[213]

[5 Oct 2015]

(...)
Dynia i London poszli do teatru.
(Żaden West End, ale trwa festiwal, żal nie skorzystać.)
Usiedli w pierwszym rzędzie i, jak Magic Johnson z Pudzianem, zasłonili widok wszystkim rówieśnikom z tyłu, a potem w trakcie zasłonili jeszcze bardziej, bo wstali z pretensją, że się akcja Sendakowi słabo zawiązuje i 'kiedy będzie koniec'?
(Przeczuwam, że z inicjatywy Dyni, bo chciała wszystkim pokazać swój nie-taki-już-nowy zegarek.)
Trupa [1] teatralna nie skoczyła z mostu, albowiem scenariusz poszedł w stronę puszczania bąków, a to się zawsze sprzedaje i wciska największych młodocianych krytyków w krzesełka.
Chcąc wynagrodzić Biskwitowi brak dostępu do kultury, (kultura dostępna dla młodzieży od lat czterech), ofiarowałam mu mikroskopijne ciasteczko.
Resztę opakowania Biskwit pobrał sam.
Wizja lokalna wykazała, że wymagało to jedynie wdrapania się po krzesełku na stół kuchenny, sięgnięcia na wysoką półkę  i włamania się do puszki z wypiekami.
Wszyscyśmy od tego mieli wypieki, ja z emocji, bo odtworzyłam po okruchach bardzo szczegółowy przebieg via ferrata pokonanej bez askeuracji, a Biskwit miał, bo je zeżarł.
Od tygodnia Dynia, trawiona silną presją grupy rówieśniczej, uczęszcza do szkoły baletowej [1].
Szkoła baletowa, streszczę, dla tych, którzy nie uczęszczali, to miejsce o silnej koncentracji estrogenu. Można tam do celów badawczych pobrać próbki wszystkich odcieni różu, w tym głównie takich, których ręka człowieka z pewnością nie uczyniła.
Wbrew stereotypom estrogenowe nimfy są rozmaitych gabarytów. Do tego okulary, krzywe nożyny, zez. Z jednej strony, to ogromnie krzepiące, że nie ma dyskryminacji i każdy bez wyjątku może poczuć się jak Barbie, z drugiej, nie da się ukryć, epidemia otyłości u dzieci jest faktem. 
Dynia wszelako nie może się zdecydować, czy chce tam bywać. Bo pani primabalerina jest surowa jak wątróbka Prometeusza, ale wabią drążki i kryształowe lustra oraz kusi imydż łąbędzia w koku i piórach. Oraz, co nie bez znaczenia, na końcu zajęć dają po cukierku.
Biskwit natomiast zaczyna mówić do rzeczy [4].
Czasem jeszcze próbuje wymuszać przemocą akustyczną, ale zorientował sie, że ma lepsze wyniki, gdy pada przede mną na kolana, podejmuje mnie pod moje i transmituje żałosne ‘Bitte Bitte Bitte’ okraszone partykułą ‘Maaaaaaaamu!’ (Tak pewnie wciskali naszym nagie miecze krzyżacy, choć nie przeczytacie tego u Długosza.)
Lista słów priorytetowych zawiera: ‘MORE!’ (ze wskazaniem palcem na migdały i przełyk, żeby było jasne, że chodzi o podaż substancji odżywczych), ‘Beee!’ [5], ‘Biba’, [ˈbækˌpæk] (czyli plecak z akcentem z Dorset) oraz buty.
Buty to fetysz.
Idealna placówka, która chciałaby objąć Biskwita opieką, a  przy tym się nie spocić, powinna mieścić się w dyskoncie obuwniczym.

[1] Właściwie od początku był to trup, trup teatralny jednego aktora
[2] Tak, wiem. Wbrew mej religii [3]. Ale w dzieciństwie odmówiono mi lekcji węgierskiego motywując to niskim zapotrzebowaniem rynkowym i wtedy poprzysięgłam, że będę popierać najgłupsze pomysły własnego potomstwa, choćby mnie skręcało od widoku różowych firanek trefionych w talii.
[3] ‘Wbrew mojej religii’ pada często z ust matki Ryfki i za każdym razem mam nadzieję, że wreszcie przyłapię ją na deptaniu Tory, a potem okazuje się, że chodzi o zawijanie kanapek w folię aluminiową lub ścieranie w domu suchego chleba na bułkę tartą.
[4] ... skoro zawiodła komunikacja międzyludzka.
[5] W zależności od kontekstu, chodzi albo o owieczkę, albo nominalnie definiuje wszystkie witaminy, mikro i makroelementy wszechświata zalecane przez WHO.
[6] ... czyli ‘Binta tańczy’ a ja myślę, że jeśli jeszcze raz przeczytam  to dzieło na głos z podziałem na role to mnie szlag trafi, ale nie trafia, więc czytam, i czytam, i czytam jak Syzyf biblioteczny i napruta Penelopa.

©kaczka