1216-1220

[16-20 Aug 2012]

(...)
Rozpoznaje litery w tekście.
Dwie.


(...)

(...)
Trzydzieści stopni w cieniu.
Sufit z dojrzewających winogron.
Skaczą zeń winniczki prosto w szklanki i talerze.
Plusk.
Plumk.
Plask.
Desant gastropodów.
Rzekłbyś, południe Francji, nie zaś, splute, pod stupiętrowym blokiem podwórko między Lambeth a Vauxhall, między architektura, od widoku której słabo [1], wśród tabliczek: tu napadają, miej się na baczności, regards oraz miłego dnia, Met.
O co, u licha, z tymi tabliczkami, pytam, w jednej ręce sangria w drugiej gazpacho.
(W dwóch wiadrach.)
A. macha ręką. Niebezpiecznie, kaczko jest tam na lewo, na prawo, na wprost, i z tyłu, tu święty spokój.
Skoro tak...
Dynia bryluje towarzysko, niña guapa pequeña, przypadkiem w klasycznych hiszpańskich zapatitos, wykorzystuje znajomość języków obcych ‘agua’ ‘agua’, gdzie nie pójdzie dolewają jej drinków do kubka i wciskają w rece tapasy.
Gdy nie wciskają, sama sobie pobiera.
Niby pyta [mama, mama, majn?], ale glos wytłumiają napchane jadłem policzki.
Moja krew, mówi Norweski, moja. Oboje ich wykrzywia od gazpacho, ale wieprzowe, tłuste z rusztu zołądki przeżuwają wespół.
Poczucie obowiązku odżywczo zbilansowanej matki powiada: odbierz, odbierz im te żołądki.
Musiałabym oddalić się od wiader. Mowy nie ma.
Od tysięcy lat nie byłam na takiej imprezie, żeby dzieci były egzotyką, papużką, która wyciąga losy z katarynki, małpką w stroju klowna.
Wystarczy, że jestem lepka, spocona, brudna, że na ubraniu mam smugi niezidentyfikowanych substancji spożywczych, że klękam w kurzu, by wiązać buty, że ręką ocieram łzy i smarki.
Wokół świeże, pachnące, wyjęte spod prysznica Hiszpanki.
Dolejcie mi sangrii!
Frekwencja samobójstw wśród winniczków wzrasta. Te, które spadły na blat skwierczą w gorącym powietrzu.
Niby wieczór, a nie ma czym oddychać.
Niby dach z winogron, a przed niczym nie osłania.
Niby południe Francji.
Na niby.
Grunt, że sangria i gazpacho naprawdę.

(...)
W gościncu dostajemy koszerny, czarny, pumperniklowy bajgiel [2].
Jeszcze ciepły – mówi N. – jeszcze wczoraj leżał w piekarni na Broadwayu, tej, w której zawsze kolejki.
N. sprowadza te bajgle przemoca i podstępem. Ludzie zwożą jej pełne walizki.
N. mrozi. Rozmraża. Ma.
Każdy ma jakieś skróty do przeszłości.
Do życia, które już nie wróci.

(...)
Cztery godziny w pociągu z Dynią.
Niespodziewanie rozumiem winniczki [3].

