[328] i nieunikniony upadek naszej cywilizacji

[7 Jan 2017]

(...)

Święta upłynęły nam w imadle erefenowskiej tradycji.
Wigilijna sałatka z kartofli, wigilijne parówki, wigilijny Winnetou w telewizorze i coroczny rozwód Szwagra.
Szwagier ma skłonność do teatralnych gestów, więc rok w rok, w okolicach sałatki z kartofli ogłasza, że się rozwodzi.
Czynił to już tyle razy (pięć, albo siedem, zdania są podzielone), że zaiste bez rozwodu Szwagra świętom czegoś by brakowało. Nie tylko Szwagierki.
Zresztą wszyscy wnosimy do tej multikulti rodziny jakieś okołoświąteczne zwyczaje.
Norweski, na przykład, od lat kompulsywnie gra w szachy sam ze sobą, posiłkując się podręcznikiem Arona Nimtzowitcha 'Mein System', który zawiera zwięzłą biografię autora zatytułowaną, och, jakże wymownie: 'Życiorys pesymisty'.
Dziewczęta nadużywają żelatyny, cukru, telewizji, wurstów, jarmarcznych karuzeli i mojej cierpliwości.
Hauptcioteczka jest sobą i to wystarcza.
Ja, co roku, próbuję zgładzić Hauptwujaszka bronią roślinną.
Z rozmów podsłuchanych w kuluarach wynika, że w tym roku zasadziłam się na niego listkiem rukoli podstępnie ukrytym w daniu na wskroś mięsnym.
Jak pragnę, niczego nie ukrywałam. Może ten liść porwał z mej kanapki i poniósł ku tłustej pieczeni prąd powietrza wygenerowany przez dwie dzieciny na cukrowym haju?
Ale czy można polemizować z odciskami palców znalezionymi na cząsteczkach chlorofilu?
Nie można.
Całe CSI USA mnie nie wybroni, choćby nadmuchali kieszonkowy chromatograf cieczowy albo z hula-hoop zrobili od ręki przenośny zderzacz hadronów.
To były zwykłe, dobre święta i przysięgam, o dziwo, nie dyktuje mi tego ani bambusówka, ani valium.
Tymczasem wszechświat na zapleczu w pocie czoła przygotowywał poligon, aby sprawdzić elastyczność naszego poświątecznego zen.
Na miejsce prób wybrał sobie ścianę w naszej domowej sypialni, którą pod naszą nieobecność zaczął przerabiać na hydroponiczną hodowlę pleśni do sera Roquefort.
- Och, to dlatego, że za dużo oddychacie przez sen! – wypowiedzieli się jednym głosem nasi Wynajemcy (mąż i żona, poruszający się zawsze w duecie), gdyśmy słabym głosem  telefonicznie zawezwali ich do skromnej repliki zielonego muru z CaixaForum w Madrycie.
Był sylwestrowy poranek, Wynajemcy poradzili, by obserwować trendy, mniej oddychać, więcej wietrzyć i wysuszyć sobie ścianę suszarką alboczymś.
- Bo to po prostu po ludzku niemożliwe – pokręciła głową Wynajemcowa w najszczerszym z możliwych zdumieniu  - żeby to była jakaś pęknięta rura w ścianie! Przecież dla siebie budowaliśmy. I te trzydzieści lat temu mąż kupował wszystko co najlepsze!
- Niemieckie kupowałem! – dorzucił Wynajmcowy.
I poszli.
Roquefort został i zaczął zajmować pustą niszę ekologiczną.
Jeszcześmy obeszli Nowy Rok.
(Biskwit usnął za siedem dwunasta na mych rękach, na środku ulicy, nie pozostawiając mi nadziei na podziwianie pirotechniki i piromanii sąsiadów. Trzysta kilo śpiącego Biskwita w ręku to słaba alternetywa dla kieliszka noworocznego szampana.)
Gdym wnosiła Biskwita do domu to Roquefort już prawie nam drzwi otwierał.
Gdyśmy drugiego stycznia zaprosili ponownie Wynajemców to Roquefort witał ich u wejścia i proponował napoje.
Trzeciego stycznia Wynajemcy wrócili z majstrem i agentem ubezpieczeniowym. Wszyscy robili sobie selfie z Roquefortem i rozsyłali, gdzie się dało.
A potem majster zwiedził wszystkie mieszkania od strychu do piwnicy i z nieszczerym smutkiem oznajmił, że cały pion diabli wzięli, a Roquefort ma już wszędzie rodzinę i krewnych.
Trzeba kuć, ryć, zrywać, wiercić, w tym, pani Wynajemcowo, te  kafelki za tysiąc dojczmarek...
Na wieść o ryciu w kafelkach Wynajemcowa wpadła w spazmy, bo sama te kafelki wybierała. Trzydzieści lat temu.
Agent ubezpieczeniowy też był bliski płaczu.
Sytuację uratował Biskwit mocno poirytowany obcymi ludźmi na kwaterze, którzy blokowali przelotówkę dla kucyka.
Biskwit otworzył drzwi wyjściowe lokalu i powiedział: RAUS! dodatkowo pokazując ręką kierunek i naśladując przy tym mój gest z gatunku 'pospieszże się, Biskwicie'.
- Biskwicie – jękęłam. – Sawuarwiwr! Pozory! Zachowuj pozory!
- RAUS! - krzyknął Biskwit. – BITTE RAUS!?
Poszli jak stali.

Niemiecka ekipa fachowców (straszą, że to oksymoron) zaczyna rozbierać dom w nadchodzącym tygodniu.  Wtedy, gdy agent ubezpieczeniowy wreszcie przestanie płakać albo przynajmniej zrobi sobie przerwę.


©kaczka