[94]

[7 Jul 2014]

(...)
Miał miejsce zjazd rodzinny.
Zjazd ten zwołany został by uczcić setne urodziny dziadka.
I nic nie było w stanie przeszkodzić Komitetowi Organizacyjnemu w osobie ciotki Maryi.
Nawet to, że dziadek, niewdzięcznik, nie doczekał.
Zjazd miał się odbyć w samym środku Erefenu, żeby wszystkim – tym z Północy i Południa – było wygodnie.
To się odbył.
W Austrii. (Albo Australii.)
Czyliż albo ciotka Maryja z Marienplatz miała mapy sprzed siedemdziesięciu lat albo koniecznie chciała pochwalić się swoim zagranicznym, górskim szaletem?
Pozostało nieodgadnionym.
Pojechaliśmy, choć przecież wiemy, że przy jednej Hauptcioteczce wszechświat wpada w niebiezpieczne wibracje, a co dopiero, gdy zbiorą się wszystkie.
(To nie tak, że gdy zbiorą się wszystkie to entropia niebezpiecznie rośnie, a strzałka wskaźnika przekracza czerwoną kreskę. Każda z nich przecież od zawsze operuje poza czerwoną kreską.
Przy nich nawet definicja entropii się dezawuuje. Przyrównana do aktywności cioteczek solidna termodynamiczna entropia jest, co najwyżej, jak półka z książkami w niealfabetycznym porządku.)
Pojechaliśmy, choć na godzinę przed wyjściem z domu nadeszła wiadomość, z której wynikało, że całą rodziną będziemy wspinać się nad poziom morza.
Jako, że nie przypuszczałam, że ktoś mógłby spodziewać się po matce z siedmiokilowym niemowlęciem zdobywania Matterhornu, zignorowałam sugestie, by stosownie się na taką opcję przygotować.
Niesłusznie.
Pierwszy dzień w Austrii upłynął przyjemnie.
Bydełko z dzwonkami u szyi, serwus tu i tam, widok na turnie i kozice, musztarda z estragonem, ciasto nieślubnej narzeczonej owdowiałego wuja Haralda (pyszne, pyszne!  A po kątach: ale cukru to nie dodała!), Biskwit, co rękami wyjadł marmoladę z truskawek (spreparowaną przez tę samą nieślubną narzeczoną, czego nie dodała do ciasta to wsypała do marmolady) i Dynia odtwarzająca ku uciesze gawiedzi swój przebój o motylku.
Straciłam czujność, zmyliły mnie.
Bo następnego dnia przyjechała kuzynka Sybilla z autobusem dzieci – swoich i wypożyczonych i z braku miejsca w szalecie zarządzono wspinaczkę na półkę skalną, gdzie jakiś wizjoner zbudował schronisko.
Podejrzewam, że niekoniecznie chodziło o brak miejsca w szalecie, ale o to że wypełniony jest on od podłogi po sufit miśnieńską porcelaną, a kuzynka Sybilla przywiozła samych futbolistów w wieku przedszkolnym i gimnazjalnym.
Cioteczki odziały się w stroje do wspinaczki wysokogórskiej, kije, raki, liny i zarządziły wymarsz do Base Camp.
Kuzynka Sybilla, jej własne i wypożyczone dzieci, takoż i ciotka Maryja oraz faktycznie cała reszta rodziny wyglądali jak wycięci z żurnala mody dla miłośników surwiwalu.
Jackwilczaskórkapatagonia66northfacehaglöfs...
Norweski w klapkach, Dynia w srebrnych sandałach, kaczka w tenisówkach, niemowlę boso.
Tsykając kuzynka Sybilla i ciotka Maryja znalazły górskie buty dla Norweskiego i dla Dyni. Nawet parę skarpet dla niemowlęcia.
Tylko kaczka – tsyk tsyk – w tenisówkach.
Tsyk.
Tsyk.
Bez kurtki od deszczu.
I bez bidonu na wodę skombinowanego z latarką, laserowym otwieraczem do konserw i nożem na niedźwiedzie.
(Za to zupełnie przypadkiem miałam w plecaku  sześciopak kostek bulionowych ze skondensowanych krewetek. Sześciopak, który kupiłam jako przyjemne kuriozum, bo zdobiło go logo popularnego koncernu produkującego sześciopaki, ale odmalowane w tajskim. W razie czego rozbełtałabym sobie i dzieciom zupę w wodzie z kałuży.)
Wyglądało na to, że pierwszą konkurencję  tego rodzinnego Crufts w klasie ‘kto komu lepiej ubiera wnuki?’ przegrywamy z kretesem.
Ale ruszyliśmy w drogę, i to, co dla cioteczek było Annapurną, było bitą, przejezdną drogą na szczyt.
Stromą, i owszem, ale gęsto obsadzoną ulicznymi latarniami (!).
Darłam więc w tych tenisówkach z dzieckiem uwieszonym u szyi, bo niemowlę emitowało głośny protest, że upchnęłam je w nosidło (nie lubi!) i żeby nie ogłuchnąć musiałam przekroczyć barierę dźwięku.
Darłam, więc nie widziałam, że morale w zespole kuzynki Sybilli upadło po pierwszych dziesięciu metrach (najmłodszy futbolista wił się w pyle drogi żądając  taksówki, a starsi spuchli od rozrzedzonego nad poziomem morza powietrza).
Cioteczki i adekwatni wujowie grzechotali niebezpiecznie szyjkami kości udowych.
Darłam.  
Norweski darł, ale on ma prościej bo ma długie nogi.
A Dynia szła.
Wielokrotnie tarzając się w pyle drogi, nienawidząc nas i złorzecząc na los okrutny, ale szła.
Trochęśmy ją ponieśli.
(Siedem z przodu, dwadzieścia kilo na plecach plus kilka okazów kamieni do kolekcji. Bajka.)
Ale wlazła.
I to był nasz moment Best of Show, gdyśmy właśnie kończyli sączyć pierwsze piwo z widokiem na kozice, a oni nadeszli w stanie do wyżymania lub reanimacji, potykając się na progu o moje tenisówki.
Dużo z nich nie było pożytku. Nie nadawali się do żadnych opowieści przy kominku.
Tośmy zjedli Kaiserschmarrn i poszli spać.
Ponieważ Komitet Organizacyjny błędnie założył, że Biskwit prześpi się na piętrowym łóżku, tsykając zaimprowizowalam Biskwitowi separatkę.

Powrót był prostszy.
Nikt już nie ośmielił się tsykać nad naszym obuwiem, a cioteczka Maryja wstąpiła na drogę negocjacji z Dynią, by ta objęła opieką jej najmłodszego wnuka, który utrzymuje, że jest Robin Hoodem (łuk i strzały z gumowymi przyssawkami).
Nie przewidziała niestety, że Dynia nie ma hamulców.
A jeśli ma to nie używa.
Robin Hood po pięciu minutach lotu nad turnią, wyszarpał rękę z uścisku Dyni i zażądał taksówki.
Mniemam, że już więcej nas nie zaproszą.
A szkoda, bo nabrałam ochoty na te góry.

 

 

©kaczka