[96]

[17 Jul 2014]

(...)
Teraz, gdy zastanawiam się, gdzie - u diaska! - popełniłam błąd, przychodzi mi na myśl, że wtedy, gdy naszpani w swym obfitym monologu (bla bla bla blaaaaaa bla) rzuciła mi na przynętę tłustą słów dżdżownicę.  
'Będzie miło'.
Tak powiedziała.
A ja dałam się nabrać, bo kto nie chciałby, żeby mu było miło? 
I siup... już dyndałam na haczyku. 
'Będzie miło, jeśli pójdzie pani z nami nad staw i pomoże nam upilnować dzieci.' – brzmiała treść całego przekazu.
Gdzie 'dzieci' wypada bez zbytniej przesady zastąpić 'szatańskim pomiotem', a 'upilnować' rozwinąć o 'przed wrzuceniem do stawu włączonej suszarki do włosów.'
Zawiesiłam sobie na szyi pendulum z Biskwita i poszłam robić 'miło'.
Pierwszy kryzys nastąpił noc przed, gdy pakowałam dziecinie plecak według pisemnych wskazówek naszpań.
...krem przeciwsłoneczny, kapelusz, klapki, kostium kąpielowy, butelka z wodą, pudełko z obiadem, ręcznik plażowy oraz... nadmuchane (!) skrzydełka do pływania.
(Dla niezorientowanych: przeciętny czterolatek dysponuje na ogół plecakiem o rozmiarach trzydzieści na trzydzieści centymetrów i taki z niego szerpa jak ze mnie solistka Teatru Balszoj.)
Gdy ujrzałam Liski o świcie zorientowałam się, że wszyscy rodzice mieli ten sam problem z załadunkiem i rozwiązali go albo dopychając zawartość plecaków kolanami, albo przytwierdzając poszczególne przedmioty postronkiem do potomstwa.
Liskami trochę od tego zarzucało, gdy wchodziły w zakręty.
A niektóre, te bardziej anemiczne, leżały na podłodze, na plecach, tak jak przewrócone żuki i smutno machały kończynami.
Jeden ze złapanych na 'będzie miło' ojców ulitował się nad niedolą młodzianków, pozbierał bagaże i zawiózł je nad staw.
Sprytnie, sprytnie.
Manewr ten uchronił go przed podróżą środkami komunikacji miejskiej w towarzystwie Lisków.
Sprytnie, bardzo sprytnie.
Albowiem Liski pozbawione obciążenia odzyskały motoryczną gorliwość.
W przód, w tył, 'każdy chce siedzieć obok kierowcy' i 'pszepaniomaczemumaksencjuszwysiadłnapoprzednimprzystanku?'
Na końcowym przystanku sprawy miały się tak.
Ja, Biskwit jako pendulum, w prawej jeden skurczybyk, w lewej drugi skurczybyk, na plecach podręczna apteczka, defibrylator, zgrzewka wody i chusteczki higieniczne.
Po 'kolejno odlicz!', 'one, fünf, pupukaka, pszepaniomonsięprzezywa' ruszyliśmy trawersem w stronę stawu.
Na widok wody Liski dostały małpiego rozumu (jeszcze bardziej małpiego rozumu) i jak stały próbowały rzucić się w toń.
Przynaglone, by w tym celu przebrać się w outfity do badań podwodnych i przytroczyć sobie do łap cholerne skrzydełka, dziateczki jak jeden mąż rzuciły się otwierać plecaki.
Te dopychane przez rodziców kolanami.
Ten efekt!
Dwanaście plecaków eksplodowało zawartością i objętością, jak – pozostańmy w klimatach marynistycznych – wyrzucone za burtę, samonadmuchujące się tratwy ratunkowe.
Ten efekt!
Latające sandały, kąpielówki, jogurty, kanapki, ręczniki, kostiumy do surfingu, kółeczka do nadmuchania i karabiny na wodę.
I dwanaścioro kurdupli zdzierających z siebie odzienie z pominięciem guzików, zamków błyskawicznych i sznurówek, gdyż wiadomo! Taki staw raz jest, drugi raz może go nie być.
I w tym wszystkim naszpanie próbujące alfabetycznie sortować skarpetki oraz ja i Biskwit-pendulum próbujący zachować życie.
Wreszcie wpadły Rezolutne w odmęty i dalejże wychlapywać zasoby wodne.
W tym kontekście wyścig o dostęp do tafli faktycznie jawił się jako wskazany.
Na Marsie też była woda.
Przed wizytą Lisków.
Słońce nie przygrzewało przesadnie, ale Liski choć sine i połyskujące glutem odmawiały odtworzenia ewolucyjnego happeningu pod tytułem: 'życie wyłazi z wody'.
Toteż któraś z naszpań rzuciła w przestrzeń, że skorotak to do obiadu zasiądziemy za trzy kwadranse, odmówimy błogosławieństwo, komisyjnie otworzymy pudełka z kanapkami i oddamy się spokojnej konsumpcji.
Tymczasem jedyne co usłyszały Liski to 'obiad' i na takie hasło te bardziej żerne rzuciły się na brzeg plądrować zasoby, a te, odżywiające się powietrzem – schowały się w trzcinach.
A z obiadem był problem natury alergiczno-moralno-religijnej.
Gdyż jednemu trzeba było wskazać drogę do Mekki, drugiemu nie pozwolić siadać przy orzechach, trzeciemu sprzed oczu usunąć sznycel, czwartemu pokroić kotlet, piątemu wyłowić Ganeshę z kompotu, szóstemu wyciąć wzorki w jabłku, siódmego pogonić od napojów mlecznych, ósmemu wyjaśnić, że czwarty nie je świętej krowy, a jeszcze innemu odebrać czekoladowy baton.
Ja. Kanibale. Biskwit. Pendulum.
A gdy się już nażarli to należało ich przyłożyć kamieniem, żeby odczekali nim znów wbiegną w odmęty, ale gdzie tam.
Siedzieli w tym stawie do czternastej.
Do chwili, gdy nieprzytomnych ze zmęczenia i napęczniałych wodą utopców należało odcedzić, wyżąć i spakować.
Że niby tę tratwę ratunkową ponownie spakować w kapsułę?!
Dopychając kolanem?!
(Przytraczanie nie było już możliwe, bo młodzież rozochocona w swych zabawach utopiła postronki.)
Litości!
Ostatni świadomy, werbalny kontakt z cywilizacją Lisków miał miejsce przed budką z lodami, gdzie pobiły się dwie frakcje, a poszło o dziwo, nie o wybór smaków, ale o semantykę.
Jedna frakcja ('chcecie w ucho'), utrzymywała, że je popsicles, druga ('you are nobodies') natomiast, że ice-lollies.
Co jedli? Nie wiem. Kto ich rozdzielił? Nie wiem.
Ja poprosiłam o kawę o konsystencji asfaltu.
I prawdopodobnie wyłącznie dzięki temu dotarłam do domu. Na plecach nieprzytomna Dynia, u szyi Biskwit-pendulum, w rękach dwa plecaki.
Było miło.
Nadal dochodzę do siebie, a droga to okrężna i wyboista.
Z satysfakcją myślę o tym, że za tydzień Liski jadą tramwajem nad jezioro.
Z nowym, zupełnie nieużywanym kompletem rodziców-opiekunów.

(...)
- Mama! Today I played with Kiła and Fleja!
[Deficyt rrr... bywa czasami krępujący.]

©kaczka