1156

[25 Sep 2012]

(...)
Nie ufa nam w kwestii regularnych dostaw żywnosci, więc osobiście zabrała się za smażenie kotletów, wienersznycli i dewolajów.
Rozgniotła w garści jedno jajko.
Korzystając z chwili mej nieuwagi dla pewności rozgniotła drugie i trzecie.
Korzystając z przeciągającej się chwili nieuwagi (wybierałam skorupy z miski) oblizała ręce z żółtka i białka.
Rozklepała sznycle tłuczkiem do mięsa.
(Tłuczek niebezpiecznie odskakiwał w stronę czaszki.)
Pofolgowała sobie nad mechanicznym młynkiem do pieprzu i nad niezaumatyzowaną solniczką.
Dodała tymianku, lubczyku, rozmarynu, mięty, sezamu, goździków, cynamonu, bobkowego liścia, kminu i kminku.
I pieprzu.
Zapanierowała sznycle w bule, jajach i skorupkach.
Głównie w pieprzu.
Ręce wytarła w spodnie.
Korzystając z chwili mej nieuwagi (sięgałam po patelnię) nadgryzła surową wieprzowinę w panierce  i wymieniła plastikowy nóż do masła na tasak.
(Nie wiedziałam, że mamy tasak.)
Rozbeczała się, gdy odebrano tasak.
(... skąd ten tasak? Norweski chce mnie zabić?)
Zmasakrowała kilka pieczarek plastikowym nożem do masła.
Pozbierała skoczne pieczarki z podłogi i wrzuciła na patelnię.
(Część rozdeptał Norweski.)
Pozbierała sznycle z podłogi i wrzuciła na patelnię.
Rozbeczała się, gdy wyszło na jaw,  że ilość sznycli  jest skończona i że nie odtwarzają się samoistnie, by cieszyć jej kulinarne ambicje.
Odmówiła opuszczenia lokalu na czas smażenia.
Sami sobie gotujcie z dziećmi, kuchenni celebryci z kulinarnych programów dziecięcych!
To nie na moje nerwy.

©kaczka