziwy triumf międzynarodowego przemysłu kosmetycznego, marzenie każdej oszczędnej elegantki. Dzięki temu oraz dzięki niechęci Biskwita do poddania się ablucjom z użyciem ryżowej szczotki, do poniedziałku jak zdarta płyta odpowiadałam w miejscach publicznych: 'Nieeeeee, to nie sprawa kota, ani żadna zakaźna choroba dermatologiczna.'
W międzyczasie Biskwit wykonał sobie jeszcze kilka tatuaży z idolami z Ulicy Sezamkowej, tym razem wykorzystując całą gamę dwudziestu czterech flamastrów,  które podstępnie próbowano przed nim ukryć. Prawdopodobnie oznacza to, że lada dzień znów spotkamy Jewdokię i  po raz kolejny nadkruszymy monolit jej równowagi psychicznej.
Zielono-żółte mazaje na Biskwicich rękach i paznokciach może nie wyglądają jak gangrena, ale już grzybicę imitują całkiem udatnie.

©kaczka

[238]



[21 Jan 2016]

(...)
Postałaby tu jeszcze dzień lub dwa, a dostałaby pewnie szybciej miejscowe obywatelstwo niźli ja.
Hodowlana jodła mandżurska połyskująca.
Nasz Otannenbaum. Pewnie z tej samej hodowli, co chiński filet rybopodobny z wietnamskiej pangi.
Skleiły nam się kartki w kalendarzu i przegapiliśmy ten moment, gdy raz w roku środkiem ulicy przejeżdża bryczka zaprzężona w pryszczatych przedstawicieli Jugendfeuerwehr i jak w średniowieczu oczekuje, że wyniesie się przed dom ofiary plagi.
Gdy w nagłym natchnieniu wyjrzałam przez okno, za pryszczatymi pozostał już tylko kilwater obsuszonych igieł.
Szach i mat.
Czekać do następnego roku?
Z jednej strony jodła tak wrosła w pokojowy krajobraz, że stała się członkiem rodziny. Z drugiej, irytującym członkiem rodziny z niekończącym się zielonym łupieżem.
Nie zdzierżyłam.
Zeszłam na dół do Państwa Corleone, a że miałam pod ręką jedynie frazę ‘proszę o nożyczki do terenów zielonych’, mocno skonfundowana Carmela okazała mi zestaw do manicuru. Nie, nie był zły, gdyby ktoś chciał trymować drzewka bonsai albo hydroponiczną hodowlę rzeżuchy. (I jakaż odwaga u Carmeli, w końcu ‘terenami zielonymi’ mogłam eufemistycznie określić, na przykład, zaawansowaną grzybicę paznokci.)
Na szczęście Don Vito zaniechał podsłuchiwania pod drzwiami, wyłowił jakiś sens z mej opowieści o potrzebie pozbycia się niewygodnego świadka, zniknął w komórce i pojawił się z zestawem swoich narzędzi.
I gdyby jodła jeszcze nie sypała to na ich widok zaczęłaby sypać.
Wszystko.
Daty, kontakty, nazwiska i pseudonimy.
Teoretycznie posiadanie tych narzędzi uzasadnia kolekcja sympatycznych urojeń i obsesji. Don Vito ma wizję, aby swój ogród przerobić na replikę ogrodu z toskańskiej willi Gamberaia. Po tej wizji depczą mu krety. Wizję nieustannie bezcześci mu własny pies wypalający w trawniku urynowe okręgi. Wizję podpala mu schaboszczakami z grilla własny pomiot. A czego nie zadepcze hałaśliwa rodzina to zdemoluje klimat. Od dawna debatujemy, czy to prawdziwa pasja, czy jedynie przykrywka? Don Corleone pełni wszak obowiązki gospodarza domu. Ów sycylijski Stanisław Anioł przesuwa na szachownicy różnokolorowe kubły na śmieci w zależności od fazy ksieżyca i wskazań kalendarza biodynamicznego oraz jaki mówią legendy, raz w roku przeciera klatkę schodową [1]. Częściej, to zrozumiałe, Don Corleone nie może przecierać, gdyż nieustannie rzeżbi w swoim żywopłocie, a gałązki, dodajmy, nielegalnie deponuje na dnie kubłów na materiały przetwarzalne. Do tego jeden rzut oka na kolekcję nożyczek Don Vito i od razu kłopotliwy dysonans, że inwentarz ogrodowy nijak nie tłumaczy posiadania sekatora do sekwoi, ani takiego mniejszego do dębów, ani nawet takiego do ludzi. Nie wnikając w sekrety życia zawodowego Don Corleone, unikając pytań ‘a ile wygodnych i niewygodnych świadków pan tym już przeciął’ wybrałam poręczny model, wróciłam do domu i w ciągu kwadransa przerobiłam jodłę mandżurską na dwa worki sałatki. Gdy oddawałam sekator Don Corleone mrugnął wymownie, zniżył głos, rozjerzał się dookoła i poradził: ‘Pani se zamaskuje zawartość i wrzuci do kubła na puszki’. Przyznaję, kuszące. Bardziej kuszące niźli zarzucić sobie te worki na plecy, pójść w zaśnieżone góry w kapciach i rozsypywać jodłę przez nogawki pidżamy. Takie właśnie rozważania towarzyszyły mi, gdy późną nocą niosłam legalny recykling do odpowiedniego, legalnego kubła. Podwórko spowijała mgła, księżyc przysłaniały chmury, w atmosferze gotyk, nietoperze i nieświeży oddech psa Baskerville'ów. Wymarzone warunki do popełnienia oszustwa recyklingowego. Trzasnęłam klapą śmietnika, podniosłam wzrok ku łazienkowym oknom na piętrze, a  tam za firanką w snopie reflektorów księżycowego światła... Corleone.
Czuwa.
Sprawdza, czy wyniosłam.
Czeka na moje potknięcie.
Szuka haków.
Szykuje zasadzkę.
... a przy okazji myje zęby.

