[330]

[11 Jan 2017]

(...)
Dzwoni Wynajemcowa i zagaja tak jakoś, nieomal euforycznie, co słychać?
- U mnie czy u grzyba? - pytam, bo jak u mnie, to raczej słabo w aktualnych dekoracjach, ale, szukając pozytywów,  to grzyb pozieleniał.
- A no właśnie! – chwyta się tematu Wynajemcowa. – Zielony! Z I E L O N Y! Nie na darmo mówią, że zielony to kolor nadziei!
I ciągnie dalej, że jak dziś pamięta, że gdy w siedemdziesiątym czterdziestym czy pięćdziesiątym dwudziestym, przyjechała do Erefenu to ją zdziwiło, że to taki zielony kraj, a najbardziej, że można tu kupić zieloną galaretkę. Tę zieloną galaretkę, którą na kilogramy jadła potem jej siostra. Nie, nie ta młodsza, której rok temu operowali kolano i wstawili rzepkę z platyny i ją teraz rwie na zmianę pogody. A, że mieszka w Wuppertalu to ją rwie właściwie nieustannie, bo, czy ja wiem, że tam klimat parszywy, a siostra jeszcze w dodatku mieszka nad rzeką  i z szuwarów unoszą się tam bagienne wapory. I już jej Wynajemcowa mówiła, tej siostrze, że tam życia nie ma w tym Wuppertalu i najlepiej byłoby, gdyby się siostra przeprowadziła gdzieś w ciepłe. Bo przecież już rozważali w rodzinie, czy nie zrzucić się na dom w ciepłym i żeby zarabiał na siebie wynajmem.
Ale nie, nie. Zieloną galaretkę to jadła nie ta siostra z Wuppertalu. (Czy ja aby na pewno nadążam? Bo nic nie mówię, więc może coś nie jest jasne? Może trzeba mi powtórzyć?) A tu chodzi o to, że tę zieloną galaretkę jadła ta siostra, która urodziła bliźniaki. Te, których nikt się nie spodziewał, bo siostra miała taki mały brzuch, że do końca ciąży chodziła w normalnych ubraniach. Nawet mimo tej galaretki. A w dodatku nigdy nie było u nikogo bliźniaków w rodzinie. No, może z wyjątkiem kuzynki z Damaszku i babki męża, ale ta urodziła trojaczki, więc się nie liczy.
Tylko co to za bliźniaki u tej siostry jak do siebie niepodobne! Ten bardziej niepodobny skończył reżyserię dźwięku w Berlinie i ma czworo dzieci, a jego żona produkuje świeczki i to robienie świeczek to jest  nawet bardziej stresujący zawód niż saper. Właściwie, to jest chyba drugi najbardziej stresujący zawód świata, tuż po wynajemcy lokali, bo ludzie to najpierw chytrze spalą całą świeczkę, a potem reklamują, że niby dymiła, albo knot za krótki, albo że spłonął im od tej świeczki kredens, a przy okazji reszta mieszkania.
No, a ten mniej niepodobny  (Nadążam?) też miał od dzieciństwa zainteresowania techniczne - jakie on samochody składał z zestawu Lego Technics! - więc zrobił dwa lata socjologii, jedno dziecko, a teraz zakłada anteny satelitarne w Baden Baden, bo jako jedyny w rodzinie nie ma lęku wysokości. I ludzie sobie bardzo chwalą jego usługi...
I gdy tak wczoraj Wynajemcowa rozmawiała z siostrą w Wuppertalu, ale właśnie tą od galaretki, bo akurat ta od galaretki była z wizytą u tej z bioniczną rzepką, to jej przyszło do głowy, że może to właśnie ten bardziej niepodobny zrobiłby cały ten remont? I to jest ta myśl (Czy nadążam?), którą teraz się ze mną dzieli! Po co mieszać do tego obcych, skoro remont może zrobić Niepodobny!

- Eeeeeee... nie, dziękuję. – odmawiam, gdy odzyskuję przytomność. Nieprzytomność dodaje mi wiarygodności. Wynajemcowej może się zdawać, że zamilkłam analizując zalety tej propozycji.
(Co jeszcze wydaje się Wynajemcowej to chyba, zauważam ze smutkiem, sprawa między nią a jej psychiatrą.)
Odmawiam, ale obiecuję Wynajemcowej, że jeśli kiedykolwiek zapragnę kontaktu z obcą cywilizacją to obstaluję talerz u Niepodobnego.
- Ooo. – pogrąża się w szczerze nieutulonym żalu Wynajemcowa i odkłada słuchawkę.
Mija kwadrans.
Dzwoni telefon.
Odbieram.
Znów Wynajemcowa.
Tym razem jako wyznawczyni fenomenologii stosowanej.
- ... a gdyby tak, na razie, po prostu zamalować tego grzyba farbą przeciwgrzybową i zobaczyć, co się stanie?

Nie doceniłam przeciwnika.


©kaczka