1119-1120

[13-14 May 2012]

(...)
Dno arki zazgrzytało o Ararat.
(A może to nie arka, a raczej H.M.S Beagle?)
Zaświeciło słońce, dostaliśmy małpiego rozumu.
Kupilśmy roczny bilet na makaki.
Tam, gdzie fauna biega luzem pośrod sawanny angielskich trawników.
Dynia była bardzo na tak.
- Żyrafa – WOW! WOW! WOW! - czcionką siedemdziesiąt dwa i dalejże zwisać przez otwarte okno samochodu i czynić taś taś w stronę żyrafy z wolnego wybiegu.
I choć bez kompleksowej analizy statystycznej trudno ocenić, kogo częściej fotografowali turyści to zarysowała się nieznaczna przewaga zwisającego przez okno hobbita, wkurzonego faktem, że trzymam za gacie i blokuję jego karierę Davida Attenborough.
(Hinduscy turyści  - tu obserwacja socjologiczna – wykonywali tysiące zdjęć na tle słonia i innej endemicznej dla Półwyspu Indyjskiego fauny.
U siebie przetrzebili, czy jak? Uprawiają szpiegostwo przemysłowe?
Rozumiem, że z papużką. Ale zrobić zdjecię całej rodzinie na tle słonia nie wysiadając przy tym z samochodu? Respekt!)
Zatem Dynia bardzo na tak.
Żyrafa – WOW!! Zebu – WOW! Sfilcowany wielbłąd – WOW! Nosorożec dyscyplinowany traktorem – WOW! WOW! WOW!
A potem wyjęłam paczkę żelków marki winne i czar prysł.
Tygrys otarł się o maskę dźwigając w pysku pół cielęcia, pelikany uwiły gniazdo na dachu, nosorożec wydalił, podeszły wilki z petycją, zebra zaczęła się o nas czochrać, drogą śmignęła ewolucja, a Dynia nic tylko: daaaaaaaaaaaaaaaaawaj żelka!
I srogo mnie pokarało, że opowiadałam jaki to pojemny jest wewnątrz nasz samochód i jak to można w nim przewieźć łóżko dziecięce, wózek i dwadzieścia litrów rumu. Wszystko to można pod warunkiem, że nie wierzga, ani nie próbuje nogami wypchnąć przedniej szyby, albo przejąć kierownicy...
Ale przecież, o makakach!
Norweski przejechał przez osadę makaków z taką predkością, że te, co ostały się na przedniej szybie miały mocno rozpłaszczone pyski.
Mało brakowało, a  ten ludzki krupier, który u wyjścia grabkami ściąga z dachu makaki też jechałby rozciapany na naszej przedniej szybie jak komar.
Bo Norweski – dygresja - jest nerwowy w temacie permanencji lakieru na pojeździe.
Przebóg, nie żeby czyścił, woskował, spluwał i polerował szmatką. Samochód myje się raz w roku w serwisie. (Tak jak Dynia, choć  jej nie wozimy do serwisu.) Jest to zatem  fiksacja o wysokiej specjalizacji.
Pamiętam dzień, w którym w Norweskim nastąpiła tachykardia z asystolią, bo otworzyłam drzwi, a ściana budynku się nie odsunęła. Rysa na nanomilimetr, wewnątrz, a Norweski płaska linia na monitorze i dalejże podpinać sobie elektrody.
(Jak Daniel Craig przed kasynem Royal.)
Nie rozwiódł się ze mną, bo akurat przywieźliśmy Dynię z porodówki i nie wypadało, a potem rozeszło się po kościach.
Odtąd jednak lakier top ten na liście ‘to nie jest śmieszne’, a z samochodu wysiadam przez bagażnik. Po cóż igrać z losem? – koniec dygresji –
W zagrodzie makaków nakazałam przystanąć, ale gdy tylko zbliżyły się te makaki z niecnymi swymi zamiarami na odległość kilometra, Norweski nie wytrzymał napięcia, dał po gazie i tyle miałam przeżyć a’la Sigourney Weaver.
Nie przewidział wszak Norweski, że przy wyjeździe następuje autokumulacja i zator. Samochody przystają, by zmieść zeń makaki. A ten, który stał przed nami charakteryzował sią zaawansowanym stopniem małpiej infestacji. Krupier dwoił się i troił, by sczesać z dachu małpy, nadwyżki sypały się na nasz samochód, Norweski realizował jeden z bardziej udanych scenariuszy częstoskurczu, a Dynia wyła, bo byliśmy sceptycznie nastawieni do pomysłu zabrania żyrafy do domu....
Mamy roczny bilet, jeszcze to z pewnością powtórzymy.
Niestety.

(...)

©kaczka