[60]

[8 Apr 2014]

(...)
Znać, że Biskwit jest z mrozu.
Śnieżną ma cerę i wiecznie zimne stopy.
Zasypia, niezależnie od temperatury otoczenia, wyłącznie na sfilcowanym futrze owcy.
Gdy śpi jest jak z najdoskonalszej porcelany, półprzezroczysty, z wiśniowo-niebieską siecią nici-naczyń tuż pod łysą skórą głowy.
Pod zamkniętymi powiekami, przetykanymi najdrobniejszymi z żyłek, za przykrótką kurtyną z rzęs, faza REM wyświetla Biskwitowi historie wszechświata.
A Biskwit nic.
Wdech wydech wdech wydech.
Skrzydełka nosa poruszają się miarowo. Precyzyjny system wentylacyjny.
Na czubku głowy wyrosła Biskwitowi kępka puchu. Ten puch na głowie Biskwita ułoży się, niestety, w plan architektoniczny muzeum Guggenheima.
Jedni mówią, że Biskwit jest smukły, inni, że wręcz przeciwnie.
Prawdopodobnie Biskwit posiadł zdolność całkowitego wypełniania sobą form, ram, koszyków, kolan i wiaderek, stąd jego aktualne parametry bywają zmienne i są źródłem konfuzji.
Na jawie Biskwit wydaje dźwięki wskazujące na to, że przekąsił kanarkiem.
Na jawie Biskwit jest wniebowzięty atencją ze strony Dyni.
Czasami.
Ale radość popołudniowych, siostrzanych spotkań pod Instytutem jest nieudawana.
Ponieważ Dynia  przerabia z Biskwitem naukę czytania zmodyfikowaną (przez siebie) metodą symultaniczno-sekwencyjną  –
(- Maaaama! Biskwit is showing YYYYYY... - tu ręka Biskiwita wyrwana ze stawu przez uczynną nauczycielkę wskazuje  prawidłową literę. 
- Eeeeeeeeeee! - wyje Biskwit z wyrwaną ręką. Ta niekonsekwencja w rozpoznawaniu samogłosek nie zraża Dyni.
 - Maaaaama! Look she knows: EEEEE! – wyrwana ręka Biskwita niedobrowolnie sięga po kartonik z literą E.)
– Biskwit lada moment będzie prawdopodobnie pierwszym niemowlęciem czytającym Bild.

(…)
Rueckbuildungsgymnastik zamiast mnie odbudować osiągnęła raczej odwrotny skutek.
Jeszcze wczoraj przed zajęciami mogłam chodzić, po zajęciach już nie.
Położna z aspiracjami akrobatki cyrkowej, dwanaście matek i dwanaście dużych piłek. A wszystko to  na dwunastu metrach kwadratowych.
Jeden nieostrożny ruch nogą, efekt domina i ostatnia matka w rzędzie – ja! – rozmazuje się po ścianie.
Tak mnie speszyły opowieści współmatek o krwawych, tygodniowych porodach, o cesarskich cięciach, o szwach po grdykę, że wyrwana do odpowiedzi  odpowiedziałam ze wstydem, że rodzenie Biskwita przyszło mi chyba z niejaką łatwością.
I dopiero po zakończeniu zajęć przypomniałam sobie, że hej! ja też bym wam mogła opowiedzieć.
Przepadło, teraz już nikt mi nie uwierzy.
I żadnej obsceny na tych zajęciach, żadnych ‘Monologów Waginy’, ot, taki tam pensjonarski podwieczorek.
W celu uczczenia mej pierwszej, dalekiej i samotnej wyprawy Biskwit zdrzemnął się na dziesięć godzin.
Ten tunel ma jednak światło.

(...)
W poniedziałki zwyczajem Rezolutnych Lisków jest publiczne odtwarzanie zdarzeń minionych.
- Rozmawialiście o tym, co robiliście w weekend, Dyniu?
- Yep.
- I co powiedziałaś? Że byłaś w teatrze? Że jeździłaś na hulajnodze? Że byliśmy w prawdziwym zamku? Że stajnia? Że dresaż? Że upiekłaś ciasto o smaku zakalca? Że…
(Słowem, było z czego wybierać.)
- I said that I watched Spiderman and he killed all the baddies!
(Quality time z ojcem.)

(...)
Aaa... wieżę sprzedam. Chmura gratis. Rapunzel.

©kaczka