1124-1128

[24-28 Aug 2012]

(...)
Najgorzej się naspodziewać, naoczekiwać, nadzieje rozdmuchać, przysiadłwszy na brzegu krzesełka popiskiwać w oczekiwaniu na należne emocje.
Najgorzej.
Nie do końca moja wina, zawsze wszak mówili: może wyspa nie taka, może cię uwiera, może w szwach zbyt ciasna, ale przecież jest Kornwalia!
Za rogiem.
K-o-r-n-w-a-l-i-a.
Inny świat. Przez krzaki skrót do Edenu.
Z tego mówienia zrobiło mi się w głowie, że to mityczna kraina szczęśliwości.
Samoprzewijające się tęcze, jednorożce free-range, bezpłatne miejsca parkingowe, limitowana ilość ludzkości i fiordy jak w Norwegii.
Wszystko tam czego tu mi brakuje.
A w naddatku skrzyżowanie Santorini z filmowym planem Doktora Martina.
Możliwe, że to wszystko tam gdzieś jest, acz zdaje się, dobrze schowane i jednak nie na południowym wybrzeżu.
Droga do?
Swojsko. Zakopianka.
(Nawet owce przyklejone do pobocza. Odnotowano brak bacynek z oscypkami.)
Przewidzieliśmy zmianę turnusów, więc plan nam się omsknął góra o kwadrans.
(Że był to ten kwadrans, gdy Dynia uznała, że napodróżowała się dosyć i właśnie wysiada... cóż, nasz pech, karma, smrodliwy układ planet.)
Hotel? Hotel w sumie bez zarzutu, gdybyż tylko łóżka nie miały formy i wzrostu katafalków i gdybyż nie wstawiono nam do pokoju czterech (!) (uroda oferty: znajdź w przeddzień podróży najtańsze legowisko).
Dynią ciskało po wszystkich, uznała je, ludzka istota bez uprzedzeń i kagańca konwenansów, za cztery trampoliny, a że były wyższe od niej... pod warstwą farby prawdopodobnie osiwiałam.
Jej własne, piąte i płaskie, nadmuchane stopą nie krępuje spacerów somnambulika.
Sporą część nocy budowałam fortyfikacje, by nie wywlekać dzieciny za nogi spod czterech pozostałych.
Gdy zasnęłam, coś siłą otworzyło mi oko i zażądało napojów.
(Nic mnie nie przekona, by zdjąć kraty w jej własnej kołysce.)
Aprowizacja? Szczodra, ale na wywczasach, na letnisku człowiek chciałby spróbować innego, a tu sadzone, ledwie ciepła fasolka, słodkie kiełbasy i pomidory z puszki. Hash brown? Zapiekły tak, że Dynia tłukła nim w talerz jak w bębenek.
(Spore rozczarowanie, bo adekwatny dorzucony do śniadaniowego kompletu przez Ronalda McDonalda był plastyczny, chrupiący i smakował tak jak powinien. Tłuszczami nasyconymi.)
Chcesz lokalnej kuchni, i owszem, wypada zażyć Cornish pasties.
Lecz co jest, że każdy jeden, niezależnie od kuchennych współrzędnych jest na złączach surowy, a wewnątrz wypełnia go podgumowana wołowina. Tak wynika z receptury?
Trochę zbyt dużo tych rozczarowań drobnego sortu jak na jeden raz i na krainę jednorożców.
A to wstęp pod kopułę Edenu [1] zamknięty, a to mimozy oczochrane przez setki zwiedzających odmawiają ruszania liśćmi, a to prom na drugą stronę rzeki odwołany, a to klify nie tak dramatycznie wystrzępione, a to Dynia produkująca wśród grządek z papryczka jeden z bardziej spektakularnych szałów ('cheeeeeeeeeze!!! tłum. 'dawaj aparat, będę robić zdjęcia!'), a to nadmorskie miasteczka, jedno w drugie jak Świnoujście rok 1985 po sezonie, a to książka, która dobrze się zaczęła, a skończyła głupio, a to, że świeżo odłowionych krabów zabrakło, a to, że człowiek przejechał dwieście mil, a kawę nadal może kupić jedynie w sieciowej kawiarni.
I deszcz.
Ordynarny i hałaśliwy.
Żadna tam mgiełka, czy inna bryza.
Deszcz?
A gdzie ten mikroklimat sprzyjający tropikalnej roślinności?
(Przejrzałam kilka palm. Palmy nadżarte grzybem.)
Klify ostatecznie znaleźliśmy u świętej Mewy.

Klify, szkwal, chromowane niebo, wolframowe chmury, fale rozbijające się o jezdnię tuż przed maską samochodu.
I temu było najbliżej do mojej mitycznej szczęśliwości.
Byłoby jeszcze bliżej, w sumie tuż tuż za rogiem, gdybym notorycznie nie taszczyła w ramionach czternastokilogramowego hobbita maskującego lenistwo lękami separacyjnymi.

[1] Eden.

Eden był przyjemny.
Las deszczowy, pod kloszem z foliowych poduszek, identyczny z naturalnym.
Akurat tu, pod tymi poduszkami, o ironio, brakowało jedynie porządnego tropikalnego deszczu.
Malkontent rzekłby, ot, jeszcze jeden ogród botaniczny, ale nie sposób nie przystanąć w zachwycie przed rozmiarem obsesji, by pustą dziurę w ziemi przerobić na taką samowystarczalną, monumentalną szklarnię, ambonę dla proroków recyklingu i ekologingu.
Ładnie, choć żeby docenić trzeba zahamować, a nie cwałować za hobbitem, który najchętniej nażarłby się papryczek marki habanero [2], albo wytarzał w tropikalnych pokrzywach.


[2] I po co wyjeżdżać, skoro nawet papryczki w domu mamy najostrzejsze?

(...)
O piątej dziesięć znów ciemno, wciąż świecą sodowe lampy.
Nie wiem, czy dam radę iść tak przez kolejną zimę.
Coraz bardziej nie wiem.

(...)
Z życia wyższych wiejskich sfer.
Hrabina drugiej klasy pociągu do stolicy - ... cofnęli mi au-pair na granicy, wsadzili w samolot, odesłali do domu, cały dzień zmitrężony na lonisku. Nie wpadła, idiotka, na to, że musi mieć wizę.
- Skąd była? - pyta lord drugiej klasy pociągu do stolicy.
- Z Alabamy.
- Phi... - prycha lord - tam przecież jeszcze nie dotarła elektryczność.
I zaśmiewają się jak hrabina z lordem nad tą krotochwilą.
Za oknem pociągu bledną sodowe lampy.
Tam gdzie mogą blednąć, bo wiekszość z nich nie działa.
Tyle o tutejszej elektryfikacji.

©kaczka