A tymczasem ja mogę nakarmić igliwiem całą kolonię Muminków (!).


[1] Wykonałam test. Porzuciłam kawałek suchara na schodach. Niestety, nigdy nie dowiemy się, czy Don Corleone wie, gdzie trzyma szczotkę, bo po siedmiu miesiącach Biskwit zjadł przynętę.

©kaczka

[237]

[20 Jan 2016]

(…)
Dwie niedziele temu Biskwit założył się z materią, że uda mu się przniknąć przez ścianę z rozbiegu.
I przegrał.
Nie było mnie przy tym, ale Dynia i Łukaszek nadal wspominają z wypiekiem na licach, jak to Biskwit obficie broczył na sterylne, białe kafle Łukaszkowego, chromowanego loftu.
(Norweski  przyobiecał mi tego dnia samotne popołudnie bym poużalała się nad sobą i rozdarła emocjonalne szatki, a potem zadzwonił i zagaił ‘Tylko, na miłość boską, się nie zdenerwuj...’)
W izbie przyjęć na chirurgii zbyteczne okazały się dokumenty, które wiozłam przez pół miasta. 
Ostatecznie klej jeszcze nie wysechł na poprzednich ranach ciętych, więc bez problemu rozpoznano Biskwita jako stałego bywalca po monogramach rezydentów wydzierganych w żywicach epoksydowych. Tym razem ciągłość tkanek odtworzono przy użyciu jednego chirurga, kilku plastrów, opakowania żelków reklamujących środki na przeczyszczenie oraz nadmuchiwanej lateksowej rękawiczki zgrabnie przerobionej na balonik.
(Jeśli Biskwit zechce znów próbować przenikać może skończyć jak Łukaszek. Tenże przenikał systematycznie i w pionie, i w poziomie i ma na czole gustowną bliznę w kształcie krucyfiksu.)
Chirurg dziecięcy nadzwyczaj bezrefleksyjnie wypisał receptę na  pozostawienie pacjenta przez kilka dni w łóżku, w półmroku, przy dyskretnej muzyce relaksacyjnej i oszczędzaniu mu wstrząsów psychicznych. Medycyna, niestety, nie  ma alternatywnej oferty dla tych, dla których zesłanie do łóżka jest wstrząsem psychicznym. Terapię zarzucono po trzech minutach z uwagi na dobrostan psychiczny pozostałych mieszkańców lokalu. I dzielnicy.
Co ciekawe, od momentu zderzenia ze ścianą Biskwit o wiele więcej mówi, werbalnie i z sensem manifestuje swoje radykalne poglądy (‘Meeeeeeeeehr baaaaaaaabiiiiiiiibaaaaa!'  Tłum. ‘Więcej Haribo!’), sam się odziewa w rajstopy, a także, konstruuje  makiety budynków z fantazją Franka Lloyda Wrighta i z nieortodoksyjnych materiałów.
Potęga płata czołowego!
Dzisiaj zderzyłyśmy się w drzwiach placówki z Jewdokią Nikołajewną.
Biskwit akuratnie zdjął bałwanka, dmuchnął w grzywkę i cały świat mógł podziwiać różowo-fioletowy plaster przytwierdzony do czoła.
Jewdokia padła przed Biskwitem na kolana, przytuliła do obfitego biustu (to reakcja, którą Biskwit wyzwala dość regularnie wśród opinii publicznej) i wykrzyknęła coś w stylu: ‘Kto cię tak skrzywdził, dziecino?’.
Nieco zdezorientowany Biskwit upewnił się najpierw, że jest bohaterem obdukcji, a potem bez wahania wykrzyknął dźgając dla efektu w plaster: ‘Das? Hier? MAAAAAAMA!
Pawlik Morozow, jak pragnę...!


