[218]

[15 Oct 2015]

(...)
- A czemuż to Dynia w poniedziałki nie przychodzi z z a b a w e c z k ą? – zagaiła mnie naszpani.
W życiu każdego człowieka nadchodzi podobno taki moment, gdy gotów jest oddać życie za swoje przekonania.
Najwyraźniej uznałam, że mój właśnie nastąpił.
- Gdyż nigdzie nie jest napisane, że ma przychodzić! – odpowiedziałam, popełniając tym samym efektowne samobójstwo. Oto rzuciłam się, tak jak stałam, pod gąsiennice czołgu pięćdziesięciu lat przedszkolnej tradycji.
- Też coś! – prychnęła naszpani i napęczniała zgorszeniem szybciej niźli tutejsza marka inflacją w roku tysiąc dziewięćset dwudziestym trzecim.  – Oczywiście, że jest napisane!
Po czym odsunęła trzydrzwiową szafę, zdjęła z gwoździa wiszący za nią obraz ‘Świętego Archibalda nawracającego pogan wśród borówek’, opukała ścianę, wyjęła zeń kilka luźnych cegieł, odsłoniła kasę pancerną firmy Schmidt und Pinkerton, otworzyła ją posiłkując się stetoskopem, zestawem wytrychów i trzydziestocyfrową sekwencją sekretnego kodu zapisanego na dnie doniczki z paprotką i wreszcie z wnętrza kasy wyjęła kasetkę, którą otworzyła kluczem ukrytym w biustonoszu. W kasetce siedział niedożywiony krasnoludek, który miał w kieszeni zaklejoną  kopertę, a w kopercie kartkę złożoną osiem razy. Na tej kartce ktoś drobnym drukiem i od końca napisał: ‘W poniedziałki przynosimy z a b a w e c z k i.’
Wiem, co myślicie, ale przecież nie uderzę krasnoludka!
Nie obiję go za to, że treść przekazu jest nieścisła (w które poniedziałki, jakie tfu! z a b a w e c z k i), ani nie zdejmę mu rajtek  przez głowę, tylko dlatego, że ktoś uznał, że dzień z a b a w e c z k i jest dla wszystkich tak oczywisty, jak dzień kobiet, wypłaty lub sądu ostatecznego.
W poniedziałek Dynia zapakowała do plecaka Spajdermana z polietylenu i udała się do placówki z  z a b a w e c z k ą.
Wejście do sali Szwabskich Kluseczek było zatarasowane... różowym [1] autobusem nadnaturalnym rozmiarów.
Zza autobusu wystawała Irina.
Sama tego autobusu Irina nie wniosła. Cudów nie ma. Musiała jej pomagać cała rodzina, a może nawet sąsiedzi.
‘Wot, eto maja malienkaja igruszka!’ – poinformowała mnie Irina, a tłum dziewczątek w religijnej ekstazie, w tym Dynia, padł na kolana przed artefaktem.
Malienkaja igruszka, mać! Pojazd ten powinien mieć tablice, dowód rejestracyjny i autocasco!
Dwieście Barbie by doń wsiadło i dla każdej znalazłoby się miejsce siedzące.
Garaż na przedmieściach Pekinu, w którym wyklepano to zjawisko musiał mieć wyjątkowy nadmetraż.
Cóż rzec, nasz Spajderman wyjrzał z plecaka, rzucił okiem i z miejsca został impotentem.
Rozmiar ma znaczenie.


[1] Różowy jest tu określeniem zastępczym. Może gdyby ten autobus przetopić w ogromnym tyglu, a otrzymany barwnik rozcieńczyć kilka trylionów razy, wtedy z czystym sumieniem mogłabym przyznać, że mamy do czynienia z różowym.

