1118

[12 May 2012]

(...)
Apteka dostarczyła kapsułki.
Przekąszam.
Obserwuję objaw uboczny.
Nieszczególnie ten najbardziej pożądany, czyli utrata wagi, radykalny wstręt ku kaloriom, tuning metabolizmu w stronę fotosyntezy.
Nie trafił mi się również patologiczny pociąg do hazardu... co przetestowałam, kupując zdrapkę. Zdrapałam, nie wygrałam, zakład, że nie będę próbowała się odegrać?
Również libido – wbrew płonnym obietnicom ulotki – bez eksplozji.
Jedyne, co mnie aktualnie  trapi z zestawu to ciśnienie w obiegu, a właściwie jakby jego brak.
Przekąszam, a od tego przekąszania mięsień sercowy mi wybija jak kukułka w zegarze raz na pół godziny i system mi się spowalnia i zawiesza.
Mało jestem przez to kompatybilna z Dynią, bo ona kółko numer siedem tysięcy pięćset dwanaście, podczas, gdy moja lewa powieka właśnie się podniosła do połowy.
Jak sklepowa zautomatyzowana żaluzja z silnikiem z demobilu.
Szczerze? Leniwiec przy mnie ma zespół nadpobudliwości i deficyt uwagi.
Założymy się? Lećcie po leniwca, bo jeśli ja pójdę, to do zimy się nie rozstrzygnie.
Do zimy w 2036 n.e.
I myślę, że może to przez ten brak ciśnienia inne objawy nie mają szans się przebić i zaistnieć?
Bo nawet gdybym doszła do kasyna, trzysta mil przez pola, we wsi Moskal stoi, to usnęłabym naciągnąwszy żetony na głowę.
A jeśli chodzi o takie libido to faktycznie obecnie dużo czasu teraz spędzam w łóżku.
Sama.
Choć może miałabym branie?
Bo taki list doręczył mi listonosz.
‘Czekałem na ciebie wczoraj, a ty NAJWYRAŹNIEJ nie przyszłaś.’
O mamo!
Wzgardziłam?
Odtrąciłam?
W rzyć kopnęłam?
‘... proponuję zatem kolejny termin...’  w podpisie urażony konsultant ze szpitala.
I od razu mi ciśnienie wróciło do normy, natychmiast z dziesięć na piętnaście skoczyło na sto dwadzieścia przez sześćdziesiąt.
Gdyż zgodnie z procedurą odwołałam tę wizytę dni wcześniej przynajmniej dziesięć, do szpitala zadzwoniłam, wybrałam nowy termin i zrzekłam się dobrowolnie przypomnień na piśmie.
A on mi tu, że NAJWYRAŹNIEJ nie przyszłam?
Jak się domyślił? Kiedy zaczął podejrzewać? Czy siedział przy biurku do rana w nadziei? Czy łkał nad moją kartą?
Czy życzył mi, żeby mnie obesrało i żeby mnie skutkiem tego przejął gastroenterolog?
Czy będzie milczał z wyrzutem przy następnym spotkaniu?
Czy już mnie nie kocha?

(...)
Dynia działa według własnych standard operating procedures.
Drzwi do łazienki może otworzyć tylko matka, wodę pić należy tylko z niebieskiego kubka, gacie z szuflady trzeba wyjąć lewą ręką, a na skarpetach zawsze musi być Dżordż.
Skala lamentu Dyni, gdy przypadkiem to Norweski otwiera drzwi od łazienki świadczy o tym, że od takiego swawolnego otwierania prawdopodobnie eksplodują planety.
Skrzyp, skrzyp (bo drzwi nienaoliwione) i cała obca cywilizacja do kasacji.
Skrzyp, skrzyp, zagłada.
Woda w czerwonym kubku?
Klęska nieurodzaju, głód w Wielkim Obłoku Magellana, a tu na miejscu mokre obicie kanapy.
Gacie lewą?
Mleko się rozlewa na Mlecznej Drodze, wściekłe krowy i siedemset lat nieszczęścia.
Nerwowo.
Bardzo nerwowo.


©kaczka