[238]

[21 Jan 2016]

(...)
Postałaby tu jeszcze dzień lub dwa, a dostałaby pewnie szybciej miejscowe obywatelstwo niźli ja.
Hodowlana jodła mandżurska połyskująca.
Nasz Otannenbaum. Pewnie z tej samej hodowli, co chiński filet rybopodobny z wietnamskiej pangi.
Skleiły nam się kartki w kalendarzu i przegapiliśmy ten moment, gdy raz w roku środkiem ulicy przejeżdża bryczka zaprzężona w pryszczatych przedstawicieli Jugendfeuerwehr i jak w średniowieczu oczekuje, że wyniesie się przed dom ofiary plagi.
Gdy w nagłym natchnieniu wyjrzałam przez okno, za pryszczatymi pozostał już tylko kilwater obsuszonych igieł.
Szach i mat.
Czekać do następnego roku?
Z jednej strony jodła tak wrosła w pokojowy krajobraz, że stała się członkiem rodziny. Z drugiej, irytującym członkiem rodziny z niekończącym się zielonym łupieżem.
Nie zdzierżyłam.
Zeszłam na dół do Państwa Corleone, a że miałam pod ręką jedynie frazę ‘proszę o nożyczki do terenów zielonych’, mocno skonfundowana Carmela okazała mi zestaw do manicuru. Nie, nie był zły, gdyby ktoś chciał trymować drzewka bonsai albo hydroponiczną hodowlę rzeżuchy. (I jakaż odwaga u Carmeli, w końcu ‘terenami zielonymi’ mogłam eufemistycznie określić, na przykład, zaawansowaną grzybicę paznokci.)
Na szczęście Don Vito zaniechał podsłuchiwania pod drzwiami, wyłowił jakiś sens z mej opowieści o potrzebie pozbycia się niewygodnego świadka, zniknął w komórce i pojawił się z zestawem swoich narzędzi.
I gdyby jodła jeszcze nie sypała to na ich widok zaczęłaby sypać.
Wszystko.
Daty, kontakty, nazwiska i pseudonimy.
Teoretycznie posiadanie tych narzędzi uzasadnia kolekcja sympatycznych urojeń i obsesji. Don Vito ma wizję, aby swój ogród przerobić na replikę ogrodu z toskańskiej willi Gamberaia. Po tej wizji depczą mu krety. Wizję nieustannie bezcześci mu własny pies wypalający w trawniku urynowe okręgi. Wizję podpala mu schaboszczakami z grilla własny pomiot. A czego nie zadepcze hałaśliwa rodzina to zdemoluje klimat. Od dawna debatujemy, czy to prawdziwa pasja, czy jedynie przykrywka? Don Corleone pełni wszak obowiązki gospodarza domu. Ów sycylijski Stanisław Anioł przesuwa na szachownicy różnokolorowe kubły na śmieci w zależności od fazy ksieżyca i wskazań kalendarza biodynamicznego oraz jaki mówią legendy, raz w roku przeciera klatkę schodową [1]. Częściej, to zrozumiałe, Don Corleone nie może przecierać, gdyż nieustannie rzeżbi w swoim żywopłocie, a gałązki, dodajmy, nielegalnie deponuje na dnie kubłów na materiały przetwarzalne. Do tego jeden rzut oka na kolekcję nożyczek Don Vito i od razu kłopotliwy dysonans, że inwentarz ogrodowy nijak nie tłumaczy posiadania sekatora do sekwoi, ani takiego mniejszego do dębów, ani nawet takiego do ludzi. Nie wnikając w sekrety życia zawodowego Don Corleone, unikając pytań ‘a ile wygodnych i niewygodnych świadków pan tym już przeciął’ wybrałam poręczny model, wróciłam do domu i w ciągu kwadransa przerobiłam jodłę mandżurską na dwa worki sałatki. Gdy oddawałam sekator Don Corleone mrugnął wymownie, zniżył głos, rozjerzał się dookoła i poradził: ‘Pani se zamaskuje zawartość i wrzuci do kubła na puszki’. Przyznaję, kuszące. Bardziej kuszące niźli zarzucić sobie te worki na plecy, pójść w zaśnieżone góry w kapciach i rozsypywać jodłę przez nogawki pidżamy. Takie właśnie rozważania towarzyszyły mi, gdy późną nocą niosłam legalny recykling do odpowiedniego, legalnego kubła. Podwórko spowijała mgła, księżyc przysłaniały chmury, w atmosferze gotyk, nietoperze i nieświeży oddech psa Baskerville'ów. Wymarzone warunki do popełnienia oszustwa recyklingowego. Trzasnęłam klapą śmietnika, podniosłam wzrok ku łazienkowym oknom na piętrze, a  tam za firanką w snopie reflektorów księżycowego światła... Corleone.
Czuwa.
Sprawdza, czy wyniosłam.
Czeka na moje potknięcie.
Szuka haków.
Szykuje zasadzkę.
... a przy okazji myje zęby.

A tymczasem ja mogę nakarmić igliwiem całą kolonię Muminków (!).


[1] Wykonałam test. Porzuciłam kawałek suchara na schodach. Niestety, nigdy nie dowiemy się, czy Don Corleone wie, gdzie trzyma szczotkę, bo po siedmiu miesiącach Biskwit zjadł przynętę.

©kaczka