[255]

[17 Mar 2016]

(...)
Świeci słońce, jak również pada deszcz.
Góra na horyzoncie wygląda jak ogromna walizka z rączką uplecioną z tęczy.
Jedna jaskółka nie czyni wiosny.
Czynią ją, jak co roku, klucze mormonów nadlatujące zza morza.
Zabieliło się na ulicach od przebiśniegów schludnych koszul. Pociemniało od prasowanych na kant czarnych spodni.
Wibruje od utahńskiego akcentu. (Większość słów traci ‘t’, ale nic się nie marnuje. Używa się tych ‘t’ w słowach, w których normalnie ich nie ma.)
Amerykańskie franczyzy rejestrują wzrost obrotów w kategorii: nielegalne używki. Kawa americano i pączki z kremem sprzedają się na pniu.
Widać każdy ma taki bunt młodzieńczy, na jaki może sobie pozwolić.
A może piją bezkofeinową?

(...)
Stosunki z placówką edukacyjną imienia Ofiar Holocaustu ze szczególnym uwzględnieniem Anny Frank, nie obfitują jak na razie w intelektualne orgazmy.
Może to na skutek mej oziębłości, a może jednak przez niebagatelne deficyty w intelekcie, które obnaża (sic!) przede mną Królowa tej placówki przy każdym kolejnym spotkaniu. A spotykamy się ostatnio często i to naprawdę nie ułatwia.
No, bo natyka się człowiek na ekshibicjonistę, ten rozpościera poły czaszki  w niezdrowym podnieceniu, a tu jedyne co można powiedzieć to... yyyy? Ale, że co? Ten orzeszek?!
Placówka ze szczególnym uwzględnieniem jest mi jak kapsuła czasu i skansen młodości.
Boazeria na suficie, linoleum na podłodze, na ścianach dekoracje z krepiny, a w powietrzu pył kredy  (oni używają tablic i kredy!) i zapach pasty do podłóg.
Jak trzydzieści lat temu na przeciwnym ideologicznie i geograficznie brzegu Odry!
U wejścia do gmachu wita wchodzących realistyczna gazetka okolicznościowa na temat patronów, chcąc nie chcąc, prowokująca do rozmów o ludobójstwie jeszcze przed pierwszym śniadaniem.
I mimo, że zasady Feng shui są mi obce, nawet ja nie odważyłabym się odmalować dziecięcych korytarzy na soczyście pomarańczowo z krwistą, czerwoną falbaną lamperii.
Na tym tle, snująca się po korytarzach Królowa w zielonych, wzorniczo  upiornie popstrzonych wdziankach z dederonu wygląda jak hydroponiczna hodowla rzeżuchy, która zgubiła się u rzeźnika. Jak garnir z pietruszki na krwistym steku!
‘Frau Norwesko...’ – mówi Królowa głosem wskazującym mi miejsce w szeregu. Temperatura  głosu nie pozostawia złudzeń, że chodzi o miejsce za linią horyzontu. (Najlepiej za jakimś arktycznym wychodkiem za linią horyzontu.)  ‘Otóż pani M U S I A Ł A źle zrozumieć!  Tak, dzieci  mają trzy godziny angielskiego tygodniowo. Rzecz w tym, że u nas lekcje angielskiego są ... e k s p e r y m e n t a l n e!  To nauczyciel decyduje, kiedy wtrącać angielskie słowa do normalnych lekcji i czy w ogóle wtrącać, bo nie wszyscy nauczyciele czują się na siłach, żeby wtrącać. Dlatego też  pani obawy, że dziecko umrze z nudów są bezpodstawne i nie ma potrzeby, żeby tu się nad pani dzieckiem specjalnie pochylić.’

Faktycznie,  nie nad moim dzieckiem trzeba się tu chyba specjalnie pochylić.

(Zastanawia, jak oni wyliczyli te trzy godziny, którymi chlubią się na piśmie (!)  Wywróżyli  z fusów, czy z wtrętów?
Oraz, czy eksperyment nie wymknął się aby Królowej spod kontroli, skoro nasz sąsiad, całkiem niegłupi pierwszoklasista po pół roku edukacji opartej na wtrącaniu, na pytanie ‘How are you?’ odpowiada ‘yyyy...yellow?’)

(...)
Myślę też, że człowiek do szkoły powinien chodzić tylko raz. Każdy kto widział 'Psychozę', wie, że remake udaje się rzadko. I mój też zmierza w złą stronę.

(...)
Nie wiem, co myślałam, i czy w sumie w ogóle, gdy zapisywałam Norweskiego i Dynię na kurs dekorowania pisanek.
‘Uczestnicy zobowiązani są do dostarczenia dziesięciu wydmuszek.’ – poinformowali Organizatorzy,  dopiero po tym, gdy już uiściłam stosowne opłaty.
Przebiegle.
Po odejściu od kasy reklamacji nie uwzglednia się.

©kaczka