[329]

[10 Jan 2017]

(...)
Roquefort zjadł nam już okienną framugę i zakąsza parkietem. Wynajemcowa przechodzi żałobę po kafelkach, niestety, zakotwiczyła w fazie szoku i zaprzeczenia. Agent ubezpieczeniowy wrzucił telefon do rzeki.
Lada moment - drżę z podniecenia - uda nam się zgłosić naszą ścianę do Księgi Rekordów Guinnessa w kategorii: Największa szalka Petriego, i kto wie, los bywa przewrotny, może to właśnie okaże się moim życiowym wkładem w rozwój mikrobiologii?
Ale to i tak wszystko nic, furda, proch, pył i konfetti z nicości, w porównaniu z obowiązkowym bilansem trzylatka, na który przymusowo musiałam doprowadzić Biskwita.
Fakt, pretensje mogę mieć wyłącznie do siebie, bo własnymi rękami podpaliłam lont w Biskwicie.
Powiedziałam lakonicznie, wystosowałam jakiś oględny komunikat, że oto idziemy do lekarza i zupełnie pominęłam przy tym specjalizację.
A Biskwit chciał do dentysty.
Zapewne, bo ten dobrze mu się kojarzy ze słoikiem landrynek.
Kiedyśmy zatem w połowie drogi do pediatry minęli gabinet stomatologiczny i nie wstąpili po landrynki, Biskwit zaczął skrupulatnie pielęgnować swoje rozczarowanie.
U pediatry rozczarowanie miało już format Zepellina i wypełniło całą poczekalnię.
W zemście za rozgoryczenie, Biskwit obrał strategię, którą można zwięźle określić: 'wypławek po lobotomii'.
I to jest wersja optymistyczna, bo wydaje się, że personel medyczny wycisnąłby jednak coś z takiego wypławka. Choćby próbkę moczu.
A z Biskwita – nic!
Biskwit posadzony na krześle, ześlizgiwał się na podłogę. Pionizowany, wertykalizował się, plaskając jestestwem o dywanik. Pomiaru wzrostu dokonano z dokładnościa do pół metra, bo Biskwitowi rozjeżdżały się nogi. Biskwit nie mógł podskakiwać na żądanie, bo starcił władze we wszystkich wypustkach. Proszony o zbudowanie wieży z klocków, położył twarz wśród tworzywa na stoliku, a zwisające ręce dyndały mu smutno.
Nad kozetką w gabinecie pediatry, w naściennym kalendarzu na styczeń, artysta odmalował bardzo zadowolonego z siebie goryla robiacego skarpetkę na drutach.
Po tym, gdy okazało się, że Biskwit nie potrafi mówić, nie słyszy, nie wodzi wzrokiem za palcem, a w książce z obrazkami, każde zwierze, również wieloryb i miś koala, to dla Biskwita jednorożec, zaczęłam zazdrościć beztroskiego losu gorylowi.
Po godzinie tortury wyszłam z gabinetu z wypławkiem przewieszonym przez ramię. Na odchodne, recepcjonistka wręczyła mi pojemnik na mocz z prośbą, żeby kiedyś, w nieokreślonej przyszłości,  Biskwit udostępnił i życzyła odwagi.
Jak łatwo się domyślić, tuż za drzwiami wypławek nagle odzyskał wszelkie władze umysłowe i pstryk! od ręki! zregenerowały mu się wszystkie połączenia neuronowe.
I właśnie, wtedy zadzwonił Leonardo i powiedział, że pas! Że nie zasłużył! Że oddaje Biskwitowi Oscara, a jakby miał, to nawet dwa.
Takie to było przedstawienie.

©kaczka