(...)
Szósty stycznia. Mimo gradu pomarańczy Kacper, Melchior i Baltazar docierają na miejsce śpiewając prawdopodobnie: 'For He's a Jolly Good Fellow…'



(...)
Z memuarów Dyni.
Sporty rodzinne.
©kaczka

[236]

[16 Jan 2016]

(...)
Wyszłyśmy z placówki.
Biskwit odziany był w czapkę z fizis bałwanka. Fizis bałwanka: dwie kropki oczu, pod nią pomarańczowa przestrzeń euklidesowa imitująca marchewkę, wreszcie powściągliwa  kreska pozioma zamiast rogala z węgielków. To ważne dla narracji, bo gdy Biskwit nie chce z kimś rozmawiać to zmienia sobie twarz. Naciąga czapkę po brodę z przesłaniem ‘a teraz gadaj sobie zdrów do bałwanka’.
Padało.
Padało deszczem, bo tu na południu, wśród winnic z rieslingiem,  niczym innym jednak nie pada.
Biskwit miał wokół pasa seledynowe tiule, w biodrach lazurowe rajtki, a stopy wbił w kozaki.
Kozaki też ważne dla fabuły.
Wyszłyśmy z placówki, padało, a Biskwit miał ochotę na wycieczki krajoznawcze.
Próbowałam odwołać się do rozsądku.
Pada, idźmy do domu!
Ale nie!
Biskwit prychnął, wlazł w najgłębszą kałużę i  tam, nieruchomy jak falochron, podjął protest stacjonarny.
Przystanęłam. Bez sił, nastroju i ochoty na pięćsetny tego dnia sparring z upiornym bałwankiem.
Akuratnie z  placówki wychynęła Jewdokia Nikołajewna Garoczkina z córką swoją Walerianą Stiepanowną, przodownicą Szwabskich Kluseczek, udekorowaną na stylonową snieżynkę
Na widok Biskwita stojącego w kałuży Jewdokia krzyknęła ze zgrozą, przypadła do cieku wodnego i rwąc sobie włosy z głowy dość teatralnie wykrzyknęła:  'WARUM?! Mäuschen! Warum?!'
Biskwit zirytowany,  że ktoś przeszkadza mu mieć za złe, a w dodatku porównuje do rodenta, natychmiast naciągnął sobie na twarz emotikon bałwanka i przerwał transmisję wzrokową między sobą a Jewdokią.
Jewdokia Nikołajewna odwróciła się tedy do mnie, wysunęła broń w postaci palca wskazujacego i celując w moją pierś zapytała roztrzęsionym głosem: 'Czemu jej na to pozwalasz?!' (A gdyby mogła to, daję słowo, dopadła by poł mego płaszcza i zaczęła potrząsać.)
Już miałam przysiąc, że to wodoodporne buty, ale przypomniałam sobie, że w sumie nie wiem. Nikt ich wcześniej nie testował w tak ekstremalnych warunkach. Wybąkałam zatem, że Biskwit taki trochę chyba angielski, Jewdokio, w swoich skłonnościach do podboju nowych ekosystemów.
Jewdokia rzuciła okiem na metrowego kurdupla o twarzy bałwanka, takie mikro Pussy Riot, lub motyw z powieści Kinga, stojący  nieruchomo w akwenie wodnym po kostki, zerknęła na tiule udrapowane w talii, na rajty w kolorze lazuru i rzekła:
- No, ja to poniekad rozumiem. W mateczce Rasiji też tak robimy...
(Uff!)
( i serio! 'W mateczce Rasiji!' Tak powiedziała!)
- ALE na miłość Bocha Atca! (tu przeżegnała się cerkiewnie) W KALOSZACH!
(Uff! było, zdaje się, falstartem.)

