1142-1143

[11-12 Sep 2012]

(...)
Umysłowo się słaniam.
Nieomalże podpaliłam dom przy użyciu garnka z fasolą.
Garnek pykał pyk pyk kilka godzin, moje neurony też pyk pyk jak pęcherze z folii bąbelkowej. Zakładam, że im pyk pyk w krótszym czasie.
Nawet swąd nie dał mi szczególnie do myślenia.
Normalne, że ktoś roznieca w deszczu i po dwudziestej drugiej (!).
Może to kara za moje ‘Czy ty wiesz, czym one karmią swoje dzieci?’
Bo karmią paluszkami rybnymi i frytami ociosanymi na kształt twarzy z głupim uśmiechem.
Matki średniomieszczanki, jedno-dwa popołudnia w pracy, rodzina na przychodne, wyczerpane macierzyństwem przepędzanym przed telewizorem (Emmerdale czy Hollyoaks?), wyzute z sił do poziomu szczątek rybich w panierce i przemysłowych rzeźb z ziemniaka.
... czy ty wiesz, że one się tym chwalą? Żądają orderu z kartofla, że ich dzieci jedzą nareszcie n-o-r-m-a-l-n-e jedzenie. Tak mówią. N-o-r-m-a-l-n-e. Makaron w pomidorach z konserwy, rybne paluszki i twarze ze smażonych w głębokim tłuszczu ziemniaków...
Może to kara.
Kar(m)a? (sic!)
Skutkiem karbonizacji fasoli (...jeszcze chwila, a byłby diament – ocenił Norweski), moje dziecko – tu nastepuje studium dotkliwej porażki – poniosło dziś w dwojakach rybne paluszki.
(Śnięta pamiątka po Bawarskich cioteczkach.)
Niby zakopane w warzywie, ale zawszeć paluszki.
Mam tu przejściowe trudności w egzekwowaniu obrazu idealnej rodziny.
Przypalony garnek. (Jeden z dwóch.)
W dwojakach postfabrykat dorsza.
Do tego pajęczyny na suficie, odciski palców na szklanych powierzchniach, kurz na obrazach i brudna wanna.
Wczoraj przyłapalam ich przed telewizorem, gdy wpatrzeni w Sheldona Coopera jedli zimne Bockwursty i gorące gofry ze śmietaną.
W jednej ręce parówka, w drugiej aromat etylowaniliny i nabiał z dezodorantu.
To tyle, jeśli chodzi o witaminy, błonnik, kolacje z trzech dań przy świecach, szelest krochmalonych serwetek, porcelanowy serwis w różyczki oraz intelektualnie rozwijającą filozoficzną rozmowę pod dusery i desery.
Nie umiem ich zapędzić do stołu.
Potrafią wyślizgnąć, wyłuskać się z każdego krzesełka.
(Dynia nawet szybciej niż Norweski. Szybciej niż Houdini.)
I skąd w takim razie na tym stole wiecznie lepkie ślady łap w rozmiarze dwulatka skoro dwulatka nigdy tam nie ma?

(...)
- Nie wyobrażam sobie, że mogłabym z nią (przyp. córką) nie być dzień w dzień. – zwierzyła mi się jedna z matek średniomieszczanek w ramach nadwyżek uczuć wyższych (z prawdopodobnym wskazaniem na wrażliwość i empatię).
Nie rozwinęłam tematu.
Musiałam wracać do pracy.

©kaczka