[214]

(...)
Na liście słów priorytetowych [1] Biskwita jest jeszcze zaimek dzierżawczy.
'MAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAJN.'
(Bez szczegółowej obdukcji trudno ocenić, czyim ten zaimek jest pomiotem? Germańskim? Anglosaskim?)
Biskwit artykułuje go w taki przebiegły, szkatułkowy  sposób, że mogłoby się zdawać, że się kryguje i stawia w wątpliwość swoje prawa własności. Ale przekaz podprogowy nie pozostawia złudzeń. Wszystko ze spisu inwentarza Wszechświata należy do Biskwita.
Szczególnie to, w co da się wbić paznokcie.


[1] To brzmi obiecująco, ale tak naprawdę to bardzo krótka lista i w sumie jedyna, bo co zrobić, skoro Biskwit zna sześć słów i wszystkie są priorytetowe.

(...)
Zaczynam chyba wreszcie wrastać w to miasto, które ktoś  założył górze na szyję jak sznurek przypadkowo nanizanych korali. A potem, w chwili nagłego szaleństwa, próbował te korale zdjąć  dołem przeciskając przez masyw(ną) talię.
(I nie sposób się powstrzymać, ... oraz przez... akhem... zadupie?)
Sznur pękł.
Korale się rozsypały.
Wpadły w fałdy góry.
Z czasem, jak w delirycznych snach niespełnionego architekta,  wybujały z nich chałupy, zamki, kaplice, domy, garaże, anteny satelitarne, kurniki, ogrody z palmą, sady, winnice, kebapy, pizzerie i piwne ogródki.
Jedne były od początku stare, inne dostały zmarszczek od słońca, celulitu od bryzy i artretyzmu od rzecznej wilgoci. Potem zaczęły się łączyć, scalać, zlewać, i tak dookoła góry zrobiło się miasto ściśnięte gorsetem rzeki.
Przyzwyczaiłam się, że nie ma tu dróg na skróty. Między punktem A i B zwykle jest góra, którą trzeba okrążyć. Tramwaje nie wyminą się na torowiskach  tak wąskich, że przez okna tramwaju można zrywać winogrona, albo sięgnąć po czyjąś maselniczkę. Zepsuty tramwaj w jednej dzielnicy, spiętrza tramwaje w innej.
Naczynia na siłę połączone.
Niby miasto, a rozpada się w rękach na okruchy rybackich wiosek, okolicznych miasteczek, żydowskiej dzielnicy, ewangelickich kosciołów, amerykańskich koszarów, rosyjskich wieżowców, chińskich sajgonek i  wielojęzycznych cmentarzy, gdzie wkopują wszystkich jak leci.
Niejednorodna miejska tkanka z przerzutami.
Chromowane narośla nowoczesności między chałupami krytymi strzechą. Wysiedziane na glanz drewniane stopnie chylących się ku ziemi domów kontra cybernetyczne piloty do bram. Susz z uwięzionych na parapetach pelargonii obok fontann ciurkających w strzyżonych ogrodach zdobionych jurnymi amorkami.
Włóczymy się po tym mieście z Biskwitem.
(Bez szału. Nie smażymy cynaderek na metempsychozie, omijamy domy publiczne, nie sikamy po krzakach, nie zażywamy halucynacji. Joyce raczej by nas nie opisał. Strumień świadomości wysechł.)
W tle Dynia ćwiczy grę na trójkącie, wywija jakieś baletowe pasodoble, Haende hoch, czy inne żenesekła.
Zamiast siedzieć pod drzwiami i czekać, idziemy z Biskwitem w miasto. Brodzimy w ostatnich kałużach przedwieczornego światła, sięgamy po świeże kasztany, podnosimy suche liście.
Jesień.
Prześwietlona w migawkach ostrym, zimnym słonecznym blaskiem.
Jakaś senna kawiarnia w zaułku. Pączki, z których warto zlizać jedynie czekoladę.
Tors już w płaszczu, ale w piaskownicy wciąż bose stopy.
Huśtawka.
Biskwit, parafrazując klasyka ‘chce tam, daleko, daleko, da da’, a konkretnie to Biskwit chce wyżej.
Na orbitę okołoziemską.
Do słońca chyba, bo wraża słońcu paluch w oko (prawie), rechocze i mówi ‘oncek’.
Faktycznie, gdy tak się przyjrzeć, podobieństwo do oblizanego z czekolady pączka uderzające!
Biada planecie, którą oświetla wielki, kuszący złocisty oncek!
Będzie siedzieć po ciemku, gdy jej zeżrą światło kosmici.

©kaczka