[333]

[18 Jan 2017]

(...)
Co za dzień.
Najpierw w aptece, w kolejce po syrop od kaszlu, stratowała mnie niemiecka staruszka. Staruszka była kompletnie głucha, co objawiało się brakiem jakiejkolwiek reakcji na moje oburzone, słowiańskie, podgrunwaldzkie 'pantuniestał', ale nie na tyle kompletnie, żeby nie usłyszeć, że siedem okienek dalej dorzucają do analgetyków i panegiryków darmowe cukierki ziołowe.
W kolejce w supermarkecie ledwie uniknęłam linczu, gdyż sztuką gruszki, której nie uwzględniały żadne cenniki zablokowałam kasę i nieletniego, pryszczatego kasjera. Nim znaleziono nalepkę, piętnaście karnie stojących w kolejce osób szemrało już całkiem głośno o ludzkiej nieżyczliwości, ostrzyło nagie miecze z puszek po skumbriach i sekretnie życzyło mi śmierci w męczarniach na skutek odgruszkowego skrętu kiszki.
Nieszczęścia chodzą parami, takoż wracam do domu z gruszką i syropem, a tam na wycieraczce Wynajemcowa i Wynajemc.
- I co? I co? Chyba się nie pogorszyło, prawda? – krzyknęła na mój widok Wynajemcowa, a w głosie dźwieczął jej taki, nieomal wzruszający, koktajl prozacu, nadziei  i urojeń.
- Nie, pani Wynajemcowo – odrzekłam. –  Przecież to oczywiste, n'est-ce-pas? Grzyb, który nigdy nie był grzybem wyprowadził się sam, a na odchodne pozamiatał i jeszcze ścianę po sobie pomalował (!)
Jako samozwańczy antropolog codzienności odnotowuję, że dotarcie do sedna sarkazmu zajmuje Wynajmcowej kilka godzin.
Gdy po tych kilku godzinach Wynajemcowa powróciła na naszą wycieraczkę (cóż ją tak dziś ciągnie, zapytacie, czy te przyjemne halucynacje od wdychania grzyba, czy rozpacz na tle glazury łazienkowej? ) z nowiną, że jest przekonana, że rura pękła u sąsiadów na górze, więc to się jakoś załata, a u nas wysuszy się ścianę suszarką, treść naszej rozmowy najlepiej podsumowował komentarz Dyni: 'Mamo! Nie wiedziałam, że ty tak pięknie potrafisz krzyczeć!'
Powiadają, do trzech razy sztuka, a los zaprawdę zawziął się na Wynajemcową, albowiem zrzucona przeze mnie werbalnie ze schodów, musiała przybyć ponownie dwie godziny później, aby wiadrem po popcornie (!) wynosić wodę z piwnicy.
Pękła najlepsza niemiecka pompa za tysiąc dojczmarek kupiona za czasów Ericha Honeckera i z katakumb zaczęły wypływać zbiory Don Corleone – trzynaście walizek od Bólencjagi, klatka po norweskiej papudze błękitnej, kolebka, kolekcja kasetonów z amorkami, osiemdziesiąt słoików z sycylijską marmoladą, deska surfingowa, sześć dziecięcych rowerków, latający dywan i trzy telewizory.

Ale to jeszcze nic.
Wszystko to bowiem stanowi wyłącznie jedynie jakąś żenującą przedmowę do księgi Hioba.
Oto turkmenistańscy sąsiedzi z góry wreszcie zorientowali się, że to u nich w łazience bije to źródełko wody półżywej, przyjęli do wiadomości, że to u nich w ścianie, w rurze od klozetowej spłuczki zaczyna się sieć wewnątrzściennych naczyń limfatycznych Roqueforta.
W rurze, na bogów, w rurze!
Wewnątrz ściany!
Co zatem zrobili Turkmenistańczycy w akcie jakiejś szalonej, samobójczej desperacji?
Pojechali do supermarketu budowlanego i kupili pozłacaną, najdroższą hiszpańską muszlę klozetową, którą to muszlą  próbują zastąpić swój bieżący klozet, a instalują ją samodzielnie przy pomocy kolegi z Kazachstanu lub Afganistanu.
Kiedy kolega zszedł na dół i delikatnie pukając do naszych drzwi prawie je wyważył, a następnie wypełnił całym sobą framugę oznajmiając, że 'Eeeee, no! Teraz niech się nikt nie waży sikać, bo inaczej to się źle skończy.' to nawet Biskwit posłusznie spiął zwieracze.
Biorąc pod uwagę gabaryt hydraulika amatora i jego fryzurę a’la Legia Cudzoziemska trudno jednoznacznie orzec, czy była to prośba o litość, czy groźba karalna?
Według kartki, którą wsunęła mi pod drzwi Wynajemcowa wynika, że jutro do turkmenistańskich sąsiadów wchodzi ekipa, która ma zerwać kafelki za tysiąc dojczmarek, wyrwać K L O Z E T i skuć całą ścianę w poszukiwaniu usterki.
TEN KLOZET, który oni tam właśnie na górze wyrwali z podłogi i zastępują fabrycznie nowym???

Ale to jeszcze nic.
Z obawy, że to fabuła filmu s-f i że Roquefort to nie grzyb, a przybysz z obcej planety, który zaczyna doprowadzać wszystkich do szaleństwa, a takiego Don Corleone to nawet do wywlekania na światło dzienne stanu cnoty Wynajmcowej i  publicznych kpin z drugorzędowych cech płciowych Wynajemca, zarządziłam ewakuację.
Dynia pognała na komplety z niemieckiego, a my z Biskwitem do baru.
Bar to właściwie kawiarnia przy ulicy, której dość niefortunnie i nieapetycznie patronuje bohaterski, polsko-niemiecki pogromca krętków bladych.
Mają tam ladę chłodniczą długą na kilometr, a w tej ladzie bazylion rodzajów tortów, ciast i ciasteczek  – raj hipoglikemika, poligon niewyżytego cukiernika, restauracja i konserwacja endorfin.
Człowiek idzie i idzie wzdłuż tej lady, a za szybą każdy gatunek! Jak w zoo dla węglowodanów! Kopce profiterolek ledwie domykające się od słodkiego farszu, puszyste jak poduchy serniki, kruche bezy, ośmietaniałe rolady, zalukrowane baby, stupiętrowe torty, kandyzowane wisienki, glazurowane gruszki, gładkie rodzynki po rumowym botoksie, najczekoladowsze sachery, zapudrowane gofry, strzykające marmoladą pączuchy, gruzły kruszonki na owocach sezonowych...
No i bezpłatna toaleta.
(Nie bez znaczenia, gdy Legia Cudzoziemska zabrania dostępu do osobistego klozetu.)
- Co będziesz jadł Biskwicie? Wybieraj! – zachęcam i sypię szczodrze mamoną. – Torty? Baby? Sachery?
A Biskwit w ryk.
Bo chciał kanapkę z jajkiem.
...
Co za dzień.
Niechże mnie ktoś przytuli.

©kaczka