[335]

[25 Jan 2017]

(...)

Centaur

(...)

Wiersz jakby biały

(...)
Społeczeństwo pyta ostatnio dość regularnie, czy mi smutno, że Biskwit uczęszcza do placówki, czy kłuje mnie od tego w mięśniu sercowym oraz czy Biskwit już się trwale i nierozerwalnie zrósł z tkanką Szwabskich Kluseczek, czy ten przeszczep się przyjął? I tak, jak na pierwsze pytanie, mogę z ręką na wspomnianym kardiomięśniu rzec, że ni trochę, tak w kwestii udanej transplantacji nadal wstrzymuję oddech.
Biskwit to Biskwit.
Zwoje sprytnego DNA poupychane w szarej masie, neurony pospinane mostkami tak, że nie udowodnisz, że pobiera inteligencję poza oficjalnym  licznikiem IQ, motoryka kasiarza ('Mów mi Kwinto!'), a do tego skłonność do konsumpcji zemsty w wersji frappe.
Profilaktycznie codziennie podaję Biskwitowi jakieś węglowodany, słowodany ('Jak słowo daję Biskwicie, jak ty pięknie uczęszczasz!'), motywanty, czy inne werbalne antydepresanty jako lek zapobiegający odrzuceniu przeszczepu. Czynię to jednak bardziej by podtrzymać tradycję niźli wierząc, że w ten sposób mogę kupić u Biskwita immunosupresję względem nowych dekoracji i okoliczności.
Ta codzienna niepewność, co zastanę, gdy przyjdę dziecinę odebrać po całym dniu igraszek!
Nerona z zapalniczką Zippo? Atyllę tłukącego Teodozjusza pudełkiem domino? Ekskalibur wbity w biurko Dyrekcji? Naszpanie przywiązane do indiańskiego totemu?
Przenikam dziś, dla przykładu, w struktury placówki, a tam Biskwit siedzi samotnie przy stoliku z miną wskazującą na ogromne  rozczarowanie rzeczywistością. Uuuu... znam tę minę. Ścina w człowieku krew i inne płyny. Biskwit z tą miną siedzi i wali młotkiem w deskę gwoździ:
ŁUP... ŁUP... ŁUP... ŁUP... ŁUP... ŁUP...
a stolik podskakuje po każdym uderzeniu.
Biskwit wyklepuje z tych gwoździ promień zagłady, widły apokalipsy, kieszonkowy koniec świata.
Dookoła wszyscy przemieszczają się na palcach i mówią szeptem.
Naszpani wciąga mnie pod wieszaczek i mówi, że stała się rzecz straszna:
KTOŚ ZEŻARŁ BISKWITOWI PRZEKŁADANE CIASTECZKO!
To znaczy, naszpani jest nieomal pewna, że widziała, że Biskwit je sam jadł, a potem chyba po prostu zapomniał, ale Biskwit obraził się na taką insynuację i od dwudziestu minut wali młotkiem odwrócony do wszystkich plecami.
Nic to, że przeprowadzono dochodzenie, wizję lokalną, zdjęto odciski palców, wykonano obdukcję okruchów, testy oddechowe potencjalnych podejrzanych i na wszelki wypadek wszyscy złożyli publiczną samokrytykę, a Timur nawet zaofiarował swój osobisty, cytrynowy wafelek jako fajkę pokoju (albo raczej jako rosyjski pokojowy papieros marki 'Mińsk' bez banderoli; spotkałam pod wieszaczkiem ojca Timura, gdy akurat przez telefon zamieniał czołg na dwa wagony tytoniu, więc ani trochę nie przesadzam.)
Nic to.
Biskwit milczy i robi ŁUP... ŁUP... ŁUP...
Na Zeusa,  to i tak cud, bo zwykle mniej Biskwitowi potrzeba by pojechać z realistyczną rekonstrukcją wojny trojańskiej.
Na cito.

Lepiej żeby to ciasteczko się do jutra znalazło.
A przynajmniej jego udana replika.

©kaczka