[251]

[8 Mar 2016]

(...)
Otrzymałam list z... Ambasady Izraela w Polsce.
(Sława? Splendor? Doceniono mój skromny, choć zupełnie przypadkowy wkład w rozwój przyjaźni polsko-niemiecko-izraelskiej? Ale, że ja? Naprawdę? Państwo do mnie piszą?)
List proponował bym otworzyła się na Izrael i odkryła, jak bawią się młodzi Izraelczycy.
(I o dziwo, nie stała za nim oferta sprzedaży żadnych substancji farmakologicznych po cenie zbytu, ani prośba o udostępnienie numerów konta osieroconemu księciu Atlantydy.)
- Ha! - wykrzyknęłam. – Faktycznie mogłabym się otworzyć i rzucić okiem, gdyż wnoszę z odgłosów zza ściany, że moje córki i młodzi Izraelczycy właśnie zakończyli etap błąkania się po intelektualnej pustyni (Nuuuuuuuuuuuuudzi nam się!) i budują gospodarstwo kolektywne. Kibuc pod wersalką. 
...
Kibucuję.
Ale nie, nie. Nie pójdę i się nie otworzę, i nie odkryję, gdyż  primum non nocere.
(Bardzo wielofukcyjna zasada.)
Jeśli się bawią, to spowolnij metabolizm, wstrzymaj oddech, udaj się na wewnętrzną emigrację, upodobnij się do koloru ściany, choćby był szczególnie niewyględną magnolią i się nie wtrącaj.
Chyba, że komuś pójdzie krew z nosa, albo zaklinuje się w pralce.
Albo zaczną spławiać Renem Biskwita w koszyczku.
Inaczej natychmiast zatrudnią cię do iskania kucyków Pony, wypasu dinozaurów, przynoszenia napojów chłodzących, tasowania kart do pokera, walki z organiczną nudą albo sprzedawania żetonów w lunaparku dla Barbie.
Albo co gorsza, będą się spodziewać, że staniesz po czyjejś stronie!

(Zatem ja zamykam te drzwi i podpieram je dla pewności krzesłem, ale gdyby ktoś chciał sobie pootwierać to instalacja ‘Open a door to Israel’ od 12 do 20 marca w Soho Factory w Warszawie. Wstęp wolny.
Mazel tov!)

©kaczka