[57]

[1 Apr 2014]

(...)

Ten Pimm’s to nawet niezły wynalazek.
Człowiek wypije, a z ogórka zrobi sobie maseczkę.
(Wróć! Zrobiłby sobie, gdyby mu dzieci brudnymi łapami nie odłowiły ogórka i nie zeżarły.)
Jest Pimm’s. Jest lato.
Jest lato. Jest krokiet.
(Choć z krokietów to ja jednak najbardziej te z mięsem.)
Lato.
Kiedy ja ostatnio takie lato...?
Suche i bez pleśni?
Biskwit na cześć lata i dzięki Wróżce Zębuszce toczy pianę oraz tubalnym głosem domaga się miejsca siedzącego w środkach komunikacji miejskiej.
Zerkanie w gwiazdy i niuanse firmamentów już Biskwita nie kręcą. Biskwit chrzani freski na sufitach.
Tramwaj. Jedno się drze, bo chce widzieć okoliczności i nie życzy sobie statystować na drugim planie.
Drugie zagaduje przygodnych i nadal sieje zgorszenie tłumacząc, że ma na imię Coffee i że podróżuje z Biskwitem. Ja w jednej ręce wózek, w drugiej zakąski i napoje, w trzeciej rulony dzieł artystycznych, w czwartej papierek, czapeczka, chusteczka, ludzik, bransoletka, kalkomania...
- Coffee, cho no tu! Wysiadamy!- I am not Coffee!!! My name is Pretzel!
(Czujecie państwo opar absurdu, który spowija te wycieczki?)
Na drzwiach Instytutu pojawiła się wczoraj nowa kartka, naklejona na tę poprzednią.
Nowa kartka anonsuje co?
Ospę anonsuje!
Na drugim piętrze w grupie ‘Skocznych A(na)lfabecików’.
(Co zasadniczo niewiele zmienia w sytuacji na drugim, bo jak się drapali, tak się pewnie i dalej drapią tyle, że po większym metrażu. O swe dziateczki się nie martwię, martwię się o siebie, bo nie chciałabym brnąć przez ospę po raz trzeci, a mam skłonności i warunki.)
Kruchtę Instytutu przyozdabiają modele szkieletów 2D wystrugane w ubiegłym tygodniu  z patyczków do uszu przez grupę ‘Radosnych Makaków’ i  naklejone na czarnym jak smoła kartonie.To do spółki z kartką sprawia dość przygnębiające wrażenie.
Danse macabre. Kategoria 3+.
Chciałabym się mylić, ale cóż jeszcze pozostaje Lutrowi do przybicia na tych drzwiach, zawiadomienie o dżumie i kwarantannie?
Gdyż szczury leżą nadal.
Bardziej zmumifikowane, już nie nadające się na skóry przed kominek w domku dla lalek, porośnięte tu i tam kwieciem, ale leżą.
Mimo, że osobiście prosiłam ekipę, która grabiła jesienne liście, by zagrabiła i szczury.
Może to wbrew religii? Może w miejscowych wierzeniach zdechły szczur przynosi szczęście? A może zamiast die Ratt, winnam zagajać w lokalnym dialekcie. Das Rettle?
Ba! Norweski utrzymuje, że ktoś zdeponował martwego rodenta w naszym podwórkowym koszu na śmieci.
Miejmy nadzieję, że zgon nastąpił gdzie indziej, a zwłoki podrzucono. Ja naprawdę nie gotuję aż tak źle.

©kaczka