(...)
Buty.
Sklep flagowej brytyjskiej, dziecięcej marki.
Wybór żaden.
Ani fason, ani kolor.
Pantofle, sandały, kozaki.
Są tu jakieś półbutki na rozum krótki?
Nie?
Nie.
Mniejsze zło – pudrowy róż, nie ma w rozmiarze.
Mniejsze zło – brązy i musztardy z działu chłopięcego, brak.
Ostatecznie mogę zamówić, później odebrać...
O, nie nie. Mowy nie ma, bym do miasta podstołecznego jeszcze raz z Dynią pociągiem (trzy godziny) [3].
Oto proszę, Dyniu wściekle różowe mokasyny z kokardką, piórkiem, sznurkiem i diamentami. Bierz, bo matka twoja łamie swoje zasady... Bierzesz?
- Noł.
Chce śliwkowe.
Sprzedająca milknie przerażona, pewnie boi się, że to zaraźliwe, ta różana awersja, a w sklepie przecież pół miasta, zaraz rozpoczyna się rok szkolny, weź oszacuj rozmiar potencjalnej epidemii, stoimy w kolejce od dwóch kwadransów.
Impas. Śliwkowe i owszem, ale na wędrówkę po tundrze.
Niespodziewanie w sklepie za węgłem, z odrzutami z importu, znajdujemy parę zapierających dech w piersiach granatowych zapatos.
Skarb.
- Chcesz? (Musisz chcieć!)
- Noł.
- Chciej, a pójdziemy na kawę. Chcesz kawy?
- Ta!
- Chcesz buty?
- Noł.
- Lody?
- Taaaaaaaa!!!
- Buty?
- Noł!
- Samochodzik na monety?
- Taaaaaaaaa!!!
- Buty?
- Noł.
... i nikt cię nie będzie tu pytał o zdanie, hobbicie...
Demokracja jest przereklamowana.

(...)
- Jak mają na imię twoje dzieci, Dyniu?
 - [BejbiZ]
-  I jedno i drugie?
- [BejbiZ]
- Serio? Bo widzisz, ludzie maja różne imiona, są Dynie, kaczki, Norwescy, Tijemarije, Dżordże. Może twoje dzieci też...
 - [BejbiZ]
- Jednakowo?
- [BejbiZ]
- Jesteś pewna?
- [BejbiZ]
- Na pewno?
- [BEJBIZ! MAMA! BEJBIZ!]
Skoro tak...

(...)
Oż, *&^%$!
Ja $%^&*ę!
(Wstawić należy, co uzna się za stosowne w zależności od stopnia demoralizacji.)
Ochronka ogłosiła stan gotowości.
Wiejski bal przebierańców.
Przebierańców, myślę, luz! Kupię wdzianko a’la Dżordż niech się przebiera.
... nursery rhymes theme... (drobnym drukiem)
Oż, *&^%$!
Ja $%^&*ę!
Poniżej pasa.
Nie tylko, brak mi talentu i ochoty, by nocami szyć, kleić i tkać, ale w dodatku nie mam pojęcia o lokalnej poezji.
Wheels on the bus?
Za autobus mam ją przebrać?
Tak, pamiętam Rodzeni Rodzice nocami zszywali skórki i wygotowywali kości z kurzyny, bym mogła wystąpić jako neandertalczyk.
Czuję brzemię, by nieść tę pochodnię.
Jarzmo, do diaska, czuję. Jarzmo i chomąto.
Bo Dynia we włosy nie wepnie, jak się zaprze to niczego nie da sobie założyć, nic do torsu jej nie można przyczepić, a maska trwa przez dwadzieścia sekund.
Każcie upiec, wyrzeźbić w kabaczku, narysować w kartoflu, namalować palcem, ale nie zmuszajcie do form z żywym modelem!
Bo ja tu, debiutuję w tym macierzyństwie, śmiertelnie poważnie traktuję postawione przede mną zadania, prześladuje mnie myśl, że dziecko moje jako jedyne pojawi się gołe i wydalą je z harcerstwa.
$%^&* zwierzątko? 
Kostium *&^%$%^^&& zwierzątka?
Kupić?
Kto tam się doliczy, co miał w inwentarzu Stary MacDonald?
Łatwo powiedzieć kupić.
Na zwierzątka nie ma popytu.
Jest na supermana, spidermana i mitomana.
Przez tydzień tropiłam stylonową owieczkę.
Dopadłam.
Mam.
Wracam do domu.
W progu Norweski ... tylko się nie denerwuj, bo ochronka mówi, że reszta się nie przebiera, bo nie mają pomysłu na kostiumy...
Oż, *&^%$!
Ja $%^&*ę!

©kaczka


[1]

[2]

[3] Proszę źle nie zrozumieć. Nic lepszego nad podróżowanie z Dynią. Tyle, że intensywność wydarzenia nie jest dla tych o słabym sercu i nerwach.