[221]

[29 Oct 2015]

(...)
Zaawansowana jesień.
Owłosiona lasem, miejska góra wygląda jakby ktoś posypał ją serem marki Cheddar.
Tym najzjadliwiej pomarańczowym.
Jedynie gdzieniegdzie prześwituje pleśniowy kolor niewydepilowanych świerków.
Dzieciny, rzecz jasna, okolicznościowo pokasłują i ocierają sezonowy glut.
Nie są ani tak chore, aby je zostawić zamknięte w jednej klatce, ale też i nie tak zdrowe, by odstawić jedno za bramę placówki i wytrzymać przy tym patrzenie prosto w oczy personelowi.
A placówka nadal zaskakuje.
U Małpiatek Dynia produkowała pracę plastyczną w systemie ratalnym, miesiącami, jak niewypłacalny dłużnik. W Szwabskich Kluseczkach rano wyhaftowała (!) wiewiórkę, po południu uprzędła pół boliwijskiej torby na ramię, w międzyczasie odbyła zajęcia ze słowotórstwa, klasyczną lekcję wuefu (bieganie w krótkich gaciach dookoła placówki) i  - tu Bebe krzyczy z offu –  jeszcze naskrobała kartofli na zupę.
Ta wydajność trąci nieco Dickensem, a także taśmową produkcją Volkswagenów.
(Wszystkie dwadzieścia pięć dziecięcych haftowanych wiewiórek jak z jednej matrycy i bez fenotypowych aberracji.)
Po dwóch miesiącach obserwacji zza płotu, odnoszę wrażenie, że najczęściej i tak po dickensowsku obrywa się Irinie.
To Irina kastruje młodzieńców zdzierając im z głów czapki superbohaterów i rzucając je na najwyższe drzewa, albo atakując samców Czeburaszkiem w rozmiarze XXL. (Czeburaszek ma w brzuchu magnetofon, który podczas napaści może przypadkiem wyemitować, ironiczny w tym kontekście,  komentarz:  'Giena, ty nastajaszczij drug!')
Naszpanie mają za złe Irinie, bo muszą się fatygować na drzewa po te czapki, zatem w rewanżu Irina odsiaduje swoje w kącie.
(Chciałam napisać, że może nawet klęczy na grochu, ale to byłoby takie ... niepraktyczne? Ona pewnie ten groch musi łuskać. Do zupy.)
Tak, Irina to taka  jednoosobowa Pussy Riot Szwabskich Kluseczek.
Biskwit też  traci w sondażach w grupie miłośników muzyki ksylofonicznej.
A to za dobrze gra [1], a to zamiast perkusji użyje Stefana, a to zaaranżuje okoliczności tak, żeby wrobić Stefana w napaść z bronią w ręku.
(Matka Stefana patrzy nam na ręce.)
Dynia dla odmiany bierze naszpanie na miód, lep, sztuczne łzy i odznakę prymuski.
To działa.
Widziałam na własne oczy, że dwie naszpanie na wyścigi sklejały Dyni latarenkę, podczas gdy reszta grupy samotnie mocowała się z materią i materiałem trwale przyklejając się do stolików lub strzykając sobie klejem po oczach.
(Zaangażowanie naszpań tłumaczyłoby, przynajmniej częściowo, nadzwyczajną wydajność Dyni na niwie artystycznej.)
Ponadto Dynia przystąpiła do testów gotowości szkolnej i zdała, choć jednym rzutem kostki wyrzucała siedem oczek, a odliczywszy do dwudziestu pięciu  nie mogła się zdecydować, czy dalej leci osiemnaście, czy może szczęśliwa liczba siedem. Nie wiedziała również - ofiara centralnego ogrzewania! - kto to jest kominiarz i do czego służy. Możliwe, że w zaliczeniu pomógł entuzjazm, mylnie zinterpretowany przez psycholożkę jako zapał do podjęcia obowiązku, podczas, gdy wszyscy wiemy, że chodzi o to, by lansować się z tornistrem.
Natomiast byłoby nie od parady, gdyby przysyłając psycholożkę (w dodatku po godzinach), Republika wyposażyła ją w bardziej jednoznaczne narzędzia diagnostyczne. Albowiem jeżeli dziecko musi się zastanawiać, czy na obrazku jest nóż, banan, bumerang, czy pośladki małpy to, albo to jest test Rorschacha, albo ryciny z 'Psychopatologii życia codziennego', albo - co najbardziej prawdopodobne - ilustrator był pijany.

[Irytuje mnie to lekceważenie pączkujących przyszłości narodów, ta spektakularna systemowa bezmyślność, ta globalna programowa nieelastyczność, ten opór przed dotrzymaniem kroku zmieniającym się epokom.]

Daleko nie szukając, poniższy tekst (litościwie pomińmy źródło) ma zachęcać pięciolatków na uchodźstwie do nauki polskiego.

‘Za zwierzem turem goniąc ... odbieżał.’
Komuś rozsądek też odbieżał.


[1] A prowadząca dodatkowo prowokuje zamieszki: 'Drodzy Pozostali Rodzice, Biskwit jest na pewno taki g e n i a l n y ksylofonicznie, jedynie dlatego, bo uczy się od starszej siostrzyczki!'

©kaczka