1205-1206

[6-7 Aug 2012]

(...)
Summertime.

(...) 
Gouda, Brie, Cheddar...
Cheddar!
Jaskinie są dwie.
(W obie Dynia runęła bez lęku.
- WOW! Mama! WOW!)

Niższa – rozrywka na kwadrans, szczególnie, gdy człowieka sprasuje między iberyjską a antypodyczną wycieczką młodzieży gimnazjalnej.
(Tu refleksja, że pod każdą szerokością geograficzną młodzież gimnazjalna jest trudna do zniesienia.)
W Niższej trochę światła i dźwięku, trochę czerwonych stroboskopowych oczu, trochę szkaradnych, tandetnych wypchańców poupychanych po skalnych półkach.
No i smok.
Ze smokiem nie mieliśmy przyjemności twarzą w pysk, bo się zaciął.
Ostatnie pięć metrów przez zasłonę dymną smoczego wyziewu, przez mgłę a’la Twin Peaks i wreszcie przymusowa ewakuacja.
W ramach rekompensaty psze wrócić, gdy dym osiądzie.
Aż tak nam się nie paliło (sic!).

Wyższa – rozrywka na kilka kwadransów, dojrzewające po kątach cheddary,  zakonserwowane płaskorzeźby mamutów ostrza prehistorycznego artysty i prawdopodobnie moc innych atrakcji, o których nic nie wiem, bo Dynia już na wstępie uprowadziła audioprzewodnik. Ledwiem zdążyła się dowiedzieć, że oto mieszka we wsi jeden autochton spokrewniony z tysiącletnim szkieletem udrapowanym u wejścia, gdy Dynia wywęszyła dziejową niesprawiedliwość i zażądała aktywnego partycypowania. Chwilę powydzierałyśmy sobie z rąk słuchawkę, Dynia zapuściła wokal, wyfrunęły spłoszone nietoperze, pomyślałam: dam, niech ma, zaraz się znudzi, zaraz porzuci...
A gdzieżby! Przeszła całą jaskinię trwale przyklejona do przekazu audio. Może zasięgnęła zasięgu, może wbiła się w sieć, może nastąpiła na telekomunikacyjne przewody, może odebrała międzymiastową od Profesora Lindenbrocka, bo ...hallo? hallo?... przez ponad godzinę prowadziła wielce zaangażowaną rozmowę ...hallo? hallo? apelz [1]? yhy, yhy, apelz?...
(Może zamawiała jabłka z Nowej Zelandii?)

Oprócz jaskiń – skały.

Oprócz skał – muzeum. W nim naścienne rysunki nieznanego prehistorycznego artysty, świadczące o rozwijającym się już w neolicie kulcie wieprzowiny.

Oprócz muzeum – sklep. W sklepie baba cerber skąpo wydzielająca po okruchu bezcenne jaskiniowe cheddary. (Pewnie słyszała o Dyni i po prostu była przygotowana.)

Z nadużycia sera lub cukrów (w podróżach żywimy się, czym popadnie, tu popadło na fromaże i garmaże) Dynia tłukła się długo w noc.
Wstała ponoć mocno zmiętolona i na pocukrowym kacu.
- Nic, z czym nie poradziłyby sobie dwie tabletki aspiryny i filiżanka mocnej kawy. – uspokoił Norweski.

[1] Dynia chce jabłek. W hurcie, na kopce, na spichlerze. Nieodgadnionym pozostaje, czy wynika to z faktu, że lubi, czy, że wreszcie potrafi nazwać po imieniu?

(...)

- GRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR! – straszy Norweski – JAGRYS! JAGRYS!
(Uradowana Dynia piszczy i wciska się pod kanapę.)
- Yyyyy? Jagrys?
- Przecież powiedziałaś: TY GRYS!

©kaczka