1248-1249

[22-24 Apr 2013]

(...)
Przeczytałam artykuł o Helenie.
Helena ma dziewięcioro dzieci i do opieki nad tymi dziećmi męża [1].
Helena w pracy zajmuje się pięćdziesięcioma miliardami funtów i ma czterystu podwładnych.
W ubiegłym tygodniu Helenie przyszło do głowy zainicjować kampanię na temat męsko-żeńskiej równości w miejscu pracy, gdyż zasępiło Helenę, że w radach nadzorczych zasiada obok niej niewiele kobiet.
Stąd i artykuł na dwudziestej stronie ‘London Evening Standard’.
Z pierwszych zdań artykułu dowiadujemy się, że Helena jest chuda jak whippet oraz pin-sharp in a smart sheath dress, arms glittering with a diamond white watch and chunky silver bracelet.
(Zakładam, droga dziennikarko, siostro w płci i równouprawnieniu, że gdybyś pisała podobny artykuł o mężczyźnie też zaczęłabyś od charakterystyki BMI oraz opisu garnituru?)
Helena jest zajęta.
Nawet bardzo.
Oj, jak bardzo.
Tu pięćdziesiąt miliardów, tu herbatka przy Downing Street, tu Liberalni Demokraci, tu pofeminizować nieco na boku.
Nad kuchennym stołem Heleny w Notting Hill wisi tablica, na której zaznacza się lokalizację poszczególnych członków rodziny.
Wyobrażam sobie, że mąż Heleny, opcjonalnie niania, jak krupierzy przesuwają imiona, może nawet zdjęcia w odpowiednie rubryki?
Helena się nie oszczędza, wstaje o piątej rano, odpowiada na listy, organizuje śniadanie, łapie metro do pracy.
W pracy jest o ósmej.
Wraca wieczorem, je z dziećmi kolację, następnie oddala się pracować.
(‘My BlackBerry means I can dip in and out of work and home all day and on the weekend.’)
Helena ma mnóstwo dobrych, konkretnych rad dla kobiet, które chciałyby tak jak ona.
(‘When women come to me and say, ‘It’s really tough, the culture is difficult, I want to quit’, I say — unless it’s really unbearable — hang on in there and get a seat at the table and change the culture, change the company.’ )
Helena ma również poczucie humoru: Od siedemnastu lat, odkąd wychowuję swoje dzieci... – mówi  i nawet powieka jej nie drgnie.
W wieku lat siedemnastu najstarszy syn Heleny studiuje arabistykę, najstarsza córka rzuciła szkołę, by układać piosenki. Któryś z młodszych synów utrzymuje, że gdy dorośnie będzie taki jak ojciec. Zostanie w domu, by zajmować się dziećmi.
Helena się nie zniechęca  i wciąż wyraża nadzieję, że przy takiej ilości potomstwa, któreś jednak wybierze ‘corporate life’.
A ja chrzanię twoją równość, Heleno (choć jednocześnie podziwiam, że wyszarpałaś sobie drogę do Notting Hill ze wsi w Cheshire. Ale podziwiam, o czym informuję cię szczerze, raczej tak, jak podziwiałabym zwycięzcę konkursu jedzenia papryczek chilli na czas.).
Chrzanię twoją równość, Heleno, albowiem  gdybym chciała się przebierać za facetów, udałabym się raczej do klubu transgender.
Tu i teraz wolałabym natomiast móc odliczyć sobie od podatków koszt przedszkola lub płacić mniej za tramwaj.
Nikt się tym nie zajmie?

(A twój wyrażony gdzieś na marginesie internetu aplauz dla pomysłu ‘urlop macierzyński dla ojców, jednak wyłącznie pod warunkiem, że matka wróci do pracy po dwudziestu tygodniach’ jest dla mnie, powiedzmy, dość stęchłą marchewką.)

[1] mąż jest wyświęconym buddyjskim kapłanem, artystą i byłym dziennikarzem finansowym; do opieki nad dziećmi mąż ma nianię.

[http://www.standard.co.uk/lifestyle/london-life/city-dynamo-and-mother-of-nine-helen-morrissey-on-her-campaign-for-equality-in-the-workplace-8578017.html]

(...)
Ochronka zadzwoniła by powiedzielić się radosną nowiną. Oto Dynia z własnej nieprzymuszonej woli zapełniła szkolną  tablicę swoim monogramem.
F jak Dynia.
Zachwyt nie trwał długo.
Zapytana, co napisała, odpowiedziała: T jak TATA!

©kaczka