1584

[13 Jun 2013]

(...)
Czasem już mi się wydaje, że oswoiliśmy katalog obowiązujących tu metod wychowawczych, a czasem, że jednak wręcz przeciwnie.
Czasem trudno oddzielić, co jest obowiązujące, a co należy do intelektualnych własności ochronki.
Odkąd Dynia wróciła do domu pytając co pięć minut: 'Dynia, naughty?' przerzucam się z ochronką o semantykę.
Dowody, które przedstawia ochronka na rzekomą niegrzeczność Dyni mnie nie przekonują.
Bo nie chce jeść obiadu. (A musi?)
Bo nie chce się podzielić z Rubenitem książką? (A musi?)
Bo nie chce usiąść w kółeczku i śpiewać o żabkach? (A musi?)
Póki nie przekracza umownych reguł współżycia społecznego, czy naprawdę nie ma wyboru i musi?
Póki nie rozbija talerzy, póki nie przegryza Rubenitowi tętnicy, póki w czasie gdy reszta śpiewa o żabkach nie włamuje się do Banku Rezerw Federalnych, czy naprawdę musi?
Dlaczego wybór ma być tylko jeden i słuszny, z miejsca opatrzony nalepką krnąbrności i nieposłuszeństwa, skoro tak czy inaczej Dynia ponosi konsekwencje swych decyzji?
Nie zje obiadu, nie dostanie deseru.
Nie podzieli się woluminem, Rubenito nie pozwoli jej zinwentaryzować swej kolekcji zwierzątek, albo da jej w czapkę.
Nie zaśpiewa o żabkach, nie pozowolą jej zagrać solówki na trąbce.
Nie chcę psyche Dyni owijać w folię bąbelkową, ale oczekiwałabym refleksji na temat wpływu słów wypluwanych bezmyślnie.
Może warto by ochronka sama przysiadła na ‘naughty step’, który onegdaj wyewoluował w ‘reflection step’ a po kolejnym rebrandingu występuje  jako ‘thinking step’.
(Dla mnie deprecjonujące. Zakłada, czepiam się, że dziecko myśli tylko wtedy, gdy tam usiądzie?)
Rozumna na miarę trzylatki Dynia ma, co podkreślam do wymiotu, wciąż ograniczony wokabularz, by uprawiać retorykę na temat przyczyn awersji do obiadu.
Może nie smakował jej falafel, może warzywa miały niejadalny kształt, albo trujący kolor?
(Norweskiemu też nie smakował falafel, bo nie był wieprzowy, ale nie krzyczałam za Norweskim, że jest krnąbrny. Rzekłam, zgodnie z polityką ponoszenia konsekwencji, że sobie sam może gotować.)
Nie chce Dynia  jeść, niech nie je, ale po co to przyprawiać komentarzem z charakterologiczną wycieczką?
Nie chce się dzielić encyklopedią, można jej w nadziei, że zadziała, odmalować zalety altruizmu, bo tak wyginęły mamuty i neandertalczycy... , ale po co uprawiać personalne wartościowanie?
Staram się zrozumieć ochronkę. Ona jedna i pięć do siedmiu kontrowersyjnych osobowości.
Ale jej system się nie sprawdza.
Na nas.
‘Naughty step’ – humanitarny odpowiednik średniowiecznych dybów - miast miejscem kaźni  i pokuty stał się miejscem, gdzie należy bywać, bo wtedy  zyskuje się potężną porcję zainteresowania ze strony wszystkich zebranych.
A teraz w dodatku Dynia cokolwiek czyni biegnie, by się upewnić, czy aby nie jest krnąbrna, nieposłuszna i niegrzeczna (!).
I mogłoby wyglądać, że zawsze jestem zwierciadłem sprawiedliwości i stolicą cierpliwości, lecz – bzdura – oczywiście, że nie jestem.
Ale Dynia rozumie coraz więcej i jej się należy, choćby li tylko w celach smrodno-dydaktycznych, rzeczowa analiza postępków i występków, zamiast typologii na odczep  ‘jesteś niegrzeczna, spadaj’.
I tu się nam z ochronką semantyka nie styka.

©kaczka