[211]

[1 Oct 2015]

(...)
Przyspieszyło na niemieckim.
Jakby się jarmarczna karuzela wyrwała spod kontroli.
I nie, nie za sprawą prowadzącej Frau Soprano, która co prawda wprowadziła już Zukunft eins, zwei, drei, Polizei oraz inne niebezpieczne, gramatyczne anomalie, ale jednak nadal po każdym nokaucie polewa nas woda, wachluje ręcznikiem, bada puls, tuli do piersi, poprawia bandaże pod rękawicami i pyta, czy nie za szybko i nie zbyt brutalnie.
Mówi również, bacznie oglądając sobie czubki butów, że od pierwszej chwili, gdy tylko nas ujrzała, wierzy w nasz potencjał.
(Ma dzieci, więc jak przypuszczam, potrafi łgać jak z nut.)
Na niemieckim przyspieszyło za sprawą Carmenity Alicante.
Dziewoja ta świeżutka jak porcja churros, a podobieństwa dodaje jeszcze koafiura w kolorze czekolady, może i jest ekonomistką dziesiątego stopnia wtajemniczenia i potrafi przeliczać reale na złoto, ale ma w ręku dodatkowy fach.
Ona czyta w myślach.
W cudzych.
Jak w gazecie.
Do tej pory na zajęciach człowiek wyrwany z letargu do odpowiedzi ustnej miał czas, by sięgnąć do skarbczyka swych anegdotek, zastanowić się, na którą strukturę gramatyczną rzucić się tym razem z maczetą, w którym miejscu doznać napadu kaszlu, by przysłonić swą niewiedzę lub też dyskretnie przewertować zeszyt pod stołem w nadziei, że znajdzie się tam jakaś treść oprócz haseł wywrotowych wypisywanych na marginesie.
Odkąd jest Carmenita nie ma na to czasu, gdyż Carmenita wie, co człowiek chce powiedzieć, zanim człowiek jeszcze potrze jedną synapsę o drugą żeby dać się trawić płomieniom elokwencji i intelektu.
- Głęboko wierzę, że bohater tej czytanki jest... –  rzucało się jak dotąd na przynętę desperacko próbując ulepić charakterystykę bohatera ze szczątkowych (bo letarg) informacji.
Bez szans.
Carmenita już dawno przyłożyła ręce do skroni, przymknęła oczy i WIE! Wie, co ma być dalej. Wykorzystuje zatem niezajętą przez nikogo, kilkusekundową przerwę na oddech, wciska się i leci.
- ... jest trzydziestoletnim strażakiem, bez nałogów,  korzystającym z usług biura matrymonialnego.
Albo.
- ...  właścicielem owczarka alzackiego, który utyka na lewą nogę.
To jeszcze nic.
Gorzej gdy Carmenita przenosi swoją telepatię na sprawy duchowe.
- ... jest idiotą i ksenofobem.
I weźże się potem tłumacz, jeśli bohaterem czytanki jest akurat dalajlama!
Jest zatem szybciej, bo żeby się wyrazić werbalnie trzeba czynić to na jednym wydechu.
Jest też regularniej, to akurat za sprawą nowej Japonki na tranzystorach.
Japonka jest zaprogramowana tak, że włącza się co dziesięć minut z radosnym monologiem nieprzystającym do okoliczności, wyskakuje z nim jak kukułka ze szwajcarskiego zegara, by następnie popaść w osobliwy dziesięciominutowy stupor skryta wśród swoich futerałów na okulary. (Futerały w realistycznym kształcie owoców i warzyw.)
Myślę, że konstruktor powinien ją zrestartować.
- Tęskniłam. Bardzo. – wyznała mi Frau Soprano, gdy spotkałyśmy się po miesiącu przerwy spowodowanej jej urlopem oraz moimi wagarami.
Sakreble, po roku powinnam w rewanżu objawiać jakieś głębsze uczucia?
A diagnozuję jedynie syndrom sztokholmski.
 ‘…ojemine ojemine ojemine’ [1]

[1] kolejny cytat z kółeczka zajęć muzycznych dla dwulatków

PS Z postępów w socjalizacji: Biskwit lubi bębenek i już wie, że można używać instrumentów perkusyjnych w obronie własnej. Stefan, zdzielony bębenkiem, też już wie. Stefan zaczął.

©kaczka