766

[8 Apr 2011]

(...)
- Łaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa! – uderzyła w lament Dynia. W tłumaczeniu: zabierz mnie stąd natychmiast. NATYCHMIAST! Oni wszyscy na mnie PATRZĄ.
Sala gimnastyczna nie przypadła Dyni do gustu.
Czy to przez tabuny obijających się o siebie rozdartych malców, czy to przez fakt, że Dynia przechodzi przez fazę: przebóg, nie odklejaj mnie od siebie!!!, a może dlatego, że trauma zajęć wychowania fizycznego jest dziedziczna?
Rubenito i ArtuRRRo popędzili przed siebie na oślep w siną dal radośnie kwicząc.
ARRRiba, aRRRiba!
Przeciągnęli przez wszystkie atrakcje swe spocone matki.
Przez kozły, liny, materace, konie, piłki, kółka, rulony.
Dynia tymczasem siedziała w kącie odwrócona do świata skubiąc skarpetkę.
Wyraźnie drgała jej dolna warga.
- Czy chciałabyś kanapkę, Dyniu? – zapytała nieopatrznie mama Rubenita otwierając śniadaniowe pudełko.
Dynia wzięła wszystkie.
Razem z pudełkiem.
Świat przez chwilę był lepszym miejscem.

(...)
Wypada.
Gdzie tam wypada.
Należy.
Samodzielnie wykonać urodzinowe zaproszenia.
Samodzielnie wypiec tort.
Samodzielnie wydziergać girlandy.
Samodzielnie wyprodukować kartki z podziękowaniem za przybycie, zjedzenie tortu i dostarczone prezenty.
Nikt nie wspominał, że w licencję matki jest wpisana biegłość w Arts & Crafts.


(...)
- Kiedy zapisujesz Dynię na balet? – pyta jedna z matek i wręcza mi adekwatny komplet folderów i ulotek. Na zdjęciach dwulatki imitują łabędzie.
...
...
...
Dynia w różowym tutu.
O-ja-cie-wulgaryzm.
Są takie pakamery macierzyństwa, do których życzyłabym sobie nie mieć klucza.


©kaczka