1162-1164

[12-14 Jan 2013]

(...)
Zdumiewające, że ktoś, kto potrafi urządzać wieloaktowe przedstawienia teatru cieni, może mieć tak mizerną kontrolę nad własnym pęcherzem i perystaltyką jelit.
Ciało nie nadąża za galopująca wyobraźnią.

(...)
Staram się przy tych kwitach unosić nad narodowymi stereotypami, ale nie daję rady, gdy jakiś quasi Berlusconi, profesura kreatura, odsyła mnie do kąta za pracę, zacytujmy, wykonaną zbyt dokładnie. Potrząsa takiowaki, son-of-the-Makka-Pakka (nauczeni doświadczeniem, stosujemy cenzurę i prewencję), zbiorczym kwitem i mówi nad moją głową w przestrzeń, udając, że jestem z powietrza, że mnie wytarło z obrazka, zmazało i zanihilowało, że w tym oto zbiorczym kwicie występują tylko moje zdania.
Może gdyby napisał więcej niźli dziesięć własnych, łatwiej byłoby mu je odnaleźć w tłumie?
Boli mnie, fizycznie mnie boli, zadawanie się ze skurczysynami.
I nie przynosi tu już żadnej satysfakcji udowodnienie, że mam rację.
(Rację nijak nie związana z formatem XX chromosomów, ani z tym, że komuś może się wydawać, że z definicji jestem stworzona wyłącznie do tego by wpinać sobie pióra za skąpe bikini lub przynosić kapcie.)

(...)
Ułożyliśmy tysiąc kawałków układanki.
(Każdy ma taki zen na jaki sobie zasłużył. Nasz jest klasy ekonomiczno-turystycznej.)
Monument straconego czasu.
(Inwestycja: siedem dni, siedem butelek wina i dziesięć eurocentów - przecena w sklepie Wszystko Za Jeden Euro).
Mimo aktywnego udziału hobbita w procesie (od)twórczym nie utracono żadnego z tysiąca elementów.
Żadnego lasu, żadnego krzaczka, żadnego pola pszenicy, żadnego nieba lazuru.
Czasem tylko z krzaków wystawał niekompatybilny korpus Kubusia Puchatka albo ryj świni Peppy. Hobbit dokładał swoje do tysiąca.
Swoją drogą, jak wygląda kontrola jakości w fabryce układanek?

©kaczka