[257]

[19 Mar 2016]

(...)
Dalej było tak.
Za kwadrans trzynasta umyłyśmy po raz czterdziesty piąty zęby (Biskwit osiągnął fazę bardzo zaawansowanej stomatologicznej obsesji), z myślą o Jewdokii sprawdziłyśmy, czy mamy na nogach jednakowe skarpety i  podjęłyśmy trud skradania się w kierunku  placówki.
Za pięć trzynasta z ulgą zarejestrowałam, że przed zwodzonym mostem kłębi się tłum mocno zdezorientowanych rodziców i wszyscy udają, że przechodzili tędy przypadkiem.
Jewdokia obuta w kozaczki na wysokim obcasie, stała na głazie narzutowym ustawionym przed placówką w celach dekoracyjnych [1], zaglądała przez płot i pełniła rolę komentatora aktualnej sytuacji polityczno-społecznej. ('Iduuuu... nie idu! Odkrywaju! Niet! Nie odkrywaju!'). Rosyjska diaspora falowala w rytm tych komentarzy.  Iduuu! – zbiorowe, entuzjastyczne Aaaaaaaaaaaaaaaaaa! Nie iduu! – rozczarowane yyyyyyyyyyyyyyyy...
I zsynchronizowałaby się ta diaspora oddechowo w stopniu doskonałym, jak chór chłopięcy Stuligrosza, gdyby, rzecz jasna, nie Biskwit. Biskwit zaszedł Jewdokię od tyłu i wyemitował  ‘AGGGGGGGHRRRRR’, gdyż Biskwit pasjami wciąż lubi być tygryskiem. Z tego zaskoczenia Jewdokia straciła równowagę i odpadła od skały. Szczęśliwie w  locie Ikara, gdy kąt między Jewdokią a gruntem zaostrzył się dramatycznie, podtrzymały ją życzliwe  kumy, opatrując zadarzenie donośnym bezdechem: Yyyyyyyyyyy.............CH!
(W oparciu o dotychczasowe dowody nie przesadzę pisząc, że dla Jewdokii Biskwit na pewno nie jest ekwiwalentem przynoszącej szczęście króliczej łapki.)
Tymczasem podniósł się już zwodzony most i naród popędził ku sali gimnastycznej niosąc na ramionach Jewdokię. Tam w blokach startowych czekały dziateczki karnie przyklejone do krzesełek ustawionych w okręgu, a  dostępu do nich strzegły strażniczki obuwia zmiennego.  Trochę potrwało nim jedni rozzuli się do skarpet, a drudzy wzuli kapcie, które ‘zupełnie przypadkiem zawsze noszą za pazuchą i oooo... akurat dzisiaj jak znalazł!’. Gdy już wszyscy wypełnili pomieszczenie, zużyli wszystek dostępny tlen, przyczepili się jak glonojady do pleców swego potomstwa, odpalili urządzenia nagrywająco-transmitujące i przetestowali błysk fleszy, przemówiła Dyrekcja placówki, tradycyjnie, przez wyłączony mikrofon. Jednak, nawet przez ten wyłączony mikrofon dotarło do zebranych, że uporczywie myli Wielkanoc z Bożym Narodzeniem i mami młodzież rychłą ekspektatywą wizyty świętego Mikołaja?!?
Uczestniczenie z Biskwitem w zgromadzeniach publicznych nie jest zajęciem szczególnie wdzięcznym, gdyż Biskwit w swej megalomanii jest przekonany, że wszystkie one są na jego cześć. Jeszcze mniej wdzięczne jest tłumaczenie Biskwitowi, jak faktycznie zorganizowany jest ten świat oraz wyciąganie Biskwita spod świateł reflektorów rozwieszonych nad sceną życia.
Za nogi. Lub inne wypustki.
Z tej przyczyny nie bardzo czuję się na siłach zrecenzować część artystyczną wieczernicy kolęd wielkanocnych odbywającej się w południe. W percepcji sztuki nie pomagał fakt, że dla publiczności przewidziano wyłącznie miejsca stojące, a Biskwit waży dwanaście kilogramów. Obsadzony na moim ramieniu Biskwit znudził się jeszcze przed pierwszym refrenem ekumenicznej pieśni o nadchodzącej wiośnie oraz jej konsekwencjach  i zaczął znieważać aktorów pierwszego planu, w tym miągwę w koszulce ‘I am a wild one’. Jakich obraźliwych gestów użył Biskwit z bocianiego gniazda pozostanie tajemnicą. Istotne, że miągwa w pewnym momencie przestał w odwecie pokazywać język, zapowietrzył się i popadł w nieutulony szloch. Do miągwy podbiegła naszpani, a ja z niebywałym refleksem zdążyłam przykucnąć za plecami operatorów kamer  rozepchanych w pierwszym rzędzie. Takoż, ha!,  zarejestrowany kątem oka oskrżycielski palec miągwy skierowany w naszym kierunku, rykoszetem trafił w kogoś innego. Biskwit zaś po raz kolejny udowodnił, że w dziedzinie ‘wild one’ to on nosi koszulkę lidera.
To jasne, prawda, czemu nie chodzimy z Biskwitem do opery, albo na wernisaże, albo tam, gdzie zupę podają na porcelanie?

[1] W mojej wersji Lieber Gott próbował napomnieć naszpanie i sobie z rozpaczy cisnął

©kaczka