[215]

[8 Oct 2015]

(...)
Gdybym umiała po węgiersku (oto proszę, właśnie znalazłam zastosowanie praktyczne), to, na przykład, wiedziałabym, co powiedziały na mój temat matki-Węgierki (te oparte od rana do nocy o przedszkolny płot), w chwili, gdy Biskwit z hukiem opuścił wózek (wbrew moim opiniom na ten temat) i lotem koszącym, padając na grunt, rozciął sobie skroń (oraz nabił solidną śliwkę,  też jakby węgierkę.)
A tak, mogę się jedynie domyślać.
Zatem zamiast jednej zaplanowanej histerii związanej z wizytą u okulisty (Dynia), otrzymałam dziś w bonusie tę dołączoną gratis do butelki środka odkażającego, czyli ajurwedycznego spirytusu na tybetańskich ziołach, który dwa lata temu położna zostawiła, by dezynfekować Biskwitowi odciętą pępowinę.
(A jednak się przydał, zauważam z nostalgią,.)
Biskwit czuje się potraktowany przedmiotowo, zdenerwował go spirytus, a potem propozycja, by śliwkę potraktować zamrożonym plastrem cielęciny lub zlodowaciałą nóżką drobiową.
(Metod tradycyjnych ‘nóż, przyłóż nóż!’ z oczywistych względów nie mogłam wdrożyć.)
Dla równowagi, ja też jestem trochę zmechacona, jak każdy, kto kiedykolwiek próbował zakładać szwy ośmiornicy trzymającej się za głowę
A dzień mógł być taki piękny.
Biskwit zaakceptował lekcje muzyki, na tyle by wyjść zza pianina lub przestać ukrywać się za stojakiem na nuty.
Nie uszkodził Stefana.
(Może dlatego, że  to Stefan na widok Biskwita pierzchnął za pianino, choć Biskwit nie był wtedy jeszcze uzbrojony w żaden instrument perkusyjny.)
Zagrał Biskwit solówkę na ksylofonie, dziarsko nadążając za naszpanią grającą coraz szybciej na gitarze.
Na tle dziateczek, które w tym samym czasie sprawdzały sobie tymi tłuczkami od ksylofonu odruch kolanowy lub wykonywały gastroskopię, Biskwit okazał się Paganinim cymbałek.
(Ten zaskakujący talent Biskwita, śledząc losy naszych obu rodów, wyjaśnia jedynie jakaś radioaktywna mutacja.)
Jednak nawet ksylofon nie odpowiedział Biskwitowi na fundamentalne pytanie:  'Po co my tam chodzimy?' [1]
Biskwit, odnoszę wrażenie, błędnie wytłumaczył to sobie moją osobistą, silną potrzebą socjalizacji.
Wychodzi na to, że Biskwit uczęszcza, by zrobić mi uprzejmość, a przy okazji przyglądać się z politowaniem, gdy na czworakach przemierzam salę naśladując kotka.
...
Farmakologiczne rozszerzanie źrenic (histeria) ujawniło, że Dynia nie ma zeza, ani innej wady kwalifikującej do noszenia okularów (histeria na tle dyskwalifikacji). Biskwitowi ogolono skroń (histeria) i zaklejono naruszone tkanki (histeria).
Na histerię i melancholię dobrze jest nosić w torebce pięć metrów gumy do żucia (Dynia), pieczone kurze udko (Biskwit) oraz egzemplarz ‘Binta tańczy’ (Biskwit) [2].
Nawiasem mówiąc, podręczniki psychologii rozwojowej przebąkują o charakterystycznej chybotliwości emocjonalnej pięciolatków. Nie wspominają jednak, że zjawisko to osiąga taki rozmach, że człowiek nie nadąża decydować, czy owsiankę podawać progeniturze z Prozacem, czy z relanium? A może z jednym i drugim?
...
Wydaje mi się, że gotowa jestem wychylić do dna resztkę ajurwedycznego spirytusu na tybetańskich ziołach.
Na pohybel pępowinie!


[1] To pytanie wypisane jest szczególnie na Biskwicim obliczu w momentach, gdy naszpani z gitarą narusza uczestnikom przestrzeń osobistą wdzierając się w nią pacynkami, a to krokodylkiem, a to żabką. Naszpani z gitarą pewnie chce dobrze, ale kogo nie wyprowadziłby z równowagi napastujący gad lub płaz?
[2] Dla jednych to przekupstwo, dla mnie - renegocjacja warunków umowy.

©kaczka