[253]

[11 Mar 2016]

(...)
Jakiś szał twórczy nad kartką, fruwają kredki, z żółtej została połowa, temperówka rozgrzana do czerwoności, aż dziw, że ucho jeszcze nie obcięte.
- Dyniu – pytam zaglądając przez ramię. – A kto to?
Na kartce Winnetou w skórze tygrysa, przebrany za Pszczółkę Maję, z kokardą w bujnych włosach.
 - Dżizas – mruczy pod nosem Dynia.
Oto – myślę – skutki uboczne nadużycia japońskich kreskówek telewizji biblijnej. Oto – ubolewam –  jakość religijnej edukacji  w placówce pod wezwaniem świątobliwego Hartmuta Słupnika! Oto dowód, na to co się robi w dziecku od przedawkowania Haribo!
- Dyniu! – inwigiluję łagodnie, byleby nie urazić. – Jesteś pewna, że tak właśnie wyglądał Jezus? Jak Indianin przebrany za pszczółkę Maję? Taki w paski???! Ze skrzydłami?
- Dżiiiiiiizas! Maaaaaaaaamo! Nie przeszkadzaj! Ja tu się próbuję skoncentrować. Ul maluję!

(...)

Ul maluję!

(...)
U świątobliwego Hartmuta Słupnika zapotrzebowanie na donice.
Na cito, na wczoraj  i na zboże.
Szwabskie Kluseczki będą siać i orać.
Mary Poppins po prostu wyjęłaby z torby, a ja?
A ja idę ulicą i złorzeczę.
Że skandal, że skąd wziąć, że najbliższe centrum ogrodnicze na drugim końcu miasta, kwiaciarnia zawsze zamknięta, a w torbie mam jedynie łupiny od fistaszków.
I oto nagle CUD.
Na chodniku przed cudzym domem szpaler dziesięciu pustych, czerwonych doniczek w różnych rozmiarach! (I worek ziemi ogrodowej! I grabki!)
Stoją.
To wzięłam jedną i poszłam.
Dopiero trzy przecznice dalej, już pod samym mostem zwodzonym do placówki, spłynęła na mnie myśl, że to może jednak nie była niemiecka ‘wystawka’, ale czyjaś plantacja? Może jakiś emeryt postanowił sobie poprzesadzać? A ja tę doniczkę po prostu zwinęłam?
Nie była to jednak myśl na tyle natrętna, by natychmiast doniczkę odnieść. Amoralnie wręczyłam ją naszpaniom, pokwitowałam odbiór dziecka i wróciłam do domu tą samą drogą, tyle że w kapturze naciągniętym na twarz.
Spod kaptura dostrzegłam, że doniczek i ziemi już nie było tam, gdzie widziałam je kwadrans wcześniej.
- Sakreble! – pomyślałam, a myśl moja toczyła się na kwadratowych kołach koleinami pokrętnej logiki. – Wstrząśnięty zbrodnią emeryt zabrał pozostałe dziewięć i zabarykadował się w mieszkaniu! Może właśnie dzwoni na policję i do Ordnungsamtu? Trzeba będzie jutro odnieść i się pokajać!
I bogowie mi świadkiem, chciałam tak uczynić, ale następnego dnia w placówce zobaczyłam dziewięć, znajomych, pustych czerwonych doniczek w różnych rozmiarach opisanych imonami Szwabskich Kluseczek. Oraz równie znajomy worek ziemi ogrodowej.
Zła wiadomość to oczywiście ta, że w okolicy grasuje gang matek kradnących doniczki na zlecenie placówki edukacyjnej. Dobra wiadomość natomiast, że jakby nie liczyć, emerytowi ostała się jedna donica.
I grabki na pociechę.

©kaczka