[220]

[23 Oct 2015]

(...)
Rozwój językowy Dyni w ciągu ostatnich dwóch miesięcy obiera takie kierunki, o których nie śniło się nawet załodze ‘Latającego Holendra’.
‘Waaaaarj!’ [1] – krzyczy Dynia i rzuca się w pogoń za cherlawym okularnikiem.
Tym samym prawdopodobnie udowadnia, że ktoś w tej rodzinie zamiast narzekać na niewykorzystane szanse, zakasał rękawy i zabrał się za węgierski.
Co prawda, już raz popełniłam falstart, będąc przekonana, że gdy Dynia wykrzykuje ‘lavende’ ma to również jakieś sekretne, węgierskie znaczenie. Jednak drogą eliminacji, Wikipedii  i krzyżowego ognia pytań, wychodzi, że tak cherlawemu dali na chrzcie.
(Tak, lub podobnie, albowiem Dynia nie jest królową szczegółu.)
Po niemiecku Dynia też się rozrasta jak ‘otannenbaum’.
Potrafi, na przykład, już czule zagaić ‘GUPI jakiś jesteś, czy co?’.
Może zatem rozwój nie przebiega konwencjonalnie, ale nadąża za okolicznościami.
A okoliczności są takie, że koledzy oszukują przy stoliku do 'Czarnego Piotrusia' i trzeba ich krótko trzymać.
Czasem ‘GUPI jakiś jesteś, czy co?’ trafi rykoszetem w Biskwita, więc oprócz prelekcji dydaktycznych skierowanych do Dyni, próbuję Biskwita uczyć fraz przydatnych w werbalnym wyścigu zbrojeń.
Na przykład, ‘A w dziób chcesz?’.
Niestety, Biskwit jest klasycznie uwarunkowany, gdy słyszy ‘chcesz’ natychmiast wyobraża sobie ciasteczko i entuzjastycznie zgadza się na wszystko, potakując całym Biskwitem.
Co, niestety, minimalizuje siłę rażenia przekazu.

[1] Várj! ???

(…)
Podczas, gdy Dynia odziana w czarny kostium [2], w  towarzystwie jedynego w klasie Nurejewa w stylonowych rajtkach, nurkuje jak lewiatan w otchłani różowego, baletowego estrogenu, Biskwit rozwija swoje własne zainteresowania.
Biskwit prowadzi mnie nad brzeg rzeki i ciska.
Gdy wyjść z budynku pełnego kryształowych luster, minąć palmę, na której ostatnio spotkałyśmy dzięcioła (!), zejść stromą ulicą w dół kierując się zapachem wilgoci, butwiejących liści i tytoniu, który prawdopodobnie z tych liści skręcają i odpalają grający w szachy na ławkach emeryci  - wychodzi się wprost nad rzekę.
Dopływ Renu zwężony w tym miejscu jak miażdżycowa tętnica.
Otóż Biskwit znalazł tu sobie półwysep swego rozmiaru.
Głaz narzutowy o powierzchni deski klozetowej, moczący nogi w dopływie.
Biskwit włazi na głaz i jak fanatyk ciska.
Kamieniem.
Może ciskać jednym, ale ten jeden trzeba odławiać i podawać, co już po kilku minutach sprowadza na podającego artretyzm.
Ciska więc Biskwit narzutową drobnicą walającą się wzdłuż brzegu.
Ponieważ to ja podaję (nie chwaląc się, ale po sześciu tygodniach treningu, jak zautomatyzowany pas transmisyjny), zużyłyśmy już całą plażę.
Dwa razy.
Sześć tygodni po trzy kwadranse!
A i tak zawsze, gdy upływa czas, trzeba Biskwita odrywać od rzeki razem z głazem.
I naprawdę nie wiem, jaki wpływ ma ta rearanżacja dna rzeki na środowisko naturalne?
Staram się nie myśleć, że od tego ciskania, gdzieś, coś się spiętrza, następuje masowy eksodus bobrów, albo Holendrom zatapia kakao, żółty ser i tulipany.
Nie wiem też, do czego można wykorzystać taki zapał do ciskania?
Wynajmować Biskwita demonstrantom?
Drużynie bejsbolistów?
Zamienić kamień na dysk i trenować w kategoriach olimpijskich?
Dorzucić koło zamachowe oraz dynamo i włączyć do sieci energetycznej?


[2] Tak, mając do wyboru zyliard odmian różowego spandeksu, Dynia wybrała czarny (!) kostium. Nie rozumiem, dlaczego, ale boję się zapytać.

(...)
Szwabskie kluseczki udały się do lasu na wycieczkę.
Po powrocie Dynia zanotowała w pamiętniku to, co najbardziej utkwiło jej w pamięci.
Urynację i defekację.

©kaczka