[252]

[9 Mar 2016]

(...)
Mam rozedmę płuc i całą szafę naleśników.
Placówka oświatowa imienia błogosławionego Heinricha z Klagenfurtu wyskoczyła tym z razem z zapotrzebowaniem na wydmuszki.
Na cito.
Nie było rady.
Naszpanie mają taką metodę wychowawczą, sygnowaną zapewne przez Bismarcka, że jeśli  rodzice zapomną lub nie zauważą tej mikroskopijnej karteczki z informacją  powieszonej za szafą i nie dostarczą komponentów to dziecko i owszem siedzi przy stoliku z całą resztą bandy, ale nie maluje jaj, ani nie układa ikebany z runa leśnego. Po prostu siedzi.
(I nie, nie można wziąć na kredyt.
...
'Bo nie'.)
Przerabiałyśmy to już przy zajączku ze skarpetki, więc limit traum okołoplastycznych uważam za wyczerpany.
Poza tym dwudziesty pierwszy wiek. Nanotechnologia. Światłowody. Na Marsie lądują sondy. Człowiek potrafi wyhodować mysz z ludzkim uchem na grzbiecie. W sklepie sprzedają wydmuszki ze styropianu lub z czterdziestu rodzajów polietylenu, a nawet czasami  i z czekolady.
A my o dwudziestej trzeciej dwadzieścia uzbrojeni w korkociąg i młotek wiercimy dziury w dwudziestopaku jaj i puszczamy salmonellę nosem.
A jakby tego było mało... cały dzień smażyłam z tych jaj naleśniki.

(...)
Dużo czasu spedzamy na lodowisku.
Podczas, gdy matka Łukaszka nie wyraża entuzjazmu dla poślizgu i okupuje trybuny, sporym zaskoczeniem są poczwórne aksle i popiątne toe-loopy matki Ryfki.
- Ima – mówię z uznaniem po szczególnie udanym piruecie.– Tego się chyba nie nauczyłaś w Jerozolimskiej Szkole dla Dziewcząt Ben Gurion?
- Nie – odpowiada matka Ryfki. – To część wojskowego treningu. W Siłach Obrony Izraela.
Nie wiem, czy żartuje, ale na miejscu Kanadyjczyków spałabym z otwartymi oczami.

(...)
Jednodniowe warsztaty z akrobatyki cyrkowej, na które zapisałam Norweskiego i Dynię potwierdziły kilka przypuszczeń oraz kilka stereotypów.
Gdy razem z Biskwitem wślizgnęłyśmy się do sali gimnastycznej w trakcie zajęć, uczestnicy akurat gibali się poustawiani jedni na drugich tworząc czteropoziomową piramidę, a prowadząca wciągała najlżejszego kurdupla na szczyt tej konstrukcji, zapewne w charakterze dachowego kogutka. Nikt tam nie miał kasku, ani antypoślizgowych skarpet. Nie było żadnej siatki, haków, lin, spadochronów, a materace miały góra pięć centymetrów grubości. Ot, taka wszechobecna narodowa, ściśle kontrolowana nonszalancja hodowli młodych pokoleń. Inżynieria socjologiczna produkująca twardych drwali z puszczy i dziewczątka rozłupujące pośladkami orzechy kokosowe. (Dla mnie to zakonserwowane wczesne lata osiemdziesiąte i nostalgiczny klimat słowiańskich trzepaków.)
To jeszcze nie koniec.
Podział aspirujących akrobatów na grupy uwydatnił również cechy charakterystyczne  kilku innych nacji. Grupa chińsko-niemiecka w ciągu kilku minut wydajnie i bezproblemowo udrapowała się w układy ze schematów, które na kartkach rozrysowała im prowadząca i  jeszcze nawet zdążyli je kilkakrotnie przećwiczyć. W tym samym czasie grupa niemiecko-włoska, do której trafili Dynia i Norweski, wymieniła się życiorysami, sposobami gotowania makaronu, tak żeby był al dente, omówiła plany na najbliższą i nieco dalszą  przyszłość, bezskutecznie próbowała zebrać w jednym miejscu swoich rozłażących się członków, a na końcu zgubiła teczkę ze schematami (Biskwit na niej usiadł). Takoż w ostatecznej, punktowanej rozgrywce grupa chińsko-niemiecka była jak Cirque de Soleil kontra grupa rozhisteryzowanych turystów, która uciekła na drzewo przed niedźwiedziem i co chwila zrzuca kogoś na pożarcie.

(...)

Z memuarów Dyni. Akrobacje.

©kaczka