[331]

[13 Jan 2017]

(...)
-Toniejestgrzybtoniejestgrzybtoniejestgrzybtoniejestgrzyb... – poszła w zaparte Wynajemcowa podczas dzisiejszej wizji lokalnej, rzuciwszy okiem na reprodukcję Pollocka (metr na metr), którą  Roquefort sadzi na ścianie.
Zapytana o naukowe podstawy tej halucynacji wypaliła, że słyszała, że grzyb rośnie p r z y n a j m n i e j przez dwa miesiące!
(Bogowie, ta kobieta słyszy głosy!)
Dwa miesiące? Chyba grzyb marki pieczarka?
Zapytana z jakim zjawiskiem paranormalnym (oprócz samej Wynajemcowej) mamy tu w takim razie do czynienia, Wynajemcowa odtworzyła mi ponownie z taśmy: Toniejestgrzybtoniejestgrzybtoniejestgrzybtoniejestgrzyb..., co jakby nie sprzyjało dalszej, życzliwej konwersacji na temat filogenezy Roqueforta.
I teraz, gdy pudełko szwajcarskich faworków [1] i dwa tubylcze pączki pomogły mi odzyskać minimalny poziom endorfin, zachodzę w głowę, kogo ona tą hipotezą najbardziej obraziła? Roqueforta, który miejscami wykwita już na niebiesko i przebiera się za ser swojski Lazur, mój dyplom ukończenia szkół wyższych,  czy, tak po całości, sir Alexandra Fleminga?



[1] Wyższość szwajcarskich faworków nad polskim wysmażem przejawia się głównie w ich areale. Szwajcarski kuzyn polskiego faworka to frisbee, które przeleciało przez cukrownię, tarzając się po drodze w każdym kopcu cukru pudru.

(...)
A w Szwabskich Kluseczkach dziś Dzień Zabawki XXL.
Każdy kurdupel mógł przynieść, co sobie wymarzy. Ulubiony szkielet dinozaura w skali 1:1, meblościankę, żywego hipopotama albo zmywarkę do naczyń.
Od początku było jasne, że będę pocinać przez dzielnię z mustangiem (metr w kłębie) zarzuconym na ramię.
A do tego z tornistrem, torbą z wyposażeniem sportowym na wuef i największą grą planszową, jaką tylko Dynia mogła znaleźć, gdyż...
I tu są dwie wersje.
W oficjalnej, Mastodonty tak zasłużyły się naszpani, że ta zezwoliła im na odrobinę towarzyskiego szaleństwa. A ja podejrzewam, że naszpani nic o tym nie wie, a Mastodonty po prostu zakładają w piwnicy placówki nielegalne kasyno.
Pierwszą część ładunku zrzuciłam pod szkołą i ruszyłam ku przedszkolu ignorując komentarze społeczeństwa: 'Popatrz, mamusiu, ta pani ma konia na głowie! Tatusiu! Ta pani wygląda jak Pippi Langstrumpf'.
Bliżej przedszkola zrobiło się lepiej, bo zewsząd, klnąc szpetnie, nadciągali upoceni rodzice z pluszowymi misiami na sterydach, właściciele przenośnych kuchni ze zlewozmywakiem, czy warsztatów stolarskich 4D. Pojawił się nawet człowiek z betoniarką, ale jak się okazało, ten akurat należał do ekipy remontującej placówkę.
Dotarłam z mustangiem do furtki, w której zaklinował się niedźwiedź polarny, rower z przyczepką, Gwiazda śmierci i wózek.
Stoję, czekam, patrzę, jak naród się szarpie, a tu jak raz przez drzwi placówki wybiega znajoma matka w takim radosnym galopie, w takiej aurze szczęśliwości, że Julie Andrews podskakująca wśród szarotek w 'Dźwiękach Muzyki' mogłaby jej pozazdrościć optymizmu.
- To dlatego, że pozbyłaś się balastu? – diagnozuję.
- Nie. Idę do dentysty. Leczenie kanałowe.
- I TO cię tak cieszy?!?
- Tak! Mam wizytę przed południem! To oznacza, że nie muszę zabierać tam ze sobą dzieci!!
Szczęście, och, szczęście!
Jak ty się wymykasz prostym definicjom!

(...)
Gdy odbieram Biskwita z placówki (z mustangiem lub bez), naszpanie streszczają mi wydarzenia dnia. Niestety, prawdopodobnie dlatego, że grupa Szwabskich Kluseczek taka liczna, ciągle mylą Biskwita z jakimś innym dzieckiem.
Nie przerywam, ani nie zaprzeczam, bo to są takie piękne i wzruszające opowieści z gatunku fantastyki.
Któż nie chciałby słuchać o dziecinie, która je kanapki nożem i widelcem, ociera usta serwetką, podnosi papierki z podłogi, nadużywa słów przepraszam i dziękuję, zgłasza się przez p o d n i e s i e n i e ręki (!), przeprowadza staruszki na pasach, ma zawsze suche gatki, spija z warg personelu wskazówki, jak żyć, ochotnie dzieli się z każdym zabawkami, grzeszących miłosiernie napomina, a urazy chętnie daruje?
Chciałabym kiedyś poznać rodziców tego dziecka.

©kaczka