[104]

[22 Aug 2014]

(...)
Tracing continues. Please check back later.
Informuje od przedwczoraj najbłękitniejsza linia.
Serio?
Serio tak trudno namierzyć walizkę, za którą ciągnie się jagodowy kilwater?
Męczennik z telefonu zaufania (w tle muzyka: 'I want to know what’s on your mind' (!) NAPRAWDĘ? Bo jeśli mam się zwierzać, stojąc tu bez pierogów i bez szczoteczki do zębów z pszczółką Mają, to trzeba by nad wyraz dużo wykropkować w tym monologu, droga linio!) wyjawił mi, że mogę sobie nakupić majtek za sto ojro i wysłać mu rachunek.
Możliwe, że uznał, że czternasty telefon w sprawie pierogów to ponad jego siły i gra na zwłokę.
Majtki kupię, ale dzwonić będę nadal.
Biskwitowi tymczasem zamieszaliśmy w percepcji wszechświata.
Pod osłoną nocy obniżyliśmy materac w łóżeczku do poziomu podłogi.
Biskwit wstał i chyba nadal mu się wydaje, że oto zjadł ciasteczko i się zmniejszył, bo minę ma nietęgą.
Badając okolice ruchem pełzającym Biskwit odkrył również, że pole grawitacyjne pod kanapą (bezwstydnie konfabuluję i nie mam pojęcia o czym mówię) jest udrapowane w lej i zasysa przechodzące niemowlęta.
Nieustannie wyciągamy Biskwita spod kanapy.
Albo konfiskujemy mu tasaki, siekiery, żyletki i noże sprężynowe.

(...)
Zastanawiam się, jak o tym pisać, by uniknąć zbędnego patosu.
Pierogi to efekt uboczny.
Celem był Niegów.
Ten z ‘Robótki’.
Znów byliśmy, widzieliśmy, dotknęliśmy.
Lekcja wszystkiego dla nas czworga.
I dlatego mogę się upierać.
To świąteczne pisanie ma sens.
Taki do szpiku kości.
Czekanie by zostać dostrzeżonym, zauważonym, zaakceptowanym jest tam jak powietrze.
Czekanie na drugiego człowieka.
Patos. Patos. Cholera. Patos. Wiem.
A w tym wszystkim Dynia z Biskwitem.
Takie naturalne.
Spontanicznie dzielące się uśmiechem, cukierkiem, kucykami Pony i butami z bananów.
Czy im tak zostanie?  

(...)  

                                      

©kaczka