[235]

[5 Jan 2015]

(...)
- NIE WYJDĘ! –  ogłosiła Dynia całej dzielnicy w odpowiedzi na pytanie: ‘WYYYYYYYYJDZIESZ?’ zadane spod balkonu przez bandę przykrótkich.
- ... NIE WYJDĘ! BO PRZYCHODZI ŁUKASZEK!  I ON MNIE KOCHA. (Jak pragnę... 'Er libt mich!' niosło z balkonu i przyciągnęło do framug okiennych licznych miłośników telenoweli.)
- ... KOCHA MNIE NAD ŻYCIE! ZA NIEGO WYJDĘ! ON JEST KSIĘCIEM! - dorzuciła Dynia, trzasnęła balkonowymi drzwiami  i entuzjastycznie powróciła do miotły,  podczas, gdy banda przykrótkich trwała jeszcze długo w stuporze analizując wiadomość.
Chciałam napisać, że z tym księciem to jednak lekka przesada.
Żaden z Łukaszka adonis.
O głowę niższy od Dyni, waga papierowa,  półprzezroczysty, homogeniczna dieta z biomakaronu, strach, by przeciąg go nie wyrwał z rąk.
Ale przeliczając kwintale na hektary, hektary na mile morskie, a mile na złote zegarki to jest z Łukaszka dziedzic rodowej fortuny Czarna Magia Konsulting GmbH.
Nade wszystko jest obustronna chemia.
Toteż macham ręką na gabaryt zalotnika i krzyczę: 'Chwytaj za miotłę, narzeczono! Łukaszek nadchodzi.'
I nie żeby to tak zaraz z obawy o Łukaszka, że nam go pająki wciągną pod kredens, albo że potknie sie o coś i rozsypie.
Bardziej dlatego, że za Łukaszkiem zawsze nadciągają protoplaści Łukaszka.
Nadciągają z tych hektarów i kwintali, tacy zawsze schludni, akuratni, z pudełkiem szwajcarskich  czekoladek i wyprasowanym kołnierzykiem.
I głupio tak ich gonić przez zasieki z okruchów, lepkie plamy na podłodze i obsikane sedesy. (Biskwit coś sobie jeszcze w starym roku postanowił, ale nie nadąża za konceptem.)
Dziwi mnie niepomiernie, że przybywają tak raz za razem miast porzucić Łukaszka na wycieraczce i dać w długą. Przybywają, zasiadają w duecie na kanapie, sączą kawę i są dość lakoniczni w narracji.
Tak. Nie. Bardzo proszę.Dziękuję.
(Schlebiałabym sobie, że przybywają  dlatego, żeśmy tacy fajni, ale im dłużej myślę to mi wychodzi, że lękają się o niewinną duszę pierworodnego. Są na tej kanapie, by ustrzec go przed demoralizacją lub wyrwać na czas z ramion łowczyni posagów.)
Korci mnie, by raz wystąpić w rozmemłanej podomce, dłubać zapałką w zębach, a w koafiurę wpleść sobie papiloty.
Ale jakże to tak, kłody rzucać pod nogi młodym kochankom?
Toteż cieżko wzdychając wyciągam serwis w różyczki po prababce, rozkładam obrusy Wirklich Hundert Prozent Baumwolle, haftowane pozłacaną nicią, ustawiam choinkę, tak, by nie od razu rzucało się w oczy, że jej większa część jest już w worku odkurzacza i posyłam po maślane torty do cukierni.
Gonię do mioteł z piórek, klozety każę dezynfekować i deratyzować, rozpylam feromony ‘alpejska połonina wiosną’, własnym ciałem zasłaniam pozaklejane folią okiennice (aż szkoda, że nie gazetami!) i w szale rozwieszam świeże ręczniki z mereżką.
Nawet srebra stainless steel zdarzy mi się przetrzeć, a kieliszki przepuścić przez program do szkła bez mazajów.
Syzyfowa robota.
Strasznie kłopotliwa ta miłość.

©kaczka