[254]

[14 Mar 2016]

(...)
Dekoracje wyglądały tak.
Dziesiąta rano. Brudne okna.
Na stole pusta butelka po weekendowym winie i kieliszki (‘nie wyniosę, tym razem nie wyniosę, sama tu w końcu nie mieszkam!’), stół zasłany urzędowymi kwitami, autoportretami Biskwita, urzędowymi kwitami  Z autoportretami Biskwita, napoczętymi kolorowankami Dyni, dziesiątkami kredek, resztkami precelków i wiórami z temperówek. Na tym wszystkim dwa laptopy. Oba podłączone licznymi kablami do aparatury podtrzymującej życie. Trzy filiżanki z zimną kawą. Szklanka wody, której i tak nie ma komu podać. Jedno dziecko – odbezpieczony granat bez pieluchy (bo odmawia i co mu zrobisz?) – konwersujące z postaciami z telewizora. kaczka w pidżamie, z kapturem dresowej bluzy na głowie poprawiająca rewolucyjne treści w urzedowych kwitach brokatowym, siedmiokolorowym długopisem w kotki. Za plecami na ścianie porozklejane, jak u psychopatycznego mordercy, slajdy najrozmaitszych prezentacji, wycinki dyrektyw, fragmenty uzasadnień, portrety pamięciowe i wgniecenia w miejscach, gdzie kaczka w bezrozumnej rozpaczy tłukła głową nad treścią kwitów. Na podłodze WSZYSTKIE zabawki (może nawet jakieś dodatkowo przyniesione od sąsiadów) oraz centralnie, kosz pełen rzeczy do prania (na wierzchu liczne ofiary bezpieluchowego lajfstajlu Biskwita).
Biskwit rozmawia z telewizorem, ja gryzmolę brokatem, podłoga się lepi, ewolucja składa nowe gatunki zwierząt futerkowych z kłębów kurzu w korytarzu.
Patologia nasza powszednia z bożonarodzeniowymi elementami dekoracyjnymi.
Dzwonek do drzwi.
To nie listonosz. Ten, jak wiadomo, zadzwoniłby dwa razy, albo zostawił awizo.
Na tym dzwonku ktoś się powiesił i dynda.
Ciskam brokatem o stół, zrywam się z krzesła mląc pod nosem straszliwe wulgaryzmy, przeciąg zdmuchuje mi ze stołu kwity, imaginuję sobie, co zrobię temu, kto wisi, otwieram...
Za drzwiami Szwabskie Kluseczki.
'DZIEEEEEEEEEEEEŃ DOOOOOOOOOOOOOOBRY PSZE PAAAAAANI MAAAAMY DYYYYYYYYNI!'
Wszystkie dwadzieścia pięć Kluseczek i naszpanie.
A mówiły, mówiły naszpanie, że przyjdą, a ja nie uwierzyłam, wyparłam oraz zapomniałam.
I włażą, i się wpychają, korytarz się wybulwia. Z jednej strony dobrze, że ich tyle, nie widać jaka brudna podłoga, z drugiej, bardzo wyraźnie rzuca się wszystkim w oczy pusta butelka po winie i półgołe dziecko, które nie wiedząc, co zrobić z rękami z emocji, przezornie wpycha je sobie do nosa.
Już wiem, co czuje Superman zmieniając garnitur na spandeks w budce telefonicznej. Wiem, bo nadludzkim wysiłkiem, jedną ręką zatrzymując wskazówki zegara, drugą oblekając się w kostium superbohatera, zdążyłam zedrzeć z siebie pidżamę.
Przyszli, bo uczą dziateczki, jak trafiać do swego domu (oraz najwyraźniej do pozostałych dwudziestu pięciu) a także odfajkowują projekt ‘Szukamy zalet naszej urodziwej dzielnicy’ (w tym wypadku wróżę, że będą długo się tak błąkać).
Przyszli, postali, zadeptali podłogę, zeżarli żelki i poszli.
I tylko Dynia wysyczała na odchodne ‘Widziałam, że byłaś w pidżamie!!!’

(...)
... a potem poszliśmy do Maksencjusza, ale tam było tylko wino, piwo i cocacola [1]. I nikt nam nic nie dał!!!
Pożałowali dzieciom piwa, bydlaki!

[1] Ród Maksencjusza prowadzi miejscowy wyszynk i dom schadzek. To w sumie tak jak my, ale my przynajmniej rozdajemy żelki.

©kaczka