Następnego dnia wbiłam Biskwita w gumowce. Ale zapadła wiosna, kałuże wyschły, a Jewdokia odebrała Walerianę zbyt wcześnie by docenić wysiłek.
Ech.

(...)
- Maaaaaamo! I talked Polish with Denis!
- Ooo? A o czym?
- He said ‘JOGURT’, I answered ‘ACTIMEL’!


©kaczka

[235]

[5 Jan 2015]

(...)
- NIE WYJDĘ! –  ogłosiła Dynia całej dzielnicy w odpowiedzi na pytanie: ‘WYYYYYYYYJDZIESZ?’ zadane spod balkonu przez bandę przykrótkich.
- ... NIE WYJDĘ! BO PRZYCHODZI ŁUKASZEK!  I ON MNIE KOCHA. (Jak pragnę... 'Er libt mich!' niosło z balkonu i przyciągnęło do framug okiennych licznych miłośników telenoweli.)
- ... KOCHA MNIE NAD ŻYCIE! ZA NIEGO WYJDĘ! ON JEST KSIĘCIEM! - dorzuciła Dynia, trzasnęła balkonowymi drzwiami  i entuzjastycznie powróciła do miotły,  podczas, gdy banda przykrótkich trwała jeszcze długo w stuporze analizując wiadomość.
Chciałam napisać, że z tym księciem to jednak lekka przesada.
Żaden z Łukaszka adonis.
O głowę niższy od Dyni, waga papierowa,  półprzezroczysty, homogeniczna dieta z biomakaronu, strach, by przeciąg go nie wyrwał z rąk.
Ale przeliczając kwintale na hektary, hektary na mile morskie, a mile na złote zegarki to jest z Łukaszka dziedzic rodowej fortuny Czarna Magia Konsulting GmbH.
Nade wszystko jest obustronna chemia.
Toteż macham ręką na gabaryt zalotnika i krzyczę: 'Chwytaj za miotłę, narzeczono! Łukaszek nadchodzi.'
I nie żeby to tak zaraz z obawy o Łukaszka, że nam go pająki wciągną pod kredens, albo że potknie sie o coś i rozsypie.
Bardziej dlatego, że za Łukaszkiem zawsze nadciągają protoplaści Łukaszka.
Nadciągają z tych hektarów i kwintali, tacy zawsze schludni, akuratni, z pudełkiem szwajcarskich  czekoladek i wyprasowanym kołnierzykiem.
I głupio tak ich gonić przez zasieki z okruchów, lepkie plamy na podłodze i obsikane sedesy. (Biskwit coś sobie jeszcze w starym roku postanowił, ale nie nadąża za konceptem.)
Dziwi mnie niepomiernie, że przybywają tak raz za razem miast porzucić Łukaszka na wycieraczce i dać w długą. Przybywają, zasiadają w duecie na kanapie, sączą kawę i są dość lakoniczni w narracji.
Tak. Nie. Bardzo proszę.Dziękuję.
(Schlebiałabym sobie, że przybywają  dlatego, żeśmy tacy fajni, ale im dłużej myślę to mi wychodzi, że lękają się o niewinną duszę pierworodnego. Są na tej kanapie, by ustrzec go przed demoralizacją lub wyrwać na czas z ramion łowczyni posagów.)
Korci mnie, by raz wystąpić w rozmemłanej podomce, dłubać zapałką w zębach, a w koafiurę wpleść sobie papiloty.
Ale jakże to tak, kłody rzucać pod nogi młodym kochankom?
Toteż cieżko wzdychając wyciągam serwis w różyczki po prababce, rozkładam obrusy Wirklich Hundert Prozent Baumwolle, haftowane pozłacaną nicią, ustawiam choinkę, tak, by nie od razu rzucało się w oczy, że jej większa część jest już w worku odkurzacza i posyłam po maślane torty do cukierni.
Gonię do mioteł z piórek, klozety każę dezynfekować i deratyzować, rozpylam feromony ‘alpejska połonina wiosną’, własnym ciałem zasłaniam pozaklejane folią okiennice (aż szkoda, że nie gazetami!) i w szale rozwieszam świeże ręczniki z mereżką.
Nawet srebra stainless steel zdarzy mi się przetrzeć, a kieliszki przepuścić przez program do szkła bez mazajów.
Syzyfowa robota.
Strasznie kłopotliwa ta miłość.

©kaczka