(...)
- A woda gdzie? – przydeptała mi ogon naszpani, gdy dziś o poranku zdeponowawszy Dynię, wolnym krokiem opuszczałam placówkę.
[W kranie? W kałuży? Ostatnio nawet na Marsie? Jakaż woda, do kaduka! Święcona, ciężka, kolońska, ognista?]
- ... prosiłam Dynię kilka razy, żeby przekazała, że teraz państwa kolej, żeby przynieść dzieciom skrzynkę wody mineralnej.
[Prosz pani! Dynię to ja też już prosiłam kilka razy. Na przykład, żeby sprzątała zabawki, nie zostawiała za sobą autostrady okruchów i odkładała swoje buty na miejsce. I jak się pani wydaje? Jaki osiągnęłam skutek? (Tu wskazówka na temat trwałości szlaków pamięciowych mej najukochańszej dzieciny. Po sześciu tygodniach uczęszczania do placówki, dziecina ta pytana jak ma na imię jej ulubiony kolega, marszczy brew i rozkładając ręce mówi: ‘well... The Boy’!)]

W sumie to nawet nie wiem, gdzie zacząć.
Bywam tam dwa razy dziennie. Nie przychodzę przebrana za orkiestrę Mariachi. Jeśli można mi wypomnieć brak z a b a w e c z k i to można też uprzedzić, że się oczekuje, że zarzucę bukłak na plecy.
Jeśli to test na odpowiedzialność dzieciny, to w wypadku, gdy go obleje, cała reszta będzie piła deszczówkę, czy jak Bear Grylls gulnie sobie płynów ustrojowych z nocnika?
Przed placówką nie można zaparkować – matki z grupy Bawarskich Precelków urządziły nawet na ten temat osobną demonstrację u wlotu ulicy, łańcuch czystych serc z balonikami i babeczkami z mąki bio nadziewanymi ulotką ‘Nie parkuj!’. Zatem w najlepszym wypadku skrzynkę wody oraz inne parafernalia (w tym inne swoje dziecko) należy nieść z najbliższego parkingu. Przed supermarketem. Na oko trzysta metrów. Niby blisko, ale sześć szklanych butelek wody plus skrzynka dobija do dziesięciu kilogramów.
Supermarket troszczy się o placówkę. Troskę te wyraża kalendarzami reklamowymi, cukierkiem bożonarodzeniowym i workiem ziemniaków na zupę dożynkową. A gdyby tak każdy rodzic odpalił po dwa ojro, czy supermarket nie mógłby raz w miesiącu przekierować jednego samochodu dostawczego na drugi koniec ulicy?
W międzyczasie, nasuwa się kolejne, dość oczywiste pytanie – jeśli co tydzień tylko jedna rodzina przynosi sześć butelek na dwadzieścia pięć osób to ile wody przypada na jedno dziecko? Dwie szklanki na pięć dni? (Trening pęcherzy? Mniej piją, mniej sikają do koszy na śmieci?)
Paradoksalnie, ta minimalna podaż płynów, odpiera  zarzut: 'Ale gdzie trzymać taką ilość wody?'
Cztery zgrzewki?!
Pod biurkiem Wszechmogącej Dyrekcji?
- Nade wszystko, jaką wodę zaczerpnąć, naszpaniu? [Gazowaną, średniogazowaną, niegazowaną, z manganem, z uranem, z koczkodanem? Pani widziała, co proponuje rynek wód?]
- Och, jakąkolwiek! Dzieci wypiją każdą.
Tak jak kaktusy.
Może święty Frydolin przechodził tędy, może przystanął, rozejrzał się i powiedział ‘a tu zbudujcie przedszkole!’, a potem oddalił się za potrzebą, a gdy wynurzył się zza krzaczka to łupnął pielgrzymim kijem w podłoże i odpalił studnię głębinową.  Od tamtej pory przez tysiąc lat ludność zawsze nosiła wodę do placówki. Tradycja tak przypadła wszystkim do gustu, że zignorowali wynalazek kanalizacji miejskiej, wodociągi, kurek od kranu, rewolucję przemysłową i zakupy przez internet.
Jak inaczej wytłumaczyć, niźli potrzebą pokuty i ascezy, że można sobie tak na własne życzenie utrudniać?


©kaczka