[334]

[22 Jan 2017]

(...)
Podczas, gdy w kuluarach trwają dyskusje techniczne na temat: z czego zbudować kucyka trojańskiego i czy Wynajemcowa ma w domu odpowiednią ilość kabanosów, aby Biskwit poczuł motywację, by opuścić brzuch kucyka i palić, i grabić, i w wychodku napisać 'Wynajemcowa jest gupia', w ramach przerywnika utrwalmy prehistoryczną historyjkę o Norweskim.
Norweski, faktycznie, rzadko tu bywa bohaterem na blogu, gdyż jak sam powiada, gardzi sławą. Jest Norweski jak taki rozjaśniony po całości perhydrolem Barack Obama chemii organicznej. Żadnych skandali, żadnych afer. Albo struga z pasją w samotności octany i butany, albo dla rozrywki ogrywa sam siebie w szachy korespondencyjne.
Z pozoru idealny Norweski ma oczywiście pewien zestaw wad. Na przykład, nie wychodzi z bufetów 'All You Can Eat' póki nie zje w s z y s t k i e g o; jako ostatni opuszcza salę kinową po seansie albowiem wierzy, że najważniejszy twist fabuły zostanie ujawniony dopiero po napisach końcowych (nawet w przypadku 'Przygód Pszczółki Mai'); lubi, gdy rzeczy dzieją się zgodnie z planem (po tygodniowych warsztatach dla chemików zdezorganizowanych przez Hiszpanów na włoskim uniwersytecie, przez rok odbudowywał swoje życie przy pomocy psychoterapeuty, acz do dziś nie wymawiamy przy Norweskim słowa 'Florencja') oraz kompletnie nie odróżnia od siebie języków obcych (onegdaj wysłuchał siedem rozdziałów audiobooka po norwesku będąc przekonanym, że lektor czyta mu kryminał po szwedzku).
Prehistoryczna historyjka dotyczy właśnie lingwistyki stosowanej oraz tak jakby i kulturoznawstwa.
Wiatr historii dmuchnął Norweskiemu w oczy dwa lata temu, gdy kombinat, w którym Norweski struga, zatrudnił  trzech chemików z Doniecka.
Chemicy – Czechow, Pechoff i Karamazow – nie mówili po niemiecku, Norweski nie mówił po ukraińsku.
Znajomość jakiegoś jednego wspólnego języka ograniczała się właściwie do mowy ciała.
(Po dwóch latach, odnotowuję z kronikarskiego obowiązku, sytuacja nie uległa znaczącej poprawie.)
Ten, kto wymyślił, że Norweski obejmie kulturowo-światopoglądową pieczę nad tą Drużyną Benzenowego Pierścienia był dość nachalnym optymistą.
Niechcący zostałam więc asystentem kulturowym tej gromady, gdyż wiadomo, lepszy rydz niż nic, a polski w niczym wszak nie różni się od ukraińskiego, czeskiego, czy fińskiego, prawdaż? (To odważna hipoteza, którą Norweski rzuca w twarz wszystkim neurolingwistom.)
I tak, pewnego dnia, dwa lata temu, odbieram telefon.
W słuchawce poirytowany Norweski. Mówi, że coś tam ważnego uskrobał, połączył wreszcie te karbony w überaspirynę, zamienił kamień węgielny na filozoficzny, paproszki w złoto, a musztardę w platynę. Teraz tylko musi to wypolerować, skrystalizować i anihilować, ale nie może, bo musi Czechowa, Pechoffa i Karamazowa zawieźć do Urzędu do Spraw Naturalizacji i Neutralizacji po pieczątki w paszportach. A tymczasem Czechow z Pechoffem liczą dolary i pchają je do koperty, a Karamazow łazi za Norweskim i go nęka, gdzie kupić WI-FI? Że  od rana tak chodzi, nawet w klozecie nie da Norweskiemu spokoju i ciągle, obsesyjnie o tym WI-FI! A przecież mają! Jest łaj-faj! Jest bezprzewodowy internet!
Dedukcji uczyłam się od Cumberbatcha, antropologii od Malinowskiego, psychologii od Milgrama, a z rosyjskiego pamiętam jeden wiersz Puszkina, więc już tak mniej więcej po godzinie wszystko było jasne.
I do dziś nie wiem, kto z tej Drużyny Pierścienia był socjologicznie bardziej wstrząśnięty? Czy mój Frodo-Norweski, gdym mu wyjaśniła, że Karamazow nie pyta o WI-FI, ale o... WIE VIEL?!!!
Czy może chłopaki z Ukrainy, gdym rzekła 'Druzja, dobra rada, na litość Boha Atca, nie próbujcie dolarami w kopercie przekupywać niemieckiego urzędnika!!!'

©kaczka