[109]

[15 Sep 2014]

(...)
A może Jackson Pollock miał upierdliwą matkę?
I ta matka łaziła za nim i gderała: a weźże siądź i się zastanów co chcesz narysować! A oczko, a nóżka, a czemu tu paznokietków brakuje?  Czy ty naprawdę myślisz Dżeksonku, że jak pierdykniesz jedną czarną kreskę przez środek kartki to już jest obrazek, na konkurs?! A formy ludzkie? A spodenki? A kotek? A co widziałeś w parku? A ludzie to nie mają czasem ucha, albo butów? A pogoda była? A ta ziemia pod stopami czemuż ona taka łysa? No ja cię proszę... a co tu takie puste zostawiłeś? Stój, gdzie lecisz! Pójdź tu pokażę ci, jak Rembrandt malował!
I może w końcu dlatego Pollock skutkiem frustracji zaczął ciskać w płótna farbą?
Dynia też ma powody, by zacząć ciskać.
Dynia wyprodukowała pracę na konkurs: 'Mein schönstes Erlebnis'.
I sporo wysiłku kosztowało, by wyjaśnić, że jury może się nie znać na malarstwie symbolicznym (czarna kreska na białym tle), za to niewykluczone, że bardziej doceni (i zapłaci!) za realizm.
I o ten realizm nastawałam jak upierdliwa matka Pollocka, pogłębiając przy tym odwieczny konflikt: koncepcja artysty kontra oczekiwania społeczeństwa. Odciąć się czarną kreską, czy namalować tuzin jeleni w galopie?
Za przyczyną mej interwencji ('A oczko, a nóżka, a czemu tu paznokietków brakuje?') płótno  pomieściło:
piracki korab,
Newtona pod jabłonką,
łuk tęczy niepromocyjnej,
połacie flory,
faunę,
(w tym:
konia jabłkowitego,
kotka,
ptaka w locie pikującym,
małpę)
zamek błyskawiczny (jeśli oceniać po prędkości z jaką go odmalowano),
zjeżdżalnię skrzyżowaną z karuzelą,
kolaps grawitacyjny, podwójne centrum układu, astronomiczny krajobraz po apokalipsie, a kto bogatemu zabroni?
I naszą rodzinę z zaawansowaną polidaktylią.

(...)
Mannheim.
Wiedzie doń aleja wysadzana monumentalnymi dziełami sztuki nowoczesnej w praktycznym kolorze rdzy.
Aleja przy niedzieli jest zupełnie bezludna.
Tubylcy są gdzieś indziej i z pewnością nie na parkingu – półtora ojro za godzinę bez zniżki (!).
(Pogięło ich? Jak te artystyczne, rdzawe instalacje?)
Mannheim, partnerskie miasto Haify i Bydgoszczy, jest planszą do gry w ludzkie warcaby.
Pierwsi osadnicy zbudowali je jak Nowy Jork, na planie kwadratu podzielonego na sektory, ale, co tu powiedzieć, żeby nie urazić? Że chyba z Nowym Jorkiem lepiej im wyszło?
Nie darmo opowiadam o Nowym Jorku.
Gdyśmy tak z Biskwitem (pozostali poszli do kina), ruchem konika szachowego z kwadratu O5 na N7, a następnie na P4, mijali nas głównie Amerykanie w trakcie wycofywania swych sił zbrojnych z obszaru oraz jedna bardzo skonfundowana rodzina hiszpańskich turystów.
Niewykluczone, że wybierali się na Oktoberfest i pomylili Mannheim z MANN-achium.
(A może nawet z MANN-hattanem.)
Mannheim jest brzydkie, choć podobno nadrabia intelektem.
Utrwalając krzywdzące stereotypy - miasto geek.
Pryszcze na elewacjach. Trądzik na fasadach. Anemia i stagnacja niedzielnego popołudnia (główna atrakcja: zwiedzanie kanałów sponsorowane przez Miejskie Przedsiębiorstwo Wodociągów!).
Oddech przemysłu chemicznego.
Wada wzroku.
Zamiast uczciwego ortodonty architektoniczne amalgamaty z najtańszego cementu  i koronki z falistej blachy.
Nawet klasyczna loteryjka występuje w  wersji ‘Oh mein Gott! Zabrakło nam kredek!’
.

Rety, w fastfoodzie obsługa ciska w człowieka frytką z fochem i keczupem oraz  gratis naucza na temat nomenklatury i filogenezy: ‘Nie ma chickenburgerów!
- A ta  bułka tam z kurczakiem na obrazku, która do złudzenia przypomina...?
- To jest przecież McChicken Classic!’
A taki amerykański lokal z kawą, w każdym innym miejscu świata stylizowany na pluszowy i przytulny, standardowa ucieczka matek karmiących, przypomina bar mleczny zza żelaznej kurtyny ulokowany w szklarni.
Za to można sobie kupić dywan z Istambułu za siedem koła lub żyrandol z autentycznego chińskiego szkła z Murano.

I coś do chleba.

